نیما کرمی درباره دلایل موفقیت برنامه «دعوت» و چگونگی
اجرای آن با روزنامه «صبا» گفت‌وگو کرد.

برنامه «دعوت» طی سه سالی که به روی آنتن رفته روندی
صعودی را طی کرده و حال چنین به نظر می‌رسد خط و ربط خود را پیدا کرده و دارای
هویت شده است. به‌عنوان مجری این برنامه درباره این سیر صعودی کمی توضیح دهید.

برنامه «دعوت» از همان ابتدا تفکر مشخصی را دنبال می‌کرد و
این تفکر از همان سال اول وجود داشت و همین موضوع دلیل اصلی موفقیت برنامه و
ماندگاری آن است و مورد مهم‌تر این‌که این تفکر و روندی که برای اجرایی شدن برنامه
در نظر گرفته شده هیچ‌وقت لوس نشده و از بین نرفته و همچنان وجود داشته است.

انگار در پشت‌صحنه برنامه «دعوت» نظمی وجود
دارد که مخاطب نمود آن را روی صحنه می‌بیند و چنین احساس نمی‌شود که شما و خانم
زارع بلاتکلیف هستید و صرفاً می‌خواهید آنتن را پر کنید.

خیلی از برنامه‌‌ها نویسنده ندارند و اتاق فکری وجود ندارد
و پیش از آنتن، گفت‌وگویی میان عوامل و مخاطبان شکل نمی‌گیرد. اگر یادتان باشد در
برنامه «دورهمی» نیز به آقای مهران مدیری نیز گفتم که برنامه‌ای دارای هویت خواهد
بود که همه این مولفه‌‌ها را داشته باشد و بالاخره این‌که پشت برنامه فکری وجود
داشته باشد، تا عوامل با برنامه‌ریزی به نتیجه‌ای واضح و مشخص برسند و درنهایت، خروجی
بهتری داشته باشند.

یعنی یکی از دلایل موفقیت برنامه «دعوت» این
است که روند واضح و درستی را طی کرده است.

درواقع باید بگویم دلیل موفقیت برنامه «دعوت» این است که
قالب آن، قالب درستی است. به هرحال اگر هر فردی را با هر درجه استعداد در قالب و
جایگاه درستی قرار دهیم، حتی اگر خیلی کم اما دیده خواهد شد. برنامه «دعوت» تکلیفش
با خودش مشخص است، به همین دلیل وقتی که ما روی صحنه قرار می‌گیریم از قبل می‌دانیم
چه کاری باید انجام دهیم و همین موضوع باعث می‌شود که مخاطب با کمترین ناهماهنگی‌‌ها
مواجه شود؛ هرچند به هرحال در برنامه زنده ناهماهنگی‌‌هایی وجود دارد.

این‌که، کلیت برنامه از قبل مشخص است نوع اجرای
مجری را تحت تاثیر قرار نمی‌دهد؟ و دست و بال شما را در بداهه‌پردازی نمی‌بندد؟

دست ما به‌عنوان مجری باز است و هیچ محدودیتی در نوع اجرای
ما وجود ندارد. مسئولان گروه اجتماعی و تهیه‌کننده نیز در این‌باره تاکیدی ندارند
که بگویند قطعاً فلان اتفاق باید بیفتد. در کل، مطالبی که قبل از برنامه درباره آن‌ها
به نتیجه می‌رسیم چه در مورد مهمانان اجتماعی، چه هنرمندان و هرکسی که قرار است در
برنامه روبه‌روی ما بنشیند، موضوعاتی کلی هستند که خط سیر را به ما می‌دهند؛ اما
در این میان شاید براساس حرف‌هایی که هنرمند یا مهمان می‌زند، تغییرات اندکی ایجاد
شود که در این‌باره دست ما باز است و آنجاست که بداهه‌پردازی به کمک ما می‌آید؛ مانند
شوت آخری است که پس از پاس‌کاری‌‌های مشخص به ما رسیده و باید گل بزنیم.

«پارتنر» و نوع اجرای او چقدر در کیفیت اجرای
شما موثر است؟ منظورم شیوه مجری‌گری خانم زارع است که در برنامه «دعوت» از ابتدا
همراه شماست.

به موضوع مهمی اشاره کردید که متاسفانه در تلویزیون ما به
آن پرداخته نشده؛ شاید به این دلیل که درباره آن فرهنگ‌سازی نشده و اغلب افراد
معنای «پارتنر» بودن را نمی‌دانند؛ به هرحال وقتی دو مجری کنار هم قرار می‌گیرند
اگر از جایگاه، شیوه بیان و سخن گفتن یکدیگر مطلع باشند و طرف مقابلشان را بشناسند،
می‌توانند مکمل یکدیگر باشند. «پارتنر» بودن یعنی مکمل بودن و تلاش برای رسیدن به
نتیجه نهایی. بعضا در برنامه‌‌های مختلف می‌بینم که مجری‌‌ها حرف یکدیگر را قطع می‌کنند
و به اصطلاح میکروفن‌دزدی و دوربین‌دزدی می‌کنند، اما من و خانم زارع پارتنرهایی
هستیم که موقعیت را درک می‌کنیم و می‌دانیم که باید چه زمانی سخن بگوییم و چه
بگوییم و چطور هماهنگ باشیم تا نتیجه نهایی خوب باشد.

این هماهنگ بودن شما و خانم زارع به شناخت
متقابلی که به‌عنوان زوج از یکدیگر دارید ربط دارد؟

ممکن است مرتبط باشد. اما به هرحال خانم زارع در اجرا هوای
مرا دارد.

هر دوی شما دوست‌داشتنی هستید و مخاطب دوست
دارد شما را در برنامه‌‌های دیگر نیز باهم ببیند. جنس شادی برنامه «دعوت» را از چه
نوعی می‌دانید؟

جنس شادی برنامه «دعوت» شادی همراه با تفکر و عقلانیت است. اجرای
ما هجو نیست و قصد نداریم، صرفا مردم را بخندانیم و آن‌ها را به دست زدن وادار کنیم؛
بلکه قرار است ساعات خوشی داشته باشیم، اما این خوشی‌‌ها بدون پیش‌زمینه و تفکر بی‌معناست.
درکنار شادی‌‌ها به علل اتفاق‌‌های خوب می‌پردازیم و یکی دیگر از دلایل موفقیت
برنامه همین است و تلاش ما این است برنامه‌ای در شأن شبکه یک تولید کنیم.

بازخورد مخاطبان را چگونه دیده‌اید؟

مردم همیشه به ما لطف دارند و از لطف آن‌هاست که سالن اجرای
ما همیشه پر است اما اصل قضیه را باید از زبان مردم شنید.

اولین بار در سن پنج‌سالگی برای یک تیزر درباره واکسیناسیون
در رادیو حرف زد، سپس فرصتی پیش آمد تا در سریالی برای مرکز اصفهان بازی کند، بعد از
آن در واحد دوبلاژ شبکه پنج سال۱۳۷۴ کارش را شروع کرد و به پیشنهاد دوستان رادیویی
پدر وارد اجرای رادیو و سپس تلویزیون شد