۱۷مرداد را به‎خاطر شهادت محمود صارمی، شهید عرصه خبر، به ‎عنوان روز «خبرنگار» نام نهادند. این روز بهانه‌ای
شده است تا از قشری تجلیل شود که دنیای خود را به‌رغم مشکلات با سلاح قلم سپری می‌کنند.

مدیران همیشه در روز خبرنگار از
حمایت همه‌جانبه خبرنگاران صحبت می‌کنند ولی قول و قرارهایشان در حد حرف باقی می‌ماند
و در طول سال در حل مشکلات آن‌ها قدمی بر‌نمی‌دارند. از نظر نگارنده این نهایت دهن‌کجی به خبرنگاران است که هیچ یک از وعده‌هایی که مسئولان می‌دهند هیچ‌وقت
عملی نشده است. خبرنگارانی که برای اطلاع‌رسانی به مردم در هر زمانی هیچ وقت گلایه‌ای
نداشتند و با کمترین امکانات و با استرس و اضطراب همیشگی در این عرصه فعالیت می‌کنند.

حامی اصلی اصحاب رسانه «خانه‌مطبوعات»
است که تقریبا تمامی خبرنگاران هیچ حمایت جدی از این نهاد ندیده‌اند؛ درحالی‌که
بسیاری از آن‌ها یقین دارند که «خانه مطبوعات» محل رجوع و منبع حل مشکلات‌شان است
و این حامی اصلی از نقش نظارتی خود و انجام کارهای کلان غافل مانده است.

خبرنگاران با مشکلات زیادی در
این عرصه دست و پنجه نرم می‌کنند که تاکنون هیچ کدام از آن‌ها حل نشده است. که به
مهم‌ترین آن می‌توان به وضعیت اقتصادی مطبوعات اشاره کرد که دامن بسیاری از رسانه‌ها
را گرفته است به‌طوری که امنیت شغلی اصحاب رسانه را به خطر انداخته است. باتوجه به
عدم توان مالی مدیران مسئول رسانه‌ها، شایسته است مسئولان مملکت با حمایت خود در
رفع مشکلات مالی خبرنگاران اقدامی قابل توجه کنند. همچنان فعالیت افراد حرفه‌ای
اهالی قلم با ورود افراد غیر‌متخصص تحت‌الشعاع قرار گرفته است و «خانه مطبوعات»
باید هرچه زودتر چاره‌ای برای عدم ورود خبرنگارنماها به این عرصه مقدس بیندیشد.

در آخر یادآور
می‌شویم که صاحبان روزهای طاقت‌فرسا احتیاجی به تبریک‌های بی‌ثمر مدیران دولتی
ندارند و آن‌ها نیازمند یک حمایت جانانه در این دنیای پرهیاهوی اطلاع‌رسانی هستند.

صاحبان روزهای
پردغدغه و پراضطراب، روزتان مبارک!