سپهر حیدری نژاد نویسنده و‌ کارگردان نمایش‌ «نفس کشیدن» در گفتگو با خبرنگار تئاتر خبرگزاری صبا درباره این اثر که از ۱۷ تا ۳۱ خرداد ماه ۱۴۰۰ ساعت ۲۰ روی صحنه پردیس تئاتر شهرزاد است، توضیح داد: این نمایش درباره ارتباط بین آدم‌ها و به شکل خاص ارتباط یک زن و مرد است. در جریان نمایش «نفس کشیدن» با یک‌سری روایت‌هایی از گذشته‌ این زن و مرد که خودشان بازسازی می‌کنند و مسیر رسیدن این ۲ نفر به همدیگر را می‌بینیم. این ۲شخصیت به کمک هم خاطرات قبلی‌ از نفرات قبلی زندگی‌شان را به شکلی کاملا مینیمال بازسازی می‌کنند و در واقع به هم کمک می‌کنند تا روایت‌های قبلی‌شان روی صحنه ساخته شود و ما در نهایت به زمان حال و لحظه‌ای که این ۲ نفر در آن قرار دارند می‌رسیم.

به گفته وی، این اجرا خیلی قصه‌محور نیست و در این کار بیشتر از قصه، فرم اجرا تعیین کننده است یعنی نمایش با شکست زاویه‌ها و یک‌سری چیز‌های دیگر جلو‌ می‌رود.

او با اشاره به دلیل پرداختن به موضوع نمایش و تصمیم به اجرای آن عنوان کرد: من متن این نمایش را حدود ۶ سال پیش نوشتم. یک سال بعد از نوشتن متن یعنی سال ۹۵ در نوزدهمین جشنواره تئاتر دانشگاهی روی صحنه رفت و جزو‌ کارهای برگزیده هم شد. در آن زمان مساله ارتباط بین افراد و زاویه‌ای که‌ آدم‌ها در یک مکالمه نسبت به هم قرار می‌گیرند در تئاتر خیلی مطرح بود. من در آن زمان این موضوع را دنبال می‌کردم و بیشتر به دنبال این بودم که ارتباط آدم‌ها در چه بستری شکل می‌گیرد، خاستگاه این ارتباط چیست، چه چیزی باعث شکست آن ارتباط می‌شود و‌چه چیزهایی در این میان مشکل‌زا هستند؟ این موضوع به اتفاقی در برهه زمانی خاص اشاره نمی‌کند و الان بعد گذشت پنج سال احساس می‌کنم که مساله این نمایش هنوز مطرح است و به همین دلیل تصمیم به اجرای آن گرفتم.

نمایشی با ضریب خطای نزدیک به صفر

کارگردان نمایش «نفس کشیدن» با بیان اینکه چون این نمایش را یک بار در جشنواره تئاتر دانشگاهی اجرا کرده بوده مراحل آماده سازی‌اش نسبتا سریع صورت گرفت و فقط بازیگر خانم نمایش عوض شد درباره اتمسفر نمایش گفت: در این نمایش از صحنه و لباس گرفته تا تقریبا همه چیز، مینیمال است. اتمسفری که در اجرا وجود دارد توسط بازیگران اتفاق می‌افتد، ‌فضای آرامی در آن حاکم است و چیزی به اسم خشونت نداریم. کسی می‌تواند از اجرای ما لذت ببرد که دنبال زرق و برق الکی نباشد. ما همه چیز را در ساده‌ترین شکل روی صحنه می‌بریم و سعی می‌کنیم به عنوان ۲ بازیگر با حضور روی صحنه کاری کنیم که مخاطبان در مدت زمان نمایش هم به یک‌سری مسائل فکر کنند و هم از نمایش لذت ببرند و با لبخند سالن را ترک کنند.

حیدری نژاد ادامه داد: به طور کلی می‌توان گفت «نفس کشیدن» نمایش ساده‌ای‌ست که ما سعی می‌کنیم به بهترین شکل ممکن انجامش دهیم. بعضی وقت‌ها انجام یک کار ساده خیلی سخت‌تر از کارهای بزرگ دیگرست چون در این نمایش‌ها بعضی ضعف‌ها با رنگ، موسیقی و حرکات قابل پوشاندن هستند اما ما با کار ساده‌ای که قرار است روی صحنه ببریم این احتمال را حذف کرده‌ایم، ضریب خطا را نزدیک به صفر رسانده‌ایم و عناصر نیست که ضعف‌های ما را بپوشاند، پس ما مجبور هستیم بهترینِ خودمان را ارایه دهیم.

او با اشاره به رابطه اسمی که برای نمایش انتخاب کرده و موضوع نمایش تصریح کرد: چیزی که در زمان نوشتن این متن ذهن من را درگیر کرده بود، فراموش کردن یک‌سری چیزهای بدیهی مانند نفس کشیدن و توجه به این موضوع در زندگی آدم‌ها بود. مثلا آخرین بار چه موقع واقعا به صدای نفس کشیدن‌مان گوش کرده‌ایم و برای‌مان مساله شده‌است؟ بازیگران این نمایش هم در واقع سعی می‌کنند چنین چیزی را به خاطر آورند. انگار در جریان نمایش آخرین باری که به صدای نفس کشیدن‌شان گوش کرده‌اند به یاد می‌آورند و همین موضوع باعث شد که عنوان «نفس کشیدن» را برای این نمایش انتخاب کنم.

تئاتر دارد می‌میرد!

نویسنده نمایش «نفس کشیدن» درباره دیگر پروژه‌های تئاتری آتی‌اش، اظهار کرد: پس از نمایش «نفس کشیدن» یک اجرای دیگر به اسم «زمزمه می‌کند» که من نویسنده و بازیگرش هستم به کارگردانی بهار رضی‌زاده به زودی روی صحنه خواهد رفت. برعکس نمایش «نفس کشیدن» که اجرایی آرام است، «زمزمه می‌کند» در نقطه مقابل آن قرار دارد و کاری قصه‌محور است. این نمایش ماجرای سه نفر است که به دنبال یک گنج هستند…

حیدری نژاد در پایان نسبت به وضعیت حاکم بر حوزه تئاتر و هنرمندان هشدار داد و خاطرنشان کرد: مدتی‌ست همه هنرمندان تئاتر هشدار می‌دهند که تئاتر دارد می‌میرد! یک‌سری‌ها هم مثل من این ریسک را قبول کرده‌اند و در این شرایط روی صحنه رفته‌اند و تا حد توان خود سعی کرده‌اند، این اتفاق برای تئاتر نیفتد و چراغش روشن بماند این یک توقع نیست ولی واقعا ما و همه گروه‌های تئاتر مخصوصا در این وضعیت، به تماشاگر و حمایت مردم نیاز داریم و از هرکسی که این مصاحبه را می‌خواند خواهش می‌کنم، نه فقط به اجرای ما بلکه به همه اجراها توجه نشان دهند و اگر شرایطش را دارند، بروند و نمایش‌ها را ببینند چون واقعا ممکن است، روزی برسد که تئاتر کاملا فلج شود.

پریسا منیر

انتهای پیام/