فردا پنج‌شنبه،
مصادف است با آغاز ماه مبارک رمضان؛ به همین مناسبت رسانه ملی طبق رسم هر ساله خود
ویژه‌برنامه‌هایی را تدارک دیده است که می‌توان گفت معروف‌ترین آن برنامه پرمخاطب
«ماه‌عسل» است؛ برنامه‌ای که در اغلب قسمت‌های خود در عین وارد آوردن تلنگری بجا
به مخاطب، اما شاید به بهانه یادآوری احساسات انسان‌دوستانه و یا حتی معنویت
فراموش‌شده در طول سال، صحنه‌هایی را به تصویر می‌کشد که ناخودآگاه حزن و اندوه را
به مخاطب انتقال می‌دهد که البته این مورد فقط شامل حال برنامه «ماه‌عسل» نیست و به
نظر می‌رسد خط فکری این برنامه به برنامه‌های مختلف دیگر هم سرایت کرده و سازندگان
ویژه‌برنامه‌های رمضانی می‌کوشند که با دعوت از مهمان‌هایی با داستان‌‌هایی شبیه به‌ویژه‌برنامه
شبکه سه سیما، جایگاهی مناسب‌تر در بین
ویژه‌های رمضانی پیدا کنند.

اغلب برنامه‌هایی که در این سال‌ها در ماه مبارک
رمضان شاهد آن‌ها بوده‌ایم، محتوایی غم‌انگیز داشته‌اند که با فرض قرار گرفتن در
بازه زمانی که از درجه معنویت بالایی برخوردار است، بعد از پخش چندین‌ساله به ورطه
تکرار افتاده‌اند. چنین ذهنیتی که با قرار گرفتن در ماه مهمانی خدا و رسیدن به
سرمنزل مقصود از طریق اهداف انسان‌دوستانه و خیریه، در مسیر صحیح و با حفظ شأن
زمان و مخاطبان برنامه‌‌ها به هیچ وجه خارج از عرف و غلط نیست، اما باید توجه داشت
که مبادا از مداری که درجه آن مشخص است، خارج شد. در این صورت ماهی که به صفت
مبارک مزین است، مضمونی غیر از تعریف واقعی خود را به بیننده القا می‌کند.

از طرفی به
این نکته نیز باید توجه داشت که یک برنامه در هر قالب و شکل، بنگاه خیریه نیست که
به واسطه درگیر کردن احساسات مخاطب از میزان بالای مشارکت مردم، ارگان‌ها، سازمان‌ها
و… بهره‌مند شوند. اشاره ضمنی و گاهی پررنگ‌تر در این زمینه کفایت می‌کند.

درنهایت رسانه
ملی که همواره توجه ویژه به تقویت باورهای اعتقادی مردم ایران دارد، باید امید و
نشاط را در اولویت برنامه‌سازی خود قرار دهد تا مخاطبان زیادی را به سمت خود جذب
کند و این مهم نباید فقط در حد حرف‌ها و جملات مکتوب و شفاهی باقی بمانند، بلکه در
صورت عملی شدن، آن هم در تولیداتِ ایام ویژه بازتابی به‌نسبت بهتر و امیدوارکننده‌تر
دربرخواهد داشت.