نغمه دانش آشتیانی: اگر این روزها فقط چند ساعت در روز هم مخاطب رادیو و تلویزیون باشید حتما چند باری با تبلیغ یک کارخانه تولید محصولات نوشیدنی مواجه می شوید که مدعی است بهترین شیر و دوغ و ماءالشعیر را به شما عرضه می کند.

این برند تجاری که در یک ماه اخیر بخش عمده ای از تبلیغات رادیو و تلویزیون را به خود اختصاص داده است نه تنها به سوژه نقد و طنز مردم و منتقدان در شبکه های اجتماعی تبدیل شده بلکه در حال حاضر به اصطلاح «اسپم» نیز شده است و این میزان حمله تبلیغاتی دیگر به ضد خود تبدیل شده و مخاطب آن را پس می زند.

اینکه صاحبان این کارخانه چرا این استراتژی تبلیغاتی را در پیش گرفته اند موضوع این مقال نیست بلکه سوال مهم تر این است که این برند که چند سالی است فعالیت می کند در این ماه های اخیر دچار چه تغییر و تحول مالی شده است که می تواند هزینه تبلیغاتی میلیاردی و یا شاید هم چند ۱۰ میلیاردی را تقبل کند؟ در شرایط خاص اقتصادی که صاحبان بسیاری از تولیدات داخلی اذعان دارند که به سختی می توانند هزینه و فایده شان را سر به سر کنند چطور یک برند تجاری می تواند ساعت ها در تلویزیون و رادیو تبلیغات کند؟ نکته جالب اینکه مالک این برند تجاری در تبلیغاتش به ماشین های کارخانه ای آلمانی خود می بالد و همچنین مدعی است که ماءالشعیر به خارج از ایران صادر می کند.

این سوال ها از جمله نکاتی است که انتظار می رود مسئولان صدا و سیما نیز از خود پرسیده و سپس آنتن رسانه ملی کشور را به دست این برند سپرده باشند، آنهم در شرایطی که هر کانال را می زنی بارها و بارها شما را به خرید این محصولات تشویق می کنند.

مسئولان صدا و سیما فقط به پول دریافتی برای تبلیغات می نگرند و یا نگرانی هایی درباره شرکت هایی که به آنها می دهند چه از لحاظ کیفیت محصول و چه از لحاظ منابع درآمدی شان دارند. شاید پاسخ این باشد که وظیفه ما تجسس در اموال افراد نیست و این کار نهاد قضایی است ولی از سوی دیگر با توجه به کارکرد رسانه بودن «رسانه ملی» می توان از آن انتظار داشت که نقش رکن چهارم دموکراسی را هم ایفا کند!