به گزارش خبرگزاری صبا به نقل از روابط عمومی رادیو نمایش، اهالی رادیو نمایش در آغاز هفته جاری برای صدیقه کیانفر بازیگر فقید رادیو و تلویزیون مراسم یادبود برگزار کردند و در پایان دلنوشته ای را به یاد این بازیگر خواندند.

آغاز هفته است و اتاق تمرین رادیو نمایش حال و هوایی حزن انگیز دارد، رادیو نمایشی ها برای او مراسم یادبود گرفته اند چراکه عاشقانه دوستش داشتند نه فقط به عنوان همکار که صدیقه کیانفر برایشان مادری بود تکرارنشدنی.

حالا در نبود مادر مهربان رادیو نمایش، هرکدام از فرزندان گوشه ای از این مراسم یادبود را اداره می کنند، آشا محرابی شیرینی را تقسیم می کند و می گوید: حلوا نیاوردم که بهداشتی تر باشه و در جواب می شنود: کار خوبی کردی، مامان صدیق هم همیشه شیرینی می آورد. آن طرف ایوب آقاخانی مقابل تابلوی عکس ایستاده است و متفکرانه می گوید: چقدر زنده است این تصویر، انگار اصلا نرفته و بقیه هم تایید می کنند. هنوز هیچ کس در اداره کل هنرهای نمایشی رادیو باور نکرده است که صدیقه کیانفر رفته باشد.

حالا در دست هر کدام از بچه ها ظرفی است و تلاش دارند به بهترین شکل از میهمانان پذیرایی کنند چون مامان صدیقه همیشه میزبان خوبی برای فرزندان هنرمندش در رادیو نمایش بوده است.

این طرف بچه ها در گرفتن عکس یادگاری با تصویر مادر مهربانشان پیشدستی می کنند، گویی این عکس تنها دارایی با ارزشی است که می تواند لحظه ای از اندوه نبودن او بکاهد اما دقیقتر که نگاه کنی، چشم های اشک آلود گواه این است که هیچ چیز نمی تواند این فقدان عظیم را جبران کند.

ناگهان قطعات موسیقی از شوپن و برامس پخش می شود، همه سکوت می کنند و دلنوشته ای با صدای رویا فلاحی فضای اتاق تمرین را پر می کند تا بغض های فروخورده را در گلوی حاضرین فریاد کند.

این دلنوشته شرح حال تمامی ما در اداره کل هنرهای نمایشی رادیو است: «باغچه ما در فقدان صمیمی ترین سایه سارش نشسته، باغچه ما ناب ترین و خوشبوترین گلش را گم کرده، ای عزیز رفته، شما پر از مهر بودید، پر از درک عاشقانه شاد کردن ما، حتی با پیامکی به مناسبت تولدمان، تقویم های سال نوی شما با شعرهای حافظ و مولانا و فردوسی، چه خوش در کیف هایمان جا می گرفتند، چه زیبا بود تلاشتان برای آوردن لبخندی به لب ها و گرم شدن دل ها به گرمای وجودتان، چه خوش طمع بود آب نبات قیچی های پر از هل و گلاب شما، سوغات حضرت شاه عبدالعظیم، چه مقدس بود متوقف شدن ضبط نمایش وقتی دیالوگی به قلبتان چنگ می زد و اشک از چشمانتان سرازیر می شد و چه وسیع بود این قلب که عشق و اندوه با هم در آن زندگی می کردند، شما منعم بودید با داشتن این صفات، اکنون در آغوش امن خداوندید اما باغچه بی شما بسیار دلتنگ است، تا ابد یاد مهربانتان با ما و الگوی ما باد. روح بلندتان غرق نور.»

سکوتی در اتاق حکمفرما می شود اما مجید حمزه می کوشد با یادآوری خاطره ای دلنشین از اندوه دوستان بکاهد. حالا بچه ها از خاطرات خوبشان می گویند و از هم احوال می پرسند و اما روی میز اتاق تمرین متن نمایشنامه ای جدید دیده می شود که قرار است لحظاتی بعد از مراسم یادبود، دورخوانی شود؛ آری ، زندگی با تمام فقدان اندوه بارش در اداره کل هنرهای نمایشی رادیو ادامه دارد اما فرزندان قدرشناس رادیو نمایش هرگز یاد و خاطره صدیقه کیانفر، مادر مهربانشان را از یاد نخواهند برد.

انتهای پیام/