به گزارش صبا، دیدن تصاویری از صف‌های طولانی در برابر موزه‌های جهان و جمعیت قابل توجه در مقابل آثار هنری به نمایش درآمده همواره این سوال را برای اهالی هنر ایجاد می‌کرد که «چرا در ایران از موزه و هنر استقبال نمی‌شود؟» حالا جدای از اینکه این حسرت سرانجام بر دل نماند و این آرزو به گور نرفت، شاید بتوان با نگاهی به نمایشگاه پاسخی برای آن یافت.

ایستادن در صف برای ورود به موزه هنرهای معاصر حتی برای مخاطبان همیشگی این موزه غریب و عجیب است. حالا موزه هنرهای معاصر پیش از آن که با آثار به نمایش درآمده مخاطب را غرق لذت شناور شدن در هنرهای تجسمی کند، مخاطب را با جمعیت علاقه‌مندان بازدید از موزه سرحال می‌آورد.

در فضای بهاری پارک لاله و خیابان کارگر تا درب ورودی موزه، صف‌هایی بسته می‌شود که در آن هیچکس بی‌قرار و ناراحت نیست؛ تعداد جوانانی که با اشتیاق انتظار ورود می‌کشند قابل توجه است و این صف خود آیین ورود به موزه ایست که داشته‌های ما از هنر جهان و این بار از پرچمدار کوبیسم را به نمایش می‌گذارد.

آثار پابلو پیکاسو از گنجینه موزه هنرهای معاصر تهران با عنوان «پیکاسو در تهران» ۲۱ اسفند ماه کار خود را آغاز کرد. در این نمایشگاه ۶۶ اثر از پابلو پیکاسو، از دوره‌های مختلف کاری این هنرمند اسپانیایی که زیست هنری پرچمدار کوبیسم را روایت می‌کند، به نمایش درآمده است.

آثار متنوع به نمایش درآمده به خوبی بیانگر مواجهه نقاشان مدرن با مرز میان تصویر و نقاشی است. تجربه زیست پیکاسو در این سال‌ها و استقبالش از روش‌های نوآورانه همچون چاپ، نه‌تنها به او فرصت داد تا خلاقیت‌های فردی‌اش را بپروراند بلکه زمینه حضور گسترده‌اش در عرصه‌های متنوع هنری و امکان یادگیری بیشتر و تجربه‌های فراگیرتر را برای او فراهم آورد.

این نمایشگاه تنوع قابل توجهی را از آثار پیکاسو گردآورده است؛ از نمونه کارهای چاپ تصویرسازی به کتاب تاریخ طبیعی بوفون تا نقاشی‌های آشنای کوبیسم، از طراحی‌های دستی و مدادی‌ تا مجسمه برنزی «بابون و بچه‌اش». این تنوع در کنار مجموعه «تروماکیا» یا «هنر گاوبازی» شامل ۲۶ قطعه آکواتینت در قالب پورتفولیو و نیز جانبخشی این آثار، گستره هنر پیکاسو را به مخاطب نمایشگاه نشان می‌دهد.

و اما مهم‌ترین اثر پیکاسو «گرنیکا» به همراه ویدئویی که اثر را جزء به جزء برای بازدیدکنندگان تشریح می‌کند، تجربه مخاطب نمایشگاه را از آشنایی با پیکاسو علاه بر آثار و متن‌هایی که گوشه و کنار زندگی هنرمند را بر اساس دوره‌های مختلف توضیح می‌دهد، تکمیل می‌کند.

بازدیدکنندگان از تماشای هنر نقاشان ایرانی هم بی نصیب نمی‌مانند. مخاطب با تماشای آثاری از نقاشی بهرام دبیری، بهمن محصص، جلیل ضیاءپور، محسن وزیری مقدم، محمدعلی شیوا (کاکو)، گارنیک درهاکوپیان، هانیبال الخاص و پروانه اعتمادینمایی از اثر جنبش کوبیسم را در هنر نقاشی در ایران مشاهده می‌کند.

همه آنچه گفته شد در کنار کیفیت برگزاری و سطح آثار به نمایش درآمده در موزه هنرهای معاصر می‌تواند دلیلی برای استقبال از «پیکاسو در تهران» باشد که تا ۱۵ فروردین توانست ۵۵ هزار نفر را به موزه بیاورد.

استقبال از این نمایشگاه در کنار تجربه قبلی موزه هنرهای معاصر از برگزاری نمایشگاه «چشم در چشم» که پاییز برگزار و با استقبال مخاطبان چندبار تمدید شد، نشان می‌دهد که جواب سوال «چرا در ایران از موزه و هنر استقبال نمی‌شود؟» را نباید در مخاطبی جست‌وجو کرد که حاضر است برای دیدن آثار هنری در صف بایستد. پاسخ سوال جای دیگریست.

نشر اول: ایرنا