به گزارش صبا، منوچهر اکبرلو، نمایشنامه‌نویس، کارگردان تئاتر و پژوهشگر، با تحسین مستند «قوی‌دل» این اثر را از جنبه‌های مختلف، یکی از موفق‌ترین مستندهای سال‌های اخیر سینمای ایران دانست.

به گفته‌ اکبرلو، این فیلم توانسته روایتی تلخ را با هوشمندی به شکلی جذاب و سرگرم‌کننده به مخاطب ارائه دهد، در عین حال که پیام‌هایی جدی در حوزه مطالبه‌گری، رسانه و مسئولیت اجتماعی دارد.

اکبرلو در پاسخ به این سوال خبرنگار صبا که چه ویژگی‌هایی باعث شده فیلم «قوی‌دل» برایش قابل‌توجه باشد، گفت: این فیلم از جنبه‌های مختلف قابل دفاع است، حتی برای روبرو شدن با مخاطب عام سینما. ویژگی مهم آن این است که نشان می‌دهد یک مستند خوب هم می‌تواند شایستگی اکران عمومی را داشته باشد و نه فقط در جشنواره‌ها یا فضاهای خاص دیگر شود.

این پژوهشگر افزود: موضوع و مضمون فیلم بسیار تلخ و وحشتناک است، اما کارگردان به‌خوبی توانسته در جایگاهی مناسب از عنصر طنز برای تلطیف فضا و موضوعی تکان دهنده، استفاده کند.

اکبرلو یکی دیگر از نقاط قوت فیلم را استفاده از بازسازی صحنه‌ها دانست و گفت: بازسازی برخی روایت‌ها بدون لطمه به مستند بودن اثر، باعث شده صحبت‌های راوی شنیدنی‌تر و تأثیرگذارتر شوند. این تکنیک باعث جذابیت بیشتر و همراهی مخاطب با خط روایت فیلم شده است.

او با اشاره به تاثیر ترکیب روایت سینمایی و پیام‌های اجتماعی گفت: فیلم، یک روایت بسیار تلخ و تکان‌دهنده را در دل یک روایت جذاب و سینمایی روایت می‌کند. ما به عنوان تماشاگر، در حال تماشای یک فیلم سرگرم‌کننده‌ایم، اما همزمان با پیام‌های مهمی مثل روحیه مطالبه‌گری، نقش نهادهای غیر دولتی، و اهمیت رسانه‌ها و مطبوعات مواجه می‌شویم.

اکبرلو پایان فیلم را یکی از مهم‌ترین نقاط قوت آن دانست و افزود: هرچند فیلم می‌خواهد به واقعیت بیرونی وفادار بماند، اما تلخی داستان با یک پایان امیدبخش، یعنی نمایش حضور کودکان، تعدیل شده است. این تصویر، روحیه تلاش بی‌وقفه و خستگی‌ناپذیر شخصیت اصلی فیلم را به نسل بعد منتقل می‌کند.

این پژوهشگر در پاسخ به پرسشی درباره اهمیت تبلیغات برای دیده‌شدن این‌گونه آثار در اکران آنلاین، گفت:تبلیغات و فضاسازی برای مستندهایی مثل «قوی‌دل» بسیار حیاتی است. متأسفانه کمتر دیده می‌شود که رسانه‌ها از اکران چنین فیلم‌هایی با این موضوعات مهم خبری منتشر کنند. وقتی مخاطب نداند چنین فیلمی در حال اکران است، چطور می‌توان از او انتظار داشت آن را انتخاب کند؟

این نمایشنامه‌نویس ادامه داد: پخش مستندها و فیلم‌های کوتاه استمرار ندارد. چون معمولاً با تغییر مدیریت‌ها و افراد، برنامه‌ریزی‌ها تغییر می‌کند و این باعث می‌شود فیلم‌ها بین مخاطبان جایگاه ثابتی پیدا نکنند.

اکبرلو با تأکید بر لزوم هدف‌گیری دقیق مخاطب افزود:فیلم‌هایی مانند «قوی‌دل» باید علاوه بر اکران عمومی، در مراکز مرتبط نیز به نمایش درآیند. مثلاً در این فیلم که موضوع آن به مطبوعات در افشای فساد، نهادهای غیردولتی و مسائل سلامت مربوط است، می‌توان نمایش‌هایی ویژه برای فعالان این حوزه‌ها ترتیب داد، و مخاطب بالقوه توسط عوامل سازنده فیلم، مورد توجه قرار بگیرد و شیوه های جذاب را برای پخش فیلم در جاهای خاص، پیش بینی کنند.

او در پایان گفت:تلویزیون باید نقش جدی‌تری در معرفی این آثار داشته باشد. نه فقط در برنامه‌های تخصصی سینمایی، بلکه در برنامه‌های عمومی‌تر هم می‌توان درباره چنین فیلم‌هایی صحبت کرد و از مردم بخواهند که آن‌ها را ببینند.