به گزارش صبا، سالن‌های تئاتر در جنگ ۱۲ روزه اگرچه اجرایی به خود ندید اما شاهد حضور هنرمندانی بود که تمرین‌های خود را استمرار بخشیدند و با قدرت پیش رفتند تا با امید به پایان یافتن هر چه سریعتر جنگ بتوانند اجراهای خود را به روی صحنه ببرند. هنر ماناست و صندلی تئاتر ولو اندک همیشه میزبان مخاطبانی بود که همواره همراه بودند و هنرمندانی که حتی زیر بمباران رژیم صهیونی ایستادند و تمرین کردند تا اجراهای خود را به موقع هدیه دیدگان مخاطبان و تماشاچی‌ها کنند.

یکی از نمایش‌هایی که زیر بمباران صهیونیست‌ها تمرین‌هایش برقرار بود، «۲۱» به کارگردانی محسن اردشیر بود که این روزها شاهد به اجرا رفتن آن در تالار حافظ هستیم.

بازیگران و عوامل این کار درباره جنگ و تاثیرات آن بر جریان هنر می‌گویند.

هادی رضایی بازیگر نقش «طیکل هاندرسون» به خبرنگار تئاتر ایرنا گفت: این یک موضوع مردمی است. ما تلاش می‌کنیم که صندلی‌های تئاتر پر شوند و نفس‌ها و نگاه‌هایی را به اجراهایمان داشته باشیم و صدای پای تماشاچی من را خیلی زنده می‌کند. هنر به نظرم، مخصوصا در راس آن، تئاتر و سینما، عصای موسایی است که دریا را می‌شکافد. یعنی در هر شرایطی که باشیم، هنر، ناجی و پیامبر است و اصلا زمان، مکان و شرایط خاصی ندارد ولو این که روزی که جنگ شده بود در همین سالن داشتیم دکور نصب می‌کردیم و صدای پدافند و خمپاره در نزدیک ما می‌آمد.

وی افزود: در همان شرایط با ذوق و شوق و آب و تاب بدون هیچ توقفی در حال ادامه کارمان و مطمئن بودیم بالاخره این جنگ تمام می‌شود و اگر هم تمام نمی‌شد به گونه‌ای دیگر به اجرا می‌رفتیم.

به گفته رضایی بازیگر تمام آب حیاتی که دارد و شیره جانی که می‌نوشد از نفس‌های تماشاچی و مخاطب است و کامنت‌هایی که می‌دهند. اگر اینها نباشند ما معنایی پیدا نمی‌کنیم. پیامم برای مردم ایران و هموطنانم این است که حمایت کنند و در راس این حمایت‌ها نگاه ویژه به تئاتر داشته باشند. چون تئاتر ذاتا اعتراض است. اعتراض به نقدی که در جامعه امروز داریم. در تئاتر «۲۱» هم این کار را به نحو احسن انجام می‌دهیم. به قول مارلون براندووظیفه ما این است که در صحنه حوصله کسی را سرنبریم. ما تمام تلاشمان را کردیم که شما را سرگرم کنیم و در پشت این داستان پیامی داشته باشیم.

محمدمحسن شفیعی (در نقش جان بانیفاس) هم می‌گوید: جنگ، مساله و مقوله بسیار دردناکی است. وقتی که هنرمند هنری را خلق می‌کند برای جامعه‌اش است. دردی از یک جای جامعه و یک سوژه‌ای از یک جای آن می‌گیرد و می‌تواند هنری را خلق کند.

او خاطرنشان کرد: برای این اثر نزدیک هشت ماه تمرین کردیم و سه روز قبل از اجرا دچار مقوله جنگ شدیم. به این خیلی فکر کردیم که اگر این مساله و مقوله طول بکشد، می‌توانیم حتی برنامه‌‎ریزی کنیم که به شهرستان‌ها برویم و برای بچه‌ها و خانواده‌ها در جاهای مختلف و برای مردم بتوانیم اجرا کنیم.

شفیعی گفت: رسالت ما این است و کار دیگری یاد نگرفتیم. یاد گرفتیم که جامعه را بتوانیم به صورت خودآگاه به مردم نشان دهیم حتی اگر جنگ و هر مساله‌ای باشد. ار دل جنگ هم هزاران مساله پیش می‌آید که حواس مردم باید جمع شود و ما هنرمندان باید این مساله را به آنها نشان دهیم که آگاه شوند و ناخودآگاه از کنارش نگذریم. ما هستیم و هنرمند در هر شرایط می‌ایستد. من هنرمند نیستم اما خیلی دوست دارم که باشم.

میترا قاسمی طراح لباس نمایش «۲۱» و بازیگر هم گفت: اتفاق‌های بد هرگز در طول تاریخ دست‌کم در ایران نتوانسته جریان هنر را متوقف کند. ما به هنر به عنوان یک ابزار برای کار نگاه نکردیم. در طول قرن‌های گذشته و حتی حمله مغول و … از هنر به عنوان یک دری استفاده کردیم که به بهشت خودمان نزدیک می‌شود. اساس تعریف ما از هنر هم این است که ما بهشتی را مدام تصویر می‌کنیم، در معماری به آن می‌رسیم و در فرش و نقوش هم. ما هر زمانی که بخواهیم این پنجره را باز می‌کنیم و مثل یک باغ خیالی است که وارد آن می‌شویم و در گوشه‌ای از آن استراحت می‌کنیم و دوباره به زندگی برمی‌گردیم.

او افزود: اما می‌توانیم دست همدیگر را بگیریم و به این باغ خیالی برویم، قدم بزنیم و حال همدیگر را بپرسیم و دوباره به روزمرگی برگردیم و این تکرار همیشه هست.

نشر اول: ایرنا