مهدیه مالکی/صبا: «برکه خاموش» اولین تجربه مستقل کارگردانی «بهادر زمانی» محسوب می‌شود که پیش از این به عنوان بازیگر در فیلم سینمایی «رستاخیز» و سریال‌های «تنهایی لیلا»، «کرگدن»، «یاور»، «قطب شمال» و مجموعه «سوجان» به ایفای نقش پرداخته است، این فیلم سرشار از موسیقی چالش ها یک دختر نوجوان علاقه‌مند به موسیقی خاص کوبه‌ای را به تصویر کشیده است. به بهانه این فیلم با بهادر زمانی به گفتگو نشستیم.

برای تولید فیلم سینمایی «برکه خاموش» با چه چالش هایی روبه رو شدید؟

فیلمبرداری «برکه خاموش» از سال ۱۳۹۹ حدودا چهارماه بعد از اعلام علنی کرونا آغاز شد. اولین چالش، همزمانی تولید فیلم با شروع بیماری کرونا بود چون بسیاری از دوستان در این دوران کار نمی‌کردند. هزینه‌هایی که این بیماری به پروژه اضافه کرد و تغییر لوکیشن‌های سرپوشیده فیلم چون امکان استفاده ازبسیاری از این لوکیشن ها به دلیل کرونا وجود نداشت از دیگر چالش‌های ساخت این فیلم بود.

دغدغه مشترک همه فیلمسازها این است که به جای زیست و تمرکز بر روی موضوع فیلم باید دائما درگیر سرمایه و سرمایه گذار باشند. امروزه فیلمسازان اولی برای دیده شدن اثر خود نیازمند یک تهیه کننده پرسابقه و قدرتمند یا بکارگیری بازیگران بسیار خوب هستند تا لحظات فیلم را به خوبی در بیاورند. ساخت این فیلم در زمان کرونا و با سرمایه ای کم انجام شد ضمن اینکه فیلمنامه از نظر ساختاری و موضوع چالشی و سخت بود چون تعداد لوکیشن ها و بازیگران زیاد بود. حدود ۴۰ لوکیشن و بیش از صد نفر کاراکتر تاثیرگذار در درام داستان داشتیم چون قصه یک ژانر بیوگرافی بود که داستان‌پردازی بیوگرافیک شده بود و باید افراد تاثیرگذار در این زندگی در داستان به تصویر کشیده می‌شدند که این موجب تعداد افزایش کارکترهای فیلم شده بود.

چگونه به این بازیگران رسیدید؟

برای شخصیت اول داستان یا باید بازیگر چهره ای بود که موجب جذب گیشه شود یا باید چهره ای نو معرفی می‌کردیم که به خاطر شرایط مالی امکان استفاده از بازیگر چهره نداشتیم گرچه برای بازیگری که علاقمند به بازی در یک کار متفاوت است فیلمنامه جذاب بود و بازیگران چهره‌ای که به آنها پیشنهاد دادم همه نقش را دوست داشتند ولی از نظر مالی و شرایط آن روزها باعث شد نتوانم از بازیگران چهره در کاراکتر اصلی فیلم استفاده کنم.

کاراکتر اصلی باید ویژگی هایی می داشت اول اینکه باید در آستانه جوانی می بود ضمن اینکه با این سازخاص کوبه ای آشنا می بود. برای این کاراکتر در آن شرایط خاص افراد زیادی را دیدیم و درباره شخصیت مرد قصه مان نیز یاور احمدی فر انتخاب شد چون ایشان استاد ساز کوبه‌ای هستند ضمن اینکه قبلا در یک پروژه ای به عنوان بازیگر با هم کار کرده بودیم، این کاراکتر نیازمند ویژگی هایی مثل پختگی، منش و امنیتی بود که در یاور احمدی وجود داشت و چند نقش خوب دیگری هم داشتیم که در مسیر اصلاحات فیلم حذف شدند.

چرا بخشی از فیلم حذف شد؟

بخشی از حذفیات مربوط به بحث دراماتیک فیلم می‌شد چون حوصله مخاطب بیش از نود دقیقه نیست و بخشی نیز به خاطر ممیزی‌هایی بود که دلایل منطقی داشت که با اصلاح قصه برخی از کاراکترهای حذف شدند که در قصه و درام فیلم خیلی تاثیرگذارنبودند و در نهایت، قصه و روایت فیلم به خوبی درآمد.

 ایده فیلم از کجا شکل گرفت؟

حدودا ۱۲سال پیش با خانمی آشنا شدم که خاطرات تلخی داشت که نمی‌گفت و در یک سری موقعیت ها به مواردی اشاره کرد که این فیلم بر اساس آن داستان شکل گرفت.

چه میزان از فیلم بر اساس واقعیت ساخته شده است؟

حدود ۳۰ درصد از فیلم بر اساس واقعیت است و بخشی زیادی از فیلم نیز بر اساس درام شکل گرفته و پایان داستان نیز که آن فرد ساز را برای همیشه از زندگی‌اش کنار گذاشت واقعی بود گرچه در فیلم هم به این نکته اشاره می شود که صرفا جامعه او را به این نقطه نمی‌رساند بلکه این نتیجه ناشی از کارها و تصمیمات نادرست خودش نیز هست.

بعد از اکران فیلم یکی از تماشاگران که روانشناس بود به من گفت، من از شما خواهش می کنم که با آموزش و پرورش صحبت کنید تا این فیلم برای خانواده‌هایی که فرزند نوجوان دارند اکران شود چون آنچه در این فیلم اتفاق می‌افتد حاصل کم توجهی خانواده‌ها و عدم رفاقت والدین با بچه‌هایشان است. نوجوان دوستت دارمی را باور می‌کند که در خانواده آن را دریافت نکرده و به دنبال نوازشی است که در خانواده از آن محروم بوده است. من از این بازخورد بسیار خوشحال شدم چون فیلمی که سرشار از موسیقی است و تفریح ایجاد می کند، این پیام را هم به مخاطب منتقل کرده و اگر این فیلم موجب شود حتی یک نفر توجه اش به فرزندش بیشتر شود رسالت خود را انجام داده است.

رویکرد مخاطبین و تماشاگران نسبت به این فیلم چگونه بوده است؟

تماشاگران به خوبی با فیلم «برکه خاموش» ارتباط گرفته و قصه برایش ملموس بود ضمن اینکه پایان داستان را به خوبی درک کرده چون در بسیاری موارد، مخاطب زمانی که از سینما بیرون می آید نمی داند پایان داستان چه شده و این برایش ناخوشایند است. بسیاری از فیلم ها چون هزینه ساخت بالایی دارند، توقع و انتظاری را در مخاطب ایجاد می‌کنند که بعد از تماشای فیلم آن توقع برآورده نشده است.

نکته پایانی.

از همه افراد و نهادهای دولتی که باعث شدند این فیلم به اکران برسد تشکر می‌کنم چون بدون همکاری و کمک آنها فیلم اکران نمی‌شد. بهترین آوردگاه برای یک کارگردان زمانی است که فیلمش بر پرده سینما پخش می شود ولو اینکه تبلیغات و حامی خاصی نداشته باشد.