مریم عظیمی/ صبا- ابوالفضل ساعی مهربانی کارگردان جوانی است که فیلمسازی را از باشگاه فیلم سوره آغاز کرده و در همین باشگاه ادامه داده و پیش از «خسرو ۱۲۷» در سال ۱۴۰۰ فیلم کوتاه دیگری به نام «به رنگ بی رنگ» ساخته است. فیلم «خسرو ۱۲۷» به گفته خود ساعی یک درام فانتزی است که رگه‌هایی از کمدی در خود دارد چرا که فانتزی و کمدی به نوعی با هم عجین هستند و نمی‌شود کمدی را در این فیلم نادیده گرفت. در ادامه گپ‌وگفت خبرنگار صبا با این کارگردان جوان را می‌خوانید.

در مورد ایده «خسرو ۱۲۷» بگویید.

یک ایده مرکزی تحت این عنوان که شرکتی خدمات درد و دل ارائه می‌کند در ذهن داشتم و پروسه شکل‌گیری اثر از اینجا آغاز شد.

در جایی از اینکه می‌خواستید امضای شخصی خودتان را داشته باشید گفته‌اید جدا از این در فیلمسازی گاهی سبک و ژانر فیلمساز را به سمت سوژه هدایت می‌کند و گاهی سوژه است که سبک و ژانر اثر را تعیین می‌کند در مورد «خسرو ۱۲۷» این پروسه چگونه بود؟

نظر شخصی من نسبت به سینمای بلند و کوتاه این است که در طیف گسترده‌ای از آثار، تکرار اتفاق می‌افتد و در واقع چشم ما از دیدن این آثار، از فیلم‌هایی که انگار کپی یکدیگر هستند و اغلب به یک مسئله اشاره دارند خسته شده است. این مسئله شخصا برای من آزاردهنده بود و دوست نداشتم که روی این موج حرکت کنم و بلعکس دوست داشتم تا جایی که می‌توانم سعی کنم کار متفاوتی از باقی آثار هم دوره خود خلق کنم بر همین اساس سعی کردم این نکته را در تمام عناصر فیلم جریان داشته باشد یعنی چه در طراحی صحنه، چه در نوع فیلمبرداری، دکوپاژ و عناصر فیلمنامه و حتی رنگ فیلم و بازی‌ها برای ایجاد این تفاوت‌های آگاهانه که باید نسبت به هم هارمونی می‌داشتند تلاش کردیم و فکر می‌کنم که در فیلم خسرو از فضا بود که به سوژه رسیدم.

بر دنیای ما یک سری مناسبات سیاسی و اقتصادی حاکم است و نگاه استعاری به این مناسبات معمولاً به خلق چنین ایده‌هایی منجر می‌شود آیا شما هم این نگاه استعاری را داشتید؟

بله این نگاه وجود داشت. مسئله این است که ما به سمت تنهایی و تنهاتر شدن می‌رویم و کسی را نداریم که با او حرف بزنیم و هرچه می‌گذرد دورمان خلوت‌تر می‌شود و خودمانیم و مشکلاتمان و این فیلم تحلیل من از آینده نزدیک است که در فرم کار نیز آمده یعنی قطاع فیلم چهار به سه است و جدای از اینکه این قطار فیلم را به نوعی فانتزی می‌کند و گویی فیلم را از یک دریچه می‌بینیم این چهار به سه بودن دنیای فیلم را تنگ کرده انگار در این دنیا همه چیز کوچک شده و آدم‌ها تنها هستند و نمی‌توانند با هم صحبت کنند.

از تیم بازیگران بگویید.

بازیگرانی که دیالوگ داشتند نه نفر بودند و یک بازیگر خردسال داشتیم علاوه بر این با حدود ۲۵ هنرور همکاری کردیم.

با توجه به فضای فانتزی کار از لوکیشن‌های فیلم و طراحی صحنه کار بگویید.

نمی‌دانم که چقدر در فیلم به چشم می‌آید ولی ما واقعا با محدودیت مالی زیادی روبرو بودیم و هرچند که فیلمنامه مستحق این بود که از نظر طراحی صحنه کار بیشتری انجام شود اما ما سعی کردیم با توجه به این محدودیت مالی بیشترین بازدهی را بگیریم. ما از یک آپارتمان چند لوکیشن درآوردیم و برای شرکت هم یک مدرسه فنی حرفه‌ای قدیمی پیدا کردیم که یک کارگاه نجاری داشت و ما آن کارگاه را تبدیل به شرکت کردیم.‌