زنان سولماز که در گذشته سرشار از ملول شادکامی بودند، امروز خود را در یک قاب سرد و رها شدگی از ناچاری تنها ماندن، خود را جستجو می کنند، جستجوی روزگار سپری شده در لحظه های بعد از او  و دوباره نژند از رسیدن دیگر.
در آخر سخن اوست که تنها می ماند، ساکت و تنها. نگران از آن چه،چیزی اتفاق افتاده و به وقوع خواهد پیوست. این زنان در حالی که نگاهشان به هیچ و تهی سرد شده هنوز امید دارند، امید تنها موقعیتی است که به آن ملول نیستند و در این میان تنها وفاداری را بزرگ ترین پشتیبان امیدشان دارند. سایه های بلند در پس نگاه تنهایی شان نشانی از قدرت پنهان زنان تنها و ساکت را روایت می کند.»

انتهای پیام/