سعید قاضی نژاد/ صبا؛ کم نیستند بازیگرانی که برای بهترین آثارشان جایزه‌ای دریافت نکرده‌اند. در واقع این «زمان» بوده که ثابت کرده این آثار ماندگار و موفقند.
بازی آل پاچینو در «پدرخوانده‌»ها، مصادق بارز این جمله است. یا بازی فوق‌العاده رابرت دنیرو در «راننده تاکسی» که برنده جایزه بازیگری اسکار نشد. اما از پس سالیان موفق بیرون آمد و حالا بعد از چند دهه، معیار تشخیص بازی خوب به شمار می‌رود.
امین حیایی پیشتر برای فیلم «شب» سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد را برنده شده بود‌ شاید بُرد دوباره‌اش آن هیجان قبل را برایش تکرار نمی کرد، اما امین حیایی فیلم «زیبا صدایم کن» ترکیبی بود از تمام تجربیات این سال‌ها.
یک پدر بیمار و درهم‌شکسته که تلاش می‌کند در پسِ مصرفِ مدام قرص‌های اعصاب، پدر باشد، و تمام این سالهای غیبتش را جبران کند. با هوش و حواسی که انگار چندان قابل اطمینان به نظر نمی‌رسد.
لرزش خفیفِ دست، یا کنترل احساسات و فشار عصبی در همان سکانس نخستین و در برابر پزشک آسایشگاه. کنترل کردن خود و تکرار مدام این جمله که «حالم خوب است»
اگر اینها را بتوان در دسته تکنیک‌های بازیگری دسته‌بندی کرد، شیمی رابطه میان او و بازیگر مقابلش خانم ژولیت رضائی، اما چیزی جدا از تکنیک بود. پدری نگران که به حال نابسامان روحی و روانی خودش اشراف دارد و می‌داند که جنگیدن یک دختر نوجوان برای دوام آوردن در این کلانشهر هولناک، تا چه اندازه سخت و طاقت فرساست.
از شروع همراهی این پدرودختر در خیابان، نوعِ بیان بدنی امین حیایی عوض می‌شود. حالا با دستهای تنیده در پشت بدن، خیره به زمین، و استفاده از تمام تجربیات خودش به عنوان یک مرد، نوع متفاوتی از شخصیت پدر را به نمایش می‌گذارد. دفاع از دخترش در باشگاه محل کار دختر از آن سکانس‌های حساسی محسوب می‌شود که می‌توانست به راحتی و سادگی تبدیل به چیزی کلیشه‌ای و بی‌روح شود. از همین‌جا تفاوت درک شخصیت توسط امین حیایی به چشم می‌آید.
یا نگاه کردنش به سرتاپای پسرک املاکی که گوشه چشمی معصومانه به زیبا (دخترش) دارد. او در تمام این لحظات و همراهی و سکانس‌ها در حال بدست آوردن دل دختری است که برایش غریبه است. هر دو برای هم غریبه هستند. اما حفظ راکورد بسیار دقیق این شخصیت و دور شدن از زمان مصرف قرص‌های اعصابِ روزانه، باعث میشود تا به عنوان بیننده بیشتر متوجه تکنیک و تسلط امین حیایی بشوی.
بازی در فیلم «زیبا صدایم کن» در دسته بهترین بازی‌های امین حیایی قرار دارد. می‌توان تنها همین یک فیلم را به عنوان چکیده کارنامه او در سال‌های آینده به مخاطبان نشان داد‌ و خیال راحتی داشت که بیننده نا آشنا به او، جذب بازی‌اش شده و لذت خواهد برد.