رمان «گزارش اندوه» یک اتفاق ادبی در بستر ادبیات به شدت شخصی‌شده این روزهای ایران به شمار می‌آید.

محمود جوانبخت به عنوان نویسنده این اثر داستانی، در کنار نویسندگی، پیشینه و سابقه‌ای نیز در روزنامه‌نگاری دارد و بخش زیادی از تجربه و سبک روایی او وام‌دار این تجربه است.

او در این اثر چنانچه از اسم آن پیداست با در هم آمیختن ژانر گزارش مطبوعاتی با داستان‌نویسی، به اثری داستانی دست پیدا کرده که بر پایه یک پلات داستانی حساب‌شده، به شیوه روایی گزارش که آکنده از توصیف‌های کوتاه و به اندازه و مشاهده‌های نویسنده در مقام راوی و در عین حال حفظ خط روایی داستانی است، قصه‌ای را روایت می‌کند.

داستان «گزارش اندوه» یک داستان بلند بدون فصل است. داستانی که مخاطب باید مانند یک گزارش خوانده شود و در عین حال در آمیختن داستان با شیوه روایی گزارش‌گونه آن و نیز انتخاب کلمات و عبارت‌های ساده و فراموش کردن تکنیک و فرم‌های مختلف در روایت از آن اثری ساخته است که به راحتی می‌توان با نویسنده آن همذات پنداری کرد و با روایت داستانی او همراه شد.

انتهای پیام/