رضا مقصودی نویسنده و کارگردان سریال «دوپینگ» که این شب‌ها از شبکه سه سیما روی آنتن است، درباره ایده اولیه این سریال به خبرنگار رادیو تلویزیون خبرگزاری صبا بیان کرد: طرح «دوپینگ» را در ابتدا برای شرکت دارویی که قصد داشتند برای محصولات خود یک فیلم سینمایی بسازند حدود ۱۲ سال پیش نوشتم که به سرانجام نرسید. سال ۹۸ مدیریت شبکه سه با من تماس گرفتند و درخواست همکاری کردند. من همان طرح قدیمی را به شبکه ارایه دادم و حدس می‌زدم که با آن موافقت نشود اما در کمال تعجب دیدم که از طرح استقبال کردند و خواستند با یکدیگر همکاری کنیم.

وی ادامه داد: من نیز از موافقت آن‌ها غافلگیر شدم اما کار را با امیر پروین حسینی تهیه‌کننده «دوپینگ» شروع کردیم. من به همراه افرا جورابلو طراحی سریال را انجام دادیم و نگارش فیلمنامه را پیش بردیم. طرح اولیه فقط دو شخصیت پسر و دختر داشت که پسر پلیس و دختر دزد بود اما باید برای سریال سروشکل منظمی به آن می‌دادیم در نتیجه به طرح اولیه شخصیت‌ها و قصه‌های فرعی اضافه کردیم تا تبدیل به سریال ۳۰ قسمتی «دوپینگ» شد.

نویسنده «دوپینگ» در پاسخ به این پرسش که آیا «دوپینگ» یک کمدی فانتزی است؟ گفت: من نباید درباره ژانر این سریال حرف بزنم به دلیل آنکه در همه جای دنیا آثار تولید می‌شوند و بعد منتقدان آن را در ژانرهای مختلف دسته‌بندی می‌کنند اما اگر بخواهم از دید روزنامه‌نگاری به آن نگاه و آن را دسته‌بندی کنم، می‌گویم ژانر «دوپینگ» کمدی است که فانتزی هم در شکل‌گیری قصه نقش اساسی دارد و می‌شود به آن کمدی فانتزی گفت.

در انتخاب بازیگران وسواس به خرج دادیم

مقصودی درباره نحوه انتخاب بازیگران این مجموعه تشریح کرد: ما در انتخاب بازیگران مشکل داشتیم و سخت می‌توانستیم بازیگران را انتخاب کنیم چراکه به هر دلیلی نمی‌آمدند برای تلویزیون کار بکنند. حتی می‌توانم بگویم بازیگرانی هم که پیشنهدا بازی در این سریال را پذیرفتند و آمدند کمی با تردید وارد شدند. البته ما هم برای انتخاب بازیگران وسواس به خرج دادیم چرا که نمی‌خواستیم بازیگرانی که متعارف و روتین هستند برای نقش‌ها انتخاب کنیم.

وی افزود: از آنجاکه فضا، داستان، ساختار و ریتم «دوپینگ» جدید بود قصد داشتیم از بازیگرانی استفاده کنیم که کمتر در این زمینه شناخته شده باشند. همچنین سعی کردیم بازیگران را با توجه به توانایی‌هایی که دارند نه به واسطه سابقه بازی در سریال انتخاب کنیم. برای نقش «حسن» که هادی حجازی‌فر آن را ایفا می‌کند ما در اواخر انتخاب بازیگران به ایشان رسیدیم و من بسیار از این انتخاب خوشحال هستم. هادی حجازی‌فر نیز از فضای فیلمنامه راضی بود و تمایل داشت با ما همکاری کند و ما نیز از حضور ایشان استفاده کردیم چرا که پر از ایده بود و منطبق با آن چیزی بود که من دوست داشتم.

کارگردان «دوپینگ» با اشاره به اینکه قبلا سابقه همکاری با شبنم مقدمی و الناز حبیبی را داشته است، اظهار کرد: از ابتدا کار برای حضور شبنم مقدمی در نقش «طوران» فکر کرده بودیم. من سابقه همکاری با ایشان را داشتم و در گذشته بسیار راحت با هم کار کردیم. الناز حبیبی را نیز از اول برای نقش «شیوا» مد نظر داشتم چون بازیگر با استعدادی است و من حس خوبی در همکاری‌های قبلی با او داشتم.

برای نقش «زکریا» با علیرضا خمسه نیز صحبت کرده بودیم

مقصودی ادامه داد: همه بازیگران ما در «دوپینگ» کمتر به این شکل در سریال‌های تلویزیونی ظاهر شده بودند مگر خانم مینا جعفرزاده که قبلا در تلویزیون کار کرده بود اما در این سریال نیز در موقعیت جدید ظاهر شدند. بازیگران بسیار با ما همراه بودند. آنقدر ایده‌های خوبی داشتند که من یک جاهایی به دردسر می‌افتادم که چه کنم.

وی درباره حضور نیما شعبان‌نژاد در نقش «کامران» نیز گفت: نیما شعبان نژاد در کنار مینا جعفرزاده ترکیب دلنشینی شد که من خودم آن را دوست داشتم. این دو کاراکتر خیلی خوب و باورپذیر درآمده‌اند. برای نقش «کامران» که نیما شعبان نژاد آن را ایفا کرد بازیگری در این سن و سال که شاخص و کمدی باشد، کم داریم و ما برای پیدا کردن بازیگر در این نقش با مشکل مواجه بودیم. همچنین برای نقش «زکریا» کاندیداهای مختلفی داشتیم و حتی با علیرضا خمسه نیز برای ایفای این نقش صحبت کردیم اما این اتفاق نیفتاد و به فرزین محدث رسیدیم.

«دوپینگ» ساختار سینمایی را وارد تلویزیون کرد

نویسنده «دوپینگ» با اشاره به اینکه این مجموعه ساختار سینمایی و ریتم تندی دارد، عنوان کرد: این سریال با ساختار سینمایی وارد تلویزیون شده است و در حالی که باید ساختار تلویزیونی داشته باشد اما سرعتش زیاد است و و ممکن است طول بکشد تا بیننده بتواند با آن ارتباط برقرار بکند. البته در دنیا این روزها اساسا سریال با ساختار سینمایی ساخته می‌شود و اصلا سریال‌ها ساختار ۲۰ سال پیش را ندارند. من فکر می‌کنم به دلیل ساختار نویی که دارد هنوز برای بیننده‌ها پابرجا نشده است اما در هر صورت «دوپینگ» مخاطبان خودش را دارد که کم هم نیستند و وقتی نظرات مخاطبان را در فضای مجازی می‌بینم، احساس می‌کنم ۵۰ تا ۶۰ درصد به هدفم رسیده‌ام.

از چالش کرونا تا حجم بالای کار

مقصودی درباره چالش‌های پیش رو برای ساخت این مجموعه مطرح کرد: مهر سال ۹۸  بود که تصمیم گرفتیم این کار را بسازیم و بعد از آن «دوپینگ» باید در ۳۰ قسمت ظرف دو ماه نوشته می‌شد و من باید پیش تولید را نیز همزمان پیش می‌بردم. قطعا اگر فیلمنامه‌ سینمایی بود، بارها بازنویسی می‌کردم اما فرصت بازنویسی نداشتیم. همچنین در ادامه کار متوجه شدیم، نمی‌توانیم ظرف دو ماه تصویربرداری کنیم مگر اینکه گروه دیگری با ما همراه باشند که برزو نیک نژاد تا مدتی همراه ما بود.

وی افزود: کارهایی که با چند گروه در کشورهای دیگر تولید می‌شود از آغاز نگارش چند بخشی نوشته می‌شود اما برای کار ما این اتفاق نیفتاد و ضرورت تولید باعث شد آن را با دو گروه پیش ببریم. خود این موضوع باعث می‌شود ما با مقداری دو دستگی و دو لحنی در کار مواجه شویم. همچنین چالش دیگر ما برای ساخت ظهور ناگهانی ویروس کرونا بود که مجبور شدیم با وجود آنکه ۳۰ درصد از تصویربرداری باقی مانده بود، کار را تعطیل کنیم. همین اتفاق باعث شد تدوین نیز به شکل دیگری انجام شود که تا به حال روی قصه نیز اثر گذاشته است. حتی قسمت آخر سریال نیز شکل کلی سریال را ندارد و دچار تغییراتی شده است.

نویسنده«دوپینگ» با بیان اینکه حجم کار این مجموعه بسیار بالا بود، گفت: این سریال از آن دسته کارهایی نبود که دوربین را جای گذاری کنی و بعد بازیگران دیالوگ‌های خود را بگویند و بروند. در یک روز ممکن بود در آن واحد چهار تا پنج دوربین در حال کار کردن باشند و دو گروه کار کنند. همچنین وسواس من، فیلمبردار و بچه‌های تولید که می‌خواستیم کار متفاوتی را ارایه بدهیم به گروه فشار وارد می‌کرد. حسن ایوبی تدوینگر این مجموعه نیز با این شکلی که کار به دستش رسید بسیار برای تدوین کار زحمت کشید.

سریال‌سازی آدم خودش را می‌خواهد

مقصودی درباره اولین تجربه کاری خود در تلویزیون عنوان کرد: برای تلویزیون کار کردن ویژگی‌های خودش را دارد. بالاخره گاهی بایدها و نبایدهایی که در آن وجود دارد سازنده را اذیت می‌کند. در هر حال تجربه خوبی برای من بود و اگر بخواهم با تلویزیون کار کنم دیگر می‌دانم باید چه مسیری را طی کنم و چه کاری را انجام بدهم. سریال‌سازی آدم خودش را می‌خواهد و ترجیح من این است اگر خواستم دوباره کار کنم به زودی سراغ ساخت سریال نروم مگر آنکه شرایط تولید را تغییر بدهم و برنامه‌ریزی دقیق تری داشته باشم.

قصد ندارم به هر قیمتی مردم را بخندانم

کارگردان «دوپینگ» در ادامه با اشاره به اینکه اگر بخواهد کار در ژانر کمدی را ادامه بدهد قصد دارد کمدی خودش را پیش ببرد، گفت: زمانی که فیلمنامه «لیلی با من است» را نوشتم بعد از بیست سال چشم باز کردم و دیدم می‌خواهم از کمدی فرار کنم اما من را رها نمی‌کند با وجود آنکه تعداد زیادی فیلمنامه و طرح جدی نیز دارم. علاقه دارم در عرصه‌های دیگر نیز حضور داشته باشم اما به هرحال بازار کار است و اگر قرار باشد مشتری مدار باشم باید به سفارش دهنده توجه کنم که می‌خواهند کار کمدی باشد. من اگر بخواهم کمدی را ادامه بدهم باید کمدی خودم را پیش ببرم. کمدی که تفاوت‌هایی با کمدی‌های دیگر به لحاظ ساخت، مضمون و نگاه من به آدم‌ها دارد.

وی افزود: معتقدم قصه کار را پیش می‌برد نه کمدی. کمدی‌های من اگر یکجایی بیننده را نخنداند باید آن را با خودش بکشاند تا بیننده خسته نشود. اولویت اول من در ساخت کار کمدی قصه داشتن و اولویت دوم خنداندن مردم است و قصد ندارم به هر قیمتی مردم را بخندانم.

سینما چیزی به نام جادو دارد که ما آن را کنار گذاشته ایم

مقصودی با بیان اینکه با ساخت «دوپینگ» فقط به دنبال سرگرم کردن مخاطبان با یک مدیوم و ساختار جدید بوده‌ است، عنوان کرد: برای من مهم این بود که ساختار جدیدی را وارد تلویزیون کنم تا دیگران هم بتوانند وارد این عرصه شوند. سینما و نظام تصویری ما به شدت درگیر رئالیسم است و رئالیستی بودن به گونه ای بلا جان سینمای ما شده است. اینکه ما حتما بخواهیم رئالیستی و واقع گرایانه برخورد کنیم، خوب است و من هم دوست دارم اما چیزی که فراموش کرده‌ایم این است که سینما چیزی به نام جادو دارد و ما آن را کنار گذاشته ایم.

وی در پایان با اشاره به اینکه دنیای سینما در آن سوی مرزها با جادوی سینما اقتصاد کشور خود را تحت تاثیر قرار داده و یک آورده اقتصادی بزرگی به همراه داشته است، تاکید کرد: سینما جادو و فانتزی است. اولین روزهای خلق سینما با جادو شروع شده است. اولین فیلم سینمایی تاریخ سینما یک فیلم جادویی بود. بی دلیل نیست که یک شعبده باز سینما را در اختیار گرفته است. این موضوع را ما در سینما خالی کرده‌ایم. سینما برای آنکه بیننده داشته باشد باید جادوی خودش را داشته باشد. ما آنقدر این کار را نکرده‌ایم که جادوگری با سینما را بلد نیستیم و باورپذیری برای بیننده ایرانی سخت است. ما باید وارد این موضوع شویم و از جایی شروع کنیم.

سپیده شریعت رضوی

انتهای پیام/