وحید نفر کارگردان و بازیگر تئاتر در گفتگو با خبرنگار حوزه تئاتر خبرگزاری صبا درباره نیمه‌تمام ماندن اجرای نمایش «آرزوهای یک موش کور» به علت شیوع ویروس کرونا گفت: به عنوان کارگردان در نمایش «آرزوهای یک موش کور» حضور داشتم که اجرای آن اسفند ماه سال قبل در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بود و نیمه تمام ماند.

این کارگردان با بررسی وضعیت موجود و ادامه فعالیت ها از اول تیرماه بیان کرد: وضعیت دشوار و غیرقابل پیش بینی است و فکر می کنم اگر از بچه های تئاتر حمایت گسترده ای نشود اتفاق خوبی نمی‌افتد زیرا بازگشایی و فعالیت مجدد نیز تضمینی برای جذب مخاطب نیست.

او افزود: از سویی آماده شدن خود بچه های تئاتر برای شروع کار، پروسه ای زمانبر است و همین موضوع حداقل به دو ماه زمان نیاز دارد مگر اینکه کاری از قبل بوده که آمادگی کامل داشتند و الان فقط نیاز به اندکی تمرین و هماهنگی داشته باشند و به توافق برسند تحت هر شرایطی کار کنند.

بازیگر نمایش «عاشقی» گفت: مساله بعد، اجرا در سالن های خصوصی و دولتی است که با هم تفاوت دارند و مهم اینکه سالن دارها در وضعیت بحرانی کنونی و با توجه به فروش پنجاه درصدی بلیت و دشوار بودن جلب اعتماد مخاطب حاضر به همکاری می شوند یا خیر؟ در حالت عادی سالن های تئاتر با کمبود مخاطب روبرو بود حالا تصور کنید در شرایط کرونا قرار داریم و وضعیت اقتصادی مردم هم آنقدر ضعیف شده که به طور قطع دیدن تئاتر نمی تواند در اولویت کارهای روزمره آن ها باشد.

این کارگردان بیان کرد: با فرض اینکه همه مشکلات را کنار بگذاریم و نمایشی روی صحنه ببریم آیا بازیگران در مقابل مخاطبانی که با ذهنی نا آرام در سالن حضور دارند می توانند با تمام توان نقش آفرینی و ارتباط برقرار کنند آن هم تئاتر که مخاطب و بازیگر چشم در چشم یکدیگر هستند، پس این وضعیت روی کیفیت اجراها هم تاثیرگذار خواهد بود.

نفر عنوان کرد: وقتی تماشاگر و بازیگر در تئاتر که مستقیم با هم در ارتباط هستند از هم حس نگیرند یعنی چیزی شبیه به تئاتر آنلاینی است که بارها در دوران کرونا به من پیشنهاد شد و شدیداً مخالف آن بودم و هستم. این ها یک پدیده نمایشی است که به عنوان تئاتر آن را قبول نمی کنم چون تئاتر یعنی زنده بودن نه مجازی.

بازیگر نمایش «پیانو» اظهار کرد: همه این ها باید بررسی شود که در شرایط بازگشایی سالن ها و فعالیت مجدد، اتلاف وقت و هزینه به همراه نداشته باشد. همچنین این سوال مهم باقی می ماند آیا از جان گذشتگی بچه های تئاتر که خیلی ها حاضرند حتی در چنین وضعی روی صحنه بروند مورد سواستفاده قرار نمی گیرد؟

نفر در پاسخ به اینکه آیا به عنوان کارگردان، نمایش خود را از اول تیر روی صحنه می برید یا نه، گفت: واقعا نمی دانم ولی به طور قطع اگر به بچه های گروهم بگویم اعلام آمادگی می کنند چون عاشق کارشان هستند ولی وقتی این سختی ها را پشت سر بگذارند و با نبود مخاطب در سالن روبرو شوند چه اتفاقی رخ می دهد و چه فایده ای دارد؟ مگر می شود برای سالن بدون تماشاگر اجرا کرد؟!

او افزود: به عنوان نمونه برای نمایش خودم تصور کنید تمرین کردیم و آماده اجرا هستیم، آیا والدینی که خودشان حاضر نیستند به علت خطرات کرونا در چنین مکان هایی حضور پیدا کنند اجازه می دهند فرزندانشان به دیدن تئاتر بیایند؟

این بازیگر‌ گفت: شاید تا زمان اعتمادسازی مطلق، یک سری تلاش بین اهالی تئاتر فقط به صرف زنده نگه داشتن حس کار و دلخوشی در قالب جشنواره ها و یا فضاهای مجازی انجام شود.

نفر در پایان گفت: اسفند سال قبل و در شرایط عادی حدود ۱۲۰ نمایش در کل تهران روی صحنه بود که در خوش بینانه ترین حالت، سالن هایی کمتر از انگشتان یک دست تکمیل می شدند تصور کنید الان که فقط اجازه پنجاه درصدی پر شدن یک سالن را داده اند و کرونا هم وجود دارد، چه اتفاقی می افتد!

عکس های داخل خبر مربوط به نمایش «آرزوهای یک موش کور» است که توسط سارا ثقفی گرفته شده است.

انتهای پیام/