سعید کرمی آهنگساز و نوازنده ساز کلارینت و ساکسوفون که حدود ۱۰ سال است در ترکیه ساکن و به فعالیت‌های موسیقی می‌پردازد و به تازگی قطعه بی‌کلام «فریاد» از او منتشر شده است، در گفتگو با خبرنگار موسیقی صبا درباره نخستین فعالیت‌های خود در این عرصه گفت: در نوجوانی نوازندگی گیتار را در زنجان شروع کردم سپس به تهران آمده و نزد شهرام رکوعی و مجید سینکی فلوت کلید‌دار را آموختم، پس از آن نوازندگی کلارینت را نزد مصطفی منفرد‌منش نوازنده ارکستر سمفونیک تهران آغاز کردم و برای رسیدن به هدف اصلی‌ام که کلارینتِ سُل بود، رفت و آمد به استانبول را شروع کردم و در نهایت و بعد از چند سال به ترکیه مهاجرت کردم.

وی افزود: در ترکیه نزد استادانی مانند تورگوت یامالی، مرت جان سلجوک، آلپر دمیر، گوکسل کاباجی، ارجان یالازان و… سبک کلارینت شرقی را یاد گرفتم.

در محیط خانه مدام نوای موسیقی شنیده می‌شد

این نوازنده درباره تجربیات شنیدن موسیقی در دوران کودکی و در محیط خانواده عنوان کرد: از همان سال‌های اولیه‌ای که به نوازندگی گیتار مشغول بودم علاقه زیادی به نوشتن قطعاتی که به گوشم می‌خورد داشتم. خانواده مادری‌ام موزیسین بوده‌اند و به زبان آذری می‌خواندند و ساز‌هایی مانند قوپوز، بالابان و دودوک را می‌نواختند همچنین در محیط خانه مدام نوای موسیقی شنیده می‌شد. این سابقه شنیداری در من از همان زمان کودکی وجود داشت و بیشتر بازی‌های کودکی‌ام با نوار کاست‌ها و آرشیو کردن آن‌ها بود. همچنین موسیقی نواحی مختلف اعم از ترکی، عربی و مناطق دیگر را بسیار گوش می‌دادم.

کرمی درباره سابقه فعالیت‌های خود در زمینه آهنگسازی توضیح داد: آهنگسازی را به شکل جدی در استانبول آغاز کردم و محصول آن تولید آلبومی ۱۲ قطعه‌ای در ازمیر با همکاری موزیسین‌های مطرح ترکیه در سال ۲۰۱۸ بود که درحال حاضر تعدادی از این قطعات منتشر شده و همچنین یکی از قطعات این آلبوم با عنوان «خزان» در هفته گذشته در ایران منتشر شد.

این آهنگساز درباره علاقه خود به ساز کلارینت و دلیل مهاجرتش به ترکیه گفت: در خانواده، به واسطه علاقه پدرم به ساز کلارینت صدای این ساز و در کل نوای موسیقی ترکیه مدام به گوش من می‌رسید. با وجود اینکه سازهای مختلفی را دنبال کرده و به همه آن‌ها علاقه داشتم اما وقتی صدای کلارینت را می‌شنیدم حس دیگری به من دست می‌داد به خصوص نوای کلارینتِ سُل من را به جای دیگری می‌برد و نسبت به سازهای دیگر صدای بسیار متفاوت‌تری برایم داشت و در نهایت من را به سمت خود کشاند. در نهایت تصمیم گرفتم برای دنبال کردن جدی‌تر این مسیر و یادگرفتن درست و اصولی کلارینت به ترکیه مهاجرت کرده و ساکن آن‌جا شوم.

آهنگساز قطعه «انتظار» درباره علاقه‌اش به سبک موسیقی جَز تاکید کرد: من تا به حال سبک‌های مختلفی را در عرصه موسیقی دنبال کرده‌ و در آن‌ها تجربه کسب کرده‌ام در ترکیه با ناییل یاووز اوغلو رهبر ارکستر جَز استانبول و استاد دانشگاه همکاری داشته‌ام سپس به شکل جدی موسیقی جَز را دنبال کرده و به آنالیز کردن کارهای چارلی پارکر و نوازندگان دیگر این سبک موسیقی علاقه‌مند شدم.

او درباره نحوه علاقه‌مندی خود به ساز ساکسوفون توضیح داد: در کشورهای ناحیه بالکان از ساکسوفون بسیار در موسیقی خود استفاده می‌کنند، ارتباط با نوازندگان این نواحی و قرارگرفتن در این محیط باعث علاقه‌مندی من به نواختن ساز ساکسوفون شد. به دلیل شباهت‌های ساختاریِ نسبیِ موجود بین کلارینت و ساکسوفون که این شباهت عمدتا در نحوه دمیدن و قسمت سر ساز است، یادگیری و نواختنِ ساکسفون برای نوازندگان کلارینت دشواریِ کمتری دارد.

موسیقی ترکیه با سلیقه مردم خاورمیانه هماهنگ است

این نوازنده درباره تفاوت‌های فضای موسیقی در ترکیه نسبت به ایران تصریح کرد: موسیقی ترکیه دهه‌هاست که به شکل جدی در جریان است و رسانه‌ها در این امر بسیار دخیل هستند ضمن اینکه منطقه جغرافیایی ترکیه هم در این موضوع بی‌تاثیر نبوده و باعث شده است که طی سال‌های متمادی از موسیقی کشورهای همسایه خود تاثیر بگیرد. همچنین مهاجرت اقوام مختلف به این کشور در رونق گرفتن موسیقی که با سلیقه عموم مردم خاورمیانه هماهنگ باشد بی‌تاثیر نبوده است. این تنوع موسیقی و رقابت زیاد باعث دشوار شدن کار موسیقی در ترکیه شده است.

آهنگساز قطعه «سرنوشت» ادامه داد: من در ایران تصمیم داشتم که با ساز کلارینت موسیقی ایرانی یا موسیقی شرقی بنوازم اما یاد گرفتن چنین چیزی در ایران امکان‌پذیر نبود. در ایران فقط امکان آموختن نوازندگیِ سبک کلاسیک برای ساز کلارینت فراهم بود که با هدف من مغایرت داشت اما در ترکیه این امکان برای من فراهم بود.

او تاکید کرد: مسلما در ایران در زمینه موسیقی سنتی می‌توان فعالیت‌هایی داشت اما برای یادگیری سبک‌های جهانی کار به مراتب دشوارتر است زیرا موسیقی در جریان نیست و حمایت‌های لازم از طرف ارگان‌های دولتی صورت نمی‌گیرد. موسیقی کاری عملی‌ست و موزیسین باید مدام در حال اجرا و در ارتباط با مردم باشد اما این امکان برای هنرمندان این عرصه به سختی وجود دارد البته با همه این مشکلات قطعا کسانی که در ایران مانده و نوازندگان تراز اولی شده‌اند سختی به مراتب بیشتری را نسبت به همکاران خود در ترکیه یا کشور‌های دیگر متحمل شده‌اند و به عقیده من کارشان بسیار ارزشمند و قابل تحسین است.

این آهنگساز مقیم ترکیه درباره پتانسیل‌های موسیقی ایران تشریح کرد: ما باید از موسیقی ملی خود و به ویژه موسیقی بی‌کلام حمایت کنیم ولی متاسفانه در ایران به نوازندگان و آهنگسازان موسیقی بی‌کلام بسیار کم لطفی می‌شود. موسیقی اصیل و با سابقه ایران مانند اقیانوس وسیعی است که به لحاظ تنوع فواصل، دستگاه‌ها، ردیف‌ها و… پتانسیل‌های زیادی دارد و انسان را به تفکر فرو می‌برد.

کرمی تاکید کرد: به نظر من ما تا به امروز نتوانسته‌ایم موسیقی ملی خود را آن‌طور که باید به کشورهای دیگر معرفی کنیم. موسیقی ایران مانند موسیقی دیگر کشورها ظرفیت این را دارد که در سطح جهانی معرفی شود به گونه‌ای که مردم کشورهای مختلف این موسیقی را با جدیت دنبال کنند.

کرمی درباره قطعه «خزان» که در سال ۲۰۱۸ نوشته و به تازگی منتشر شده است، گفت: این قطعه را در زمان بسیار کوتاهی ظرف چند دقیقه نوشتم و بدنه اصلی کار طی یک روز تکمیل شد و وقتی آن را شنیدم حس خزان را در ذهنم ترسیم کرد و باعث شد که این اسم را برایش انتخاب کنم.

این نوازنده تاکید کرد: من در انتخاب اسامی کار وسواس بسیاری دارم و همیشه سعی می‌کنم، نام هر آهنگ را براساس عواملی که ذهنیاتم را به خوبی در ذهن شنونده ترسیم کنند، انتخاب کنم.

آهنگساز قطعه «سراب» درباره جدیدترین فعالیت‌های خود در زمینه موسیقی گفت: این روزها به شدت مشغول کار روی موسیقی ایرانی و دستگاه‌ها و ردیف‌های این موسیقی هستم و تلاشم بر این است که بتوانم موسیقی ایرانی را به طور کامل روی کلارینت و ساکسوفون پیاده کنم البته همچنان در حوزه موسیقی ملل فعالیت‌های مختلفی دارم و خواهم داشت.

او در پایان خاطرنشان کرد: در حال حاضر باید خیلی بیشتر از این‌ها به انواع موسیقی ایرانی بها داده شود و این موسیقی در درجه اول به مردم ایران معرفی شود زیرا اکثر مردم از موسیقی اصیل و نواحی مختلف کشور خود بی‌اطلاع هستند زیرا موسیقی در تلویزیون که رسانه عموم مردم است آن طور که باید نشان داده نمی‌شود. ایران کشوری رنگارنگ با فرهنگ موسیقایی متفاوت است و باید از این تفاوت‌ها به نحو احسن استفاده شود، در نهایت چشم امید همه ما به رخدادهای خوب برای آینده موسیقی ایران است.

دنا خواج‌زاده

انتهای پیام/