مهدیه مالکی/صبا؛ حسین مهکام، کارگردان و نویسنده فیلم سینمایی«عینک قرمز» گفت: کمدی عینک قرمز با کمدی‌های فکاهی تفاوت زیادی دارد، البته این بدان معنا نیست که من فقط به این ژانر علاقه دارم بلکه به فیلم‌های تلخ اجتماعی نیز علاقه‌مندم به همین علت در گذشته به این ژانر پرداخته‌ام و بعد از این نیز حتما به این ژانر خواهم پرداخت.

به دنبال فضای فانتزی بودم

مهکام با بیان اینکه ما در «عینک قرمز» به دنبال هجو هستیم توضیح داد: در ادبیات هزل به سمت فکاهی رفتن و صرف خنداندن مخاطب است و هجو به معنای شکستن ساختارهای فکری و معناهای پیشینی مخاطب است. در ادبیات، از روزگار سعدی تا به امروز معقوله هجو در سینما مدلی از کمدی را دنبال می‌کند که مخاطب ایرانی چندان به آن آشنا نیست یا میلی به چنین کمدی ندارد. مخاطب ایرانی در فیلم کمدی فقط می‌خواهد بخندد و به چیزی فکر نکند ولی ما در این فیلم توقع داریم مخاطب هم بخندد و هم به یک سری چیزها فکر کند البته من در «عینک قرمز» بیش از هر چیز به دنبال فضای فانتزی بودم.

ورود تماشاگر به عرصه تخیل

وی درباره چگونگی پرداختن به فضای فانتزی در فیلم سینمایی «عینک قرمز» گفت: برای من در فضای سینمای کمدی آنچه بسیار مهم است وارد کردن تماشاگر به عرصه تخیل و خیال است تا با جهان و قراردادهای جدیدی روبه رو شود یعنی وقتی از سینما خارج می‌شود گویی خوابی دیده است. این نگاه نیازمند تماشاگری است که به این ماجرا رکاب دهد که البته تجربه های این چنینی در تاریخ سینمایی کشور وجود دارد، مرحوم مهرجویی، حمید نعمت الله،مانی حقیقی، علی مصفا و سروش صحت به این شیوه عمل کرده‌اند. فضای فانتزی در این فیلم برای من بسیار اهمیت داشته به همین دلیل این رویکرد درتدوین، دکوپاژ، میزانسن و مدل بازی ها وجود دارد به طوری که با برخی از پرسوناژها و رخدادهای فیلم رفتار انیمیشن‌گونه انجام می شود.

خودم را شاگرد سروش صحت می‌دانم

مهکام درباره بازی متفاوت بازیگران فیلم «عینک قرمز» توضیح داد: رسیدن به کستینگ یک مسیر پیچیده است چون به تعداد زیادی از بازیگران فکر می‌کنیم و اگر این بازیگران محقق نشوند شیمی کار متفاوت می شود ولی در این فیلم خوشبختانه همه بازیگرانی که در نظر داشتیم توانستند در فیلم حضور یابند یا لطف کردند و شرایط حضورشان را فراهم کردند.

وی با اشاره به اینکه سروش صحت به طور مشخص به دلیل رفاقت ۱۵ ساله در این فیلم حضور پیدا کرد افزود: حضور سروش صحت در چنین ژانری از این وجه مهم است که خود سروش صحت در این مدل کمدی صد-هیچ از همه ما جلوتر است و در فیلم صبحانه با زرافه‌ها شاهد نمونه درخشانی از چنین کمدی هستیم، در ظاهر گرچه با هم دوست هستیم ولی در واقع خودم را شاگرد سروش می‌دانم، بیشتر دوست داشتم سروش در این فیلم حضور داشته باشد و برای این نقش نیز لطف کرد و بازی آن را پذیرفت.

نمی‌خواهم تحت تاثیر دیکته مخاطب باشم

مهکام با اشاره به اینکه فیلمنامه‌نویسی و کارگردانی هر کدام دشواری های خاص خود را دارند تاکید کرد: سینما به مفهوم یک لذت غایی چه در بخش نویسندگی چه در بخش کارگردانی که با همین دشواری هایش لذت بخش است و هرکدام سختی ها و لذت های خاص خودش را دارد.

این کارگردان با تاکید بر اینکه پیام فیلم بسیار اهمیت دارد خاطرنشان کرد: اینکه فیلم حاوی پیام باشد برای من بسیار با اهمیت است ولی دوست ندارم پیام فیلم به زبان کاراکتر جاری شود و باید پس هر اتفاقی، حرف مهمی وجود داشته باشد ولی تماشاگر ایرانی چنین رویکردی را در فیلم کمدی نمی‌پسندد و دوست ندارد تلنگری به او زده شود و یکی از دلایلی که سینمای کمدی ما دچار کپی شده و از الگوی مشابه و تکراری پیروی می کنند، خواست و سلیقه مخاطب است، سیستم اقتصاد و سرمایه سینما نیز چون جواب گرفته بر اساس همین رویه کپی‌کاری پیش می‌رود،بنابراین در سینمای کمدی با مخاطبی روبرو هستیم که او به فیلمساز می گوید چه بسازد و من نمی‌خواهم تحت تاثیر دیکته مخاطب باشم.

مهم آن است که فیلم فارسی نسازم

وی با تاکید براینکه سرگرمی و پیام فیلم هر دو در فیلم کمدی برایم مهم هستند تاکید کرد: برای من هر دو این موارد مهم است و اساسا وقتی با هزینه بخش خصوصی فیلم ساخته می‌شود باید به بحث سرگرمی تماشاگر هم فکر شود تا سرمایه ساخت فیلم برگردد. ضمن اینکه بخش مهمی از سینما سرگرمی است ولی سرگرمی به معنای تعطیل کردن تفکر نیست از طرفی کلمه سرگرمی برای هر فردی متفاوت است برای یکی دیدن فیلم های فلینی سرگرم‌کننده است و برای یکی دیدن فیلم فارسی. برای من سرگرمی پیامی را رساندن و داستانی را به درستی تعریف کردن است و از همه مهتر این است که فیلم فارسی نسازم؛ یعنی اگر فیلم کمدی می سازم از قواعد فیلم فارسی تبعیت نکنم.