کیوان روشن‌بین در گفتگو با خبرنگار هنرهای تجسمی صبا درباره عنوان نمایشگاه جدید خود با عنوان «دو» که در گالری والی برپا شده است، بیان کرد: نمایشگاه «دو» دومین نمایشگاه انفرادی من است ولی عنوان آن به این دلیل «دو» نامیده نشده است بلکه چون موضوع نمایشگاه من تکثیر است و تکثیر از عدد دو شروع می شود دلیل این نامگذاری است.

این هنرمند درباره نمایشگاه خود توضیح داد: متنی که در بیانیه این نمایشگاه آورده‌ و از تعداد جمعیت مردم روی زمین در آن گفته‌ام، ایده‌ای است که من با آن شروع به شکل دادن به این آثار ابستره کردم و برای اینکه می‌خواستم این مفهوم تکثیر در کارهایم به صورت واقعی اتفاق بیفتد از تکنیک چاپ استفاده کردم به این صورت که کلیشه‌ای واحد را ساختم و آن را به تعدادی که مدنظرم بود در هر اثر تکثیر کردم.

وی افزود: اما اتفافی که در این مجموعه می‌افتاد این بود که چاپ‌ کارها دستی بود و هیچ کلیشه‌ای مانند دیگری نمی‌شد، یعنی شاید یک چیز واحد بودند اما هر کدام از آن‌ها به فراخور حال آن لحظه که من کار چاپ می‌کردم یک تاثیر جداگانه می‌گذاشت، برای همین است که شاید در بعضی کارها یک تصویر چندین مرتبه تکرار شده باشد و در وهله اول شبیه به هم باشند اما با دقتی بیشتر متوجه می‌شویم تفاوت‌هایی در آن‌ها وجود دارد. اتفاقی که در این چاپ‌ها افتاد چیزی بود که من دنبال آن بودم که شاید ما انسان‌ها نیز از یک خشت واحد و ظاهرا شبیه باشیم اما اگر دقیق‌تر شویم، می‌بینیم تفاوت‌هایی در همه ما وجود دارد که این تفاوت‌ها فیزیکی نیستند بلکه روحی‌اند.

رنگ‌ها را از کارهایم حذف کرده‌ام

روشن‌بین درباره رنگ‌بندی آثار این مجموعه عنوان کرد: در آثار این مجموعه من رنگ‌ها را از کارهایم حذف کرده‌ام، یعنی اگر در کارهای قبلی رنگ زیادی دیده می‌شد در این مجموعه آثار سیاه سفید است و اگر کاری رنگی باشد بسیار ملایمند به طوری که در بک گراند اثر این رنگ به کار رفته باشد چراکه من رنگ را به عنوان یک عنصر تزئینی می‌دیدم و برای همین آن را حذف کردم تا توجه روی فرم کارها بیشتر باشد.

این نقاش درباره اینکه ایده خلق این آثار از کجا گرفته شده است، گفت: من یک برنامه داشتم و این اتفاق به طور ناگهانی متوقف شد و از آن زمان این ریتم در کارهای من به وجود آمد، انگار که در حال شمارش زمان بودم و خودم را مشغول چیزی کرده باشم تا زمان بگذرد که در نهایت به این رسیدم که لحظه به لحظه زندگی و هر چیزی که در اطراف ما وجود دارد در حال تکثیر و زیاد شدن است.

اواسط مجموعه بعدی خود هستم

روشن‌بین در پایان درباره مجموعه جدید خود که در حال کار روی آن است، اظهار کرد: نحوه کار کردن من شاید از آثارم نیز مشخص باشد که بسیار ریاضی‌وار هستند. من کار نقاش را همچون یک کارمند می‌دانم که هر صبح در استودیوی خود مشغول به انجام آن می‌شوم. شاید روزی باشد که به هیچ چیز خوبی نرسم ولی به این شکل نیستم که منتظر باشم تا کار سراغم بیاید بلکه به طور مداوم درحال کار کردن هستم و در حال حاضر نیز در اواسط مجموعه بعدی خود هستم.

مجموعه «دو» دارای ۲۵ اثر بوده که ۱۲تای آن، که این مجموعه در کل حاصل دو سال تلاش این هنرمند است، بر دیوار گالری والی نصب شده است که ۵ اثر آن در سایز بزرگ است.

در بیانیه این نمایشگاه آمده است: «در حقیقت مفهومی به اسم «من» وجود ندارد، این «ما» هستیم. (۷/۸۱۴/۷۵۰/۸۶۳ جمعیت کنونی کره زمین)»

یوسف شریف کاظمی در نقد این نمایشگاه آورده است: «تخته‌پاره‌های و تکه چوبی در اقیانوس ذهن متلاطم یک هنرمند، گاهی با همه سادگی و بی‌پیرایگی نجات دهنده بوده، حرفی تازه و نگاهی دیگرگون می‌آفریند. کیوان روشن‌بین قصد هجرت می‌کند و همه داشته‌های خود را هزینه سفر!. فراگرفتن چاپ‌دستی شوری در وی می‌افکند، ابتدا با تکنیک «کالکوگراف» دست و پنجه نرم می‌کند. تجربه نقاشی و توان طراحی با ساختار کاملا شخصی و ذهنی، او را در اولین تکنیک کالکوگرافی «درایپوینت» غرق می‌کند. آثار زیبایی می‌آفریند و در ادامه فرم‌های کاملا شخصیِ گیاهی، حیوانی و انسانی گذشته خود سیر می‌کند.

کوله بار بسته و انتظار روز شمار… در یک لحظه همه چیز فرو می‌ریزد و از رفتن باز می‌ماند، پله‌ای پشت سر ویران و در مقابل دیواری مانع. در این خلا ناامیدکننده، ذهن پویا او را به خلاقیت وا می‌دارد (آنچنان که نیسه‌فور نیپس بَرگ روی برومور نقره را برمی‌دارد ابتدا عصبانی و بعد به اختراع عکاسی می‌رسد و یا ماجرای کَپَک و پنیسیلین). تکه چوبی بر می‌دارد؛ با ناامیدی، بدون هیچ پیش فرض و طرحی آن را سیاه می‌کند. روی بوم مُهر می‌کند. سپس تکرار و تکرار و تکرار… وقتی به خود می‌آید می‌بیند این آثار چقدر تازگی دارند و چه ناب و موثر هستند. با شور و اشتیاق ادامه می‌دهد و در نهایت به خطی ناب، فرمی نابتر و رنگی بیرنگ می‌رسد.

در نمایشگاه حاضر گلچینی از تجربه هنرمند با ابزاری جدید (در فضای کاری او) ارائه شده است. در این نقاشی‌ها مستقیما از ویژگی‌های چاپ استفاده شده:

– داشتن واسطه (کلیشه یا مهر) که اولین اساس چاپ است، نه برای تکرار یکنواخت (تیراژ) بلکه با هدف رسیدن به ماهیت انتقال و تکرار.

– محدودیت رنگ (تک رنگی) را می‌توان از دیگر ویژگی‌های چاپ دانست. از دیر باز استفاده از رنگ سیاه متداول‌تر بوده است، اما در این آثار سیاهی با هدف ایجاد خلا برای حضور نوراستفاده شده، که در نوع خود کم نظیر است.

– استفاده از خط ناب، نه به مفهوم ریاضی آن که حرکت از نقطه‌ای به نقطه دیگر تعریف می‌شود، بلکه در معنای هندسیِ خط که دو سطح را از هم جدا می‌کند به کار گرفته شده که در نوع خود قابل توجه است.

در نهایت با آثاری مواجه هستیم که هنرمند به کمک مدیوم چاپ‌دستی (سیلوگرافی) اندیشه‌ای آیینی را به وجود آورده که تا کنون کمتر کسی جسارت و توان ارائه آن را داشته است.»

نمایشگاه «دو» از تاریخ ۱۱ تا ۲۹ مهرماه در گالری والی به نشانی تهران، میدان ونک، خیابان شهید خدامی، پلاک ۷۲ آماده بازدید علاقه‌مندان است.

سبا جهانگیری

انتهای پیام/