ما عواید حاصل از روز نخست اجرا را به این کودکان اختصاص دادیم و ۲۹ اجرای دیگر به صورت عادی است البته در شش نوبت تعدادی از کودکان هموفیلی به صورت گروه‌های ۲۰ الی ۳۰ نفری برای دیدن تئاتر دعوت می‌شوند و طبیعتا از آنها پولی برای دیدن نمایش دریافت نمی‌شود.

+ «پیرمرد و ببر» در فضای نمایش ایرانی اجرا می‌شود و در آن از خرده‌نمایش‌های ایرانی مانند سایه‌بازی، نقالی، پرده‌خوانی و.‌.‌. استفاده شده است. آیا این شیوه اجرایی هنوز برای کودکان جذابیت دارد؟
به نظر من شیوه اجرایی نمایش در دنیا حرف اول را می‌زند و یکی از موثرترین اتفاق‌ها در این شیوه نمایشی روایت کردن یا همان نقالی است و من ارادت خاصی به این شیوه اجرای نمایش دارم چون نقالی در وجود ماست. در ایران مردم در زمان صحبت کردن، نادانسته از نقالی استفاده می‌کنند. از این‌رو احساس کردم استفاده از نقالی در این نمایش مناسب است، اما چون کودکان این دوره به قول بزرگ‌ترها بچه‌های «کامپیوتری» هستند، مقداری این شیوه اجرایی را امروزی‌تر کردم. در آغاز نمایش، افراد خود را معرفی می‌کنند و به‌عنوان قصه‌گو- خواننده، روایتگر داستان می‌شوند. به این طریق فضای فانتزی و جذابی را به‌وجود آوردیم. اصل داستان درباره پیرمردی ساده‌لوح و مواجه شدن وی با ببری است که توسط یک شکارچی اسیر شده است، اما خرده‌روایت‌هایی هم در این نمایش وجود دارد. به عنوان مثال این پیرمرد در جنگل با خرسی که معلم است ملاقات می‌کند و من در این صحنه نمایش، مکتبخانه قدیمی را برای کودکان به‌تصویر کشیدم و از آنجا که در آن زمان تخته سیاه وجود نداشت، برای فانتزی کردن فضا از تکنیک سایه استفاده کردم و یا زمانی که پیرمرد، ببر را از قفس آزاد می‌کند، در قالب کار کودک و امروزی، از روش تعزیه‌خوانی برای بگومگوهای این دو نفر استفاده شده است، یعنی فضایی میدانی به وجود آمده است و در آن این دو شخصیت با هم بگومگو می‌کنند. ببر تصمیم دارد پیرمرد را به‌خاطر اشتباهی که مرتکب شده و او را از قفس آزاد کرده است، بخورد و پیرمرد به او توضیح می‌دهد که نیت خیری داشته است. شیوه‌های نمایش ایرانی زمانی که به این صورت اجرا شوند، برای کودکان جذاب می‌شود. از سویی دیگر در این نمایش، بازیگران از یک قالب خارج می‌شوند و به قالب دیگری وارد می‌شوند. در واقع بازیگران در طول نمایش خود را می‌شکافند، کاراکتر می‌شوند و زمانی که ایفای نقش‌شان در قالب آن کاراکتر به پایان می‌رسد، به نقش دیگر یا نقال تبدیل می‌شوند. این نکته سبب می‌شود کودکان نمایش را پیگیری کنند و این تغییر شخصیت دائمی، سبب خلاقیت در آنها می‌شود. کودک در زمان اجرای نمایش بازیگران را می‌بیند که از درخت، به شاگرد خرس تبدیل می‌شوند، شاگرد خرس به تماشاچی نمایش تبدیل می‌شود و.‌.‌.

+ زمان اجرای نمایش شما تا ۳۱ شهریورماه است. تعطیل بودن مدارس در این زمان از سال باعث نمی‌شود که مخاطبان کمتری داشته ‌باشید و فروش بلیت‌ها کمتر شود؟
قدیم‌ترها در تالار هنر نمایش‌ها در دو نوبت صبح و بعدازظهر اجرا می‌شدند. صبح‌ها اجرای ویژه مدارس بود و بعدازظهرها اجرای عادی نمایش‌ها، اما چند سال است که اجراهای صبح برچیده شده‌اند. البته الان فصل تعطیلی مدارس است، اما مهدکودک‌ها باز هستند و می‌توانستیم صبح‌ها اجراهایی را ویژه آنها در نظر بگیریم که به‌دلیل تغییر رویه تالار هنر، این امکان برای ما مهیا نیست. در واقع بلیت‌فروشی ما آنچنان گسترده نیست. البته از زمان مدیریت شهرام کرمی، وضعیت تالار هنر رو به بهبود گذاشته است و این تالار به عنوان سالن تخصصی کودک شناخته می‌شود و حتی مخاطبان خاص خود را هم یافته است، اما من هنوز به‌صورت سنتی تماشاگران را برای دیدن این نمایش به سالن می‌آورم. الان من به‌عنوان کارگردان اثر، تراکت‌های نمایش را به مهدکودک‌ها و اداره‌ها می‌برم و از این طریق نمایش را به مخاطبان معرفی می‌کنم.

+ آیا امسال در جشنواره تئاتر کودک و نوجوان شرکت می‌کنید؟
سال گذشته گروه «یاس تمام» با نمایش «به کفشات نگاه کن» نوشته منوچهر اکبرلو و با کارگردانی حمیدرضا حاجی‌ملاحسینی در بخش نوجوانان شرکت کرده بود که این نمایش جایزه ویژه هیات داوران را از آن خود کرد و همچنین موفق شد چندین دیپلم افتخار را دریافت کند. امسال هم در این جشنواره شرکت می‌کنیم. برای ارسال آثار به این جشنواره تا ۳۰ مرداد فرصت داریم و من در همین مدت از نمایش «پیرمرد و ببر» فیلمبرداری می‌کنم و آن را برای ستاد جشنواره ارسال می‌کنم. البته در کنار این، در زمان جشنواره کودک و نوجوان، کلاس کوچکی را با عنوان «کارگاه نمایش خلاق» به‌صورت مشترک با لاله مالمیر برگزار می‌کنیم و در آن قبل از اجرای نمایش‌های جشنواره، نمایش‌های کوتاهی را برای کودکان اجرا می‌کنیم.