به گزارش خبرنگار سینمایی صبا، خبر کشته شدن هالینا هاچینز فیلمبردار فیلم مستقل جدید «زنگار» در حین فیلمبرداری توسط الک بالدوین بازیگر و تهیه‌کننده این فیلم با ‌شلیک گلوله‌ای که قرار بود از اسلحه‌ای مشقی باشد، ما را به یاد علی سجادی‌حسینی کارگردان سینمای ایران انداخت که در ۲۶ مهرماه ۱۳۷۳ بر اثر خطایی مشابه با آنچه در سینمای هالیود اتفاق افتاده‌است کشته شد. بر این اساس  با توجه به نزدیکی سالروز درگذشت علی سجادی حسینی و مشابهت این حادثه به گفتگو با کاوه سجادی حسینی فرزند این کارگردان پرداختیم.

کاوه سجادی حسینی فیلمنامه‌نویس و کارگردان سینما در این گفتگو درباره حادثه‌ای که براساس خطای انسانی در صحنه سینما منجر به کشته شدن علی سجادی حسینی پدر این هنرمند شد، عنوان کرد: سال ۱۳۷۳ هنگامی که پدر و عوامل مشغول ساخت فیلم «خط آتش» در اراک بودند به دلیل داستان اثر نیاز به اسلحه داشتند و سربازی هر روز تعدادی اسلحه با تیرهایی مشقی برای بازیگران می‌آورد و پس از پایان کار آن اسلحه‌ها را تحویل می‌گرفت. در یکی از این روزها سرباز، اسلحه خود را با تیرهایی واقعی با اسلحه مورد نظر فیلمبرداری به اشتباه دست بازیگر می‌دهد و همین امر سبب می‌شود تا حین تمرین بازیگر گلوله‌ای به پیشانی پدر شلیک می‌کند و این هنرمند در ۴۱ سالگی در صحنه فیلمبرداری کشته شود.

کارگردان فیلم «بی‌سر» درباره شباهت حادثه کشته شدن پدرش با اتفاقی که براساس اشتباه الک بالدوین بازیگر هالیودی افتاده است، گفت: حادثه هالیوود در سال ۲۰۲۱ شکل گرفته و برای پدر من این حادثه در سال ۱۹۹۴ اتفاق افتاده‌است، فاصله تاریخی این دو باعث می‌شود که این نوع مرگ در این فضای امنیتی و محافظت‌های ویژه کمی عجیب‌تر شود چراکه توجه به مسائل امنیتی در سینمای جهان بیشتر و در سینمای ایران هم تا حد زیادی در حال انجام است.

او ادامه داد: در هر شکل ما مرگ‌های سینمایی به دلایل مختلف کم نداریم یکی از آنها سانحه‌ای که برای ارشا اقدسی اتفاق افتاد و سر صحنه در شهر بیروت دچار سانحه شد و جامعه سینمایی او را از دست داد. حادثه در صحنه فیلمبرداری مثل همه شغل‌های دیگر مانند ساختمان‌سازی، معدن، برقکاری و … وجود دارد ولی در سینما چون قرار بر فیلم و تخیل است، مرگ خیلی سهمگین و غیرباورتر می‌شود.

کارگردان فیلم «بوفالو» افزود: این اتفاقات را در برخی مشاغل دیگر به دلیل خشونتی که در محیط کاری‌شان هست سوانحی می‌دانیم که تقریبا قابل پیش بینی است ولی در کار سینما این کمی باورنکردنی و غیر قابل انتظار است که فردی با وجود نکات ایمنی به خاطر اشتباه عوامل دیگر از دست برود.

این فیلمساز درباره حادثه کشته شدن پدرش در صحنه فیلمبرداری اظهار کرد: در اتفاقی که برای پدرم افتاد مسئولیت به عهده بخش جلوه‌های ویژه بود که در آن زمان باید نکات ایمنی و امنیتی تجهیزات صحنه را جدی می‌گرفتند و سربازی که تفنگ‌ها را از پادگان تحویل می‌گرفته است هم اشتباه کرده بود ولی همه این مسائل مربوط به خطای انسانی است و اتفاقات پیش‌بینی نشده‌ای است که نمی‌توان شخص خاصی را مقصر دانست چراکه از روی قصد و غرض نبوده است.

کارگردان فیلم «شب بیرون» ایمنی سر صحنه را بسیار مهم دانست و توضیح داد: سینما خیلی بی‌رحم است، بعضی مواقع ما به عنوان کارگردان می‌خواهیم تا صحنه‌ای را بسیار واقعی جلوه بدهیم و از همه عناصری که در واقعیت در جریان است برای به تصویر کشیدن زندگی استفاده کنیم در عین حال که آسیب هم نبینیم این خودش ما را دچار تناقض می‌کند چون در زندگی همیشه خطر وجود دارد و ما باید این خطر را در فیلم به تماشا بگذاریم. در هر شکل باید تمهیدات و فکرهایی شود تا بتوانیم با خیال راحت چیزی زندگی نمایشی را بسازیم به صورتی که کمتر دروغین جلوه کند.

او با اشاره به ساختن زندگی به صورتی که واقعی جلوه کند اما بی‌خطر باشد، بیان کرد: ساختن واقعیت بی عیب و نقص با احساس امنیت نیاز به هزینه و فکرهای مدیریتی دارد. باید یک دفتر امنیتی به وجود بیاید که برای رعایت نکات ایمنی مسئول باشد تا خطرات جانی افراد و عوامل را تهدید نکند.

کارگردان فیلم «روزی که می‌آید» افزود: یکی از دوستانم در استرالیا برای تولید یک کار کوتاه و دانشجویی به علت روشن کردن شومینه خانه ملزم بود تا یک نفر را به عنوان مسئول شومینه از آتش نشانی در سر صحنه داشته باشد. این فرد وقتی کار با شومینه‌ خانه که برای فیلمبرداری روشن می‌کردند به اتمام می‌رسید با یک کپسول آتش نشانی شعله را خاموش می‌کرد و می رفت، در حالی که یک ماشین آتش نشانی هم در بیرون منزل آماده بود. این موضوع هزینه تولید را بالا می‌برد  چراکه باید به این شرکت‌های خصوصی هزینه دستمزد و استهلاک لوازم پرداخت ولی در هر صورت این آرامش در سر صحنه و خیال راحت وجود دارد.

سجادی حسینی در پایان عنوان کرد: هزینه برای ایمنی و امنیت افراد خیلی مهم است زیرا به قول معروف پول برمی‌گردد ولی جان انسان برگشت‌ناپذیر است. پدر من یکی از بارزترین نمونه‌های این حوادث در سینماست که دقیقا ۲۶ مهرماه بیست و هفتمین سالگرد فوت پدرم بود با فاصله یک هفته در هالیود این اتفاق برای یک فیلمبردار افتاد، یک انسان یک نیروی سینمایی و یکی از اعضای سینما از دست رفته است و واقعا جای تاسف دارد. در هر صورت مرگ تیر غیب است و به اصطلاح گرفتاری به تیر غیب در سینمای جهان و ایران کم نداشتیم.

نگار امیری

انتهای پیام/