سعید حشمتی کارگردان نمایش «بالاخره این زندگی مال کیه؟» در گفتگو با خبرنگار تئاتر خبرگزاری صبا، درباره دلیل روی صحنه بردن نمایش «بالاخره این زندگی مال کیه؟» اثر برایان کلارک که از بیست و سوم خردادماه در سالن گلایل پردیس تئاتر شهرزاد اجرا می‌شود، عنوان کرد: من وقتی که می‌خواهم ‌متنی را انتخاب کرده و شروع به کار روی آن کنم، قصه آن متن برایم مهم‌ترین مساله است. قصه‌ باید جذاب باشد، کشش داشته باشد و مخاطب تماشای آن را دوست داشته باشد. مساله مهم دیگری که بعد از قصه برای من مطرح است، این است که ببینم آن متن چه چیزی را روایت می‌کند. از آنجا که مسائل و اختیارات انسانی و میزان قدرت انتخاب افراد در زندگی، همیشه برای من دغدغه بود و متن نمایش «بالاخره این زندگی مال کیه» هم روی این موضوع بسیار مانور می‌دهد، تصمیم به اجرای آن گرفتم.

او ادامه داد: اسم و موضوع نمایش «بالاخره این زندگی مال کیه؟» رابطه‌ای کاملا مستقیم با هم دارند. در این نمایش که فضایی رئالیستی بر آن حاکم است، بحث سر این است که «بالاخره این زندگی مال کیه؟». ما در این اجرا شخصیتی داریم که مجسمه‌ساز، استاد دانشگاه و فردی فرهیخته است. این فرد در یک حادثه تصادف قطع نخاع و داستان نمایش ما تازه از اینجا شروع می‌شود. این شخصیت پس از تصادف به بیمارستان می‌رود و به این فکر می‌افتد که حالا من بدون حرکت دست و بدون اینکه بتوانم مسیر زندگی قبل را ادامه بدهم این زندگی ارزش ادامه دادن دارد یا نه؟ و این مساله در طول نمایش تبدیل به دغدغه‌ای می‌شود برای این کاراکتر.

کارگردان نمایش «بالاخره این زندگی مال کیه؟» برای توضیح کامل‌تر موضوع گفت: داستان درباره یک مرگ خودخواسته یا زندگی است و قصه اصلی حول این محور می‌چرخد. طول نمایش با خرده قصه‌های کوچک‌تر روبرو می‌شویم، با آدم‌های نمایش زندگی و همذات پنداری می‌کنیم، فکرمان درگیر می‌شود و ‌فکر می‌کنم بعد از دیدن این نمایش سوال‌های زیادی برای تماشاگر به وجود می‌آید که مجبور به فکر کردن می‌شود. این نمایش به این مهم می‌پردازد که مساله زندگی چقدر مهم است، ما چقدر در زندگی اختیار داریم، یا اینکه همیشه اختیار زندگی دست خودمان است یا نه. از سوی دیگر شاید از یک جا به بعد این مساله پیش بیاید که اصلا اختیار زندگی در دست خودمان نباشد و اگر ما روزی بر حسب اتفاق و اجبار به این فکر کنیم که آیا به زندگی ادامه بدهیم یا ندهیم (منظور خودکشی نیست) رفتار جامعه با ما چگونه است. همه این اتفاق‌ها برمی‌گردد به اینکه فرد چقدر در زندگی اختیار دارد و نمایش «بالاخره این زندگی مال کیه؟» هم به همین موضوع پرداخته است.

حشمتی درباره روند آماده‌سازی نمایش اظهار کرد: تمرین‌های نمایش را حدود چهار ماه قبل از شروع ویروس کرونا شروع کردیم و قرار بود تیر ماه ۹۹ در سالن نوفل لوشاتوی سابق روی صحنه برویم اما این سالن به دلیل شرایط مالی تعطیل  نمایش ما متوقف شد. از دیگر سو کرونا آمد و تئاتر تعطیل شد، بعضی از بازیگران سراغ فیلم و سریال رفتند، بعضی‌ها کرونا گرفتند، بعضی‌ها هم فکر می‌کردند، نمایش با وجود کرونا به اجرا نمی‌رسد و ما را تنها گذاشتند و نمایش بلاتکلیف ماند. به طور کلی ۲ سال و خرده‌ای به صورت ناپیوسته درگیر تمرین‌های نمایش بودیم و در نهایت الان سالن‌ها باز شدند و شروع به فعالیت کردند و موفق شدیم نمایش را روی صحنه ببریم.

او درباره وضعیت رعایت پروتکل‌های بهداشتی طی مراحل نمایش «بالاخره این زندگی مال کیه؟» تصریح کرد: با توجه به شرایط ویروس کرونا، ما همه پروتکل‌های بهداشتی را در جریان تمرین و اجرای نمایش در نظر گرفته‌ و رعایت کرده‌ایم. گنجایش سالن نمایش ما ۴۰۰ نفر است ولی به دلیل شرایط کرونا ۱۰۰ بلیت می‌فروشیم که هم پروتکل‌ها رعایت شوند و هم مخاطب در زمان تماشای نمایش اذیت نشود.

کارگردان نمایش «بالاخره این زندگی مال کیه؟» از میزان بی‌توجهی‌هایی که برای روی صحنه بردن این نمایش صورت گرفت گلایه کرد: ما برای اجرای این نمایش حمایتی که ندیدیم هیچ، اتفاقا انواع و اقسام ترساندن را دیدیم: هیچ‌کس برای تماشا نمی‌آید، الان وضعیت خوبی برای اجرا نیست، اجرا نروید، برای چه اجرا می‌روید؟ و امثال این‌ها جملاتی بودند که در زمان انجام کار این نمایش از سوی دیگران می‌شنیدیم تا بترسیم و اجرا را رها کنیم. در این میان تنها کسی که به تازگی ما را حمایت کرد نسیم ادبی بود که واقعا از ایشان ممنونم. خانم ادبی برای اینکه ما بتوانیم اجرا برویم خیلی تلاش کرد، فضایی را برای تمرین ما ایجاد کرد که در آن بتوانیم پروتکل‌ها را رعایت کنیم و گروه اجرا طول تمرین آسیب نبیند. همچنین مجموعه فرهنگی هنری فانوس خیلی کمک‌مان کردند تا کار را روی صحنه بیاوریم.

حشمتی درباره چالش‌های حوزه تئاتر پس از شیوع ویروس کرونا تاکید کرد: تئاتر همیشه مردم را درگیر کرده و مخاطبان خود را داشته‌است. تا قبل از کرونا هم خیلی از مردم به سمت دیدن تئاتر گرایش پیدا کرده بودند ولی متاسفانه کرونا آسیب بدی به این هنر زد. الان که اجراها شروع شده به دلیل بی‌اعتمادی مخاطبان به بهداشت سالن‌ها، مسیر برای این هنر دوباره سخت شده‌است باید اقدامات لازم برای رعایت کامل پروتکل‌های بهداشتی و همچنین اطلاع رسانی کافی از وجود بهداشت در سالن‌ها انجام شود تا مخاطب با خیال راحت برای دیدن تئاتر مراجعه کند.

او به دیگر فعالیت‌های هنری‌اش اشاره و اذعان کرد: الان به جز نمایش «بالاخره این زندگی مال کیه؟» در حال انجام کارهای اولیه نمایشی به نام «مده آ» به نویسندگی داریو فو هستم. این نمایش قرار است خارج از ایران اجرا شود و درصد خیلی کمی احتمال دارد که در ایران روی صحنه برود. بعد از «مده آ» روی نمایش «آتش‌سوزی‌ها» به نویسندگی وجدی معود کار خواهم کرد.

کارگردان نمایش «بالاخره این زندگی مال کیه؟» در پایان از عوامل پردیس تئاتر شهرزاد قدردانی و خاطرنشان کرد: از مجموعه تئاتر شهرزاد بابت ایجاد شرایط اجرا برای گروه ما و تعامل خوبی که برقرار کرد، تشکر می‌کنم. عوامل این مجموعه در تلاش بودند که ما بتوانیم در شرایط سخت کرونا روی صحنه برویم و نمایش را اجرا کنیم.

نیما هاشمی سرشت، الهام سالاری، کیمیا خلج، نیما ثبوتی، آناهید ادبی، آرمین همتی، فاطمه توانا، علی سیبی، عاطفه غضنفری، پریا یعقوبی، محمدجواد آصفی، ایمان عمادی و نیلوفر پارسا بازیگران این نمایش هستند.

سایر عوامل این نمایش عبارتند از طراح صحنه لباس و نور: فاطمه صفیری، کیارش ظریفی، طراح گریم: شاهین پورحسین، مهندسی صدا: اَفراوا، طراح پوستر و گرافیک: علی جباری، دستیاران کارگردان: شایان صادق پور و صدف قطعی، مدیر صحنه: نیما ناطقی، ساخت تیزر: سعید حشمتی و شایان صادق پور، عکاس: سارا کلوند، مجری طرح: آموزشگاه بین‌المللی تئاتر فانوس.

نمایش «بالاخره این زندگی مال کیه» نوشته برایان کلارک است که ترجمه آن را احمد کسایی‌پور برعهده داشته و علاقه‌مندان برای خرید بلیت‌ می‌توانند به سایت تیوال مراجعه کنند.

پریسا منیر

انتهای پیام/