فرزین محدث جزو غافلگیری‌های فیلم «امپراطور
جهنم» به‌حساب می‌آید. او با این‌که برای مخاطبان چهره‌ای آشناست، به‌خاطر گریم
عجیبش در این فیلم به‌راحتی شناخته نمی‌شود. محدث در گفت‌وگو با «صبا» درباره
فانتزی دهشتناک نقشی که در فیلم‌ شیخ‌طادی بازی کرده؛ و همین‌طور راجع‌به زوایای
مختلف دیگری که (سلطان) را به یک کاراکتر خاص بدل می‌کنند، حرف‌های جالب و درخور‌توجهی
زده است.‌

آقای محدث کمی درباره ویژگی‌های نقش «سلطان» در
فیلم «امپراطور جهنم» بگویید.

این نقش موجودی است که هم از‌نظر ظاهری به‌هم‌ ریخته و عجیب‌
و غریب است و هم به‌لحاظ سکنات و رفتار. اگر بخواهیم نشانه‌گذاری کنیم، سلطان
موجود جسمانیت‌یافته تفکر داعش و وهابیت است. تمام پلشتی‌ها و خشونت‌ها و حتی
معصومیت افراد تازه‌وارد به این تفکر را در وجود سلطان می‌بینیم. از‌لحاظ جسمانی
هم این موجود بسیار خاص است، حتی گریمی که برای من در‌نظر گرفته شده است، بسیار
عجیب‌ و غریب بود و چهار‌ساعت‌و‌نیم پروسه گریم من طول می‌کشید. ویژگی دیگر این
شخصیت این است که سلطان فرزند شخصیت اصلی فیلم با بازی استاد علی نصیریان است.

چه عاملی سبب شد که در «امپراطور جهنم» به
ایفای نقش بپردازید؟

سال‌گذشته پرویز شیخ طادی؛ نویسنده و کارگردان «امپراطور
جهنم» با من تماس گرفت و من به دفتر او رفتم. درباره نقش سلطان با من صحبت کرد. از‌سویی
این نقش بسیار برای من غریب و جالب بود و از‌سویی دیگر در نسل من ممکن است دیگر
اتفاق نیفتد که بتوانیم با اساتیدی همچون استاد انتظامی، استاد کشاورز، استاد
مشایخی، مرحوم داوود رشیدی، استاد نصیریان بازی کنیم، این‌که در مقابل استاد
نصیریان بازی کنم، برای من تجربه‌ای گرانسنگ بود. وقتی دیدم قرار است نقش فرزند
استاد نصیریان را بازی کنم و در تمام سکانس‌ها کنار او حضور داشته باشم، برایم
بسیار جذاب بود. همچنین فیلمنامه از‌نظر پرداخت، بسیار عجیب است، شیخ‌طادی هم
نویسنده و هم کارگردان بسیار خوبی است. وقتی تمام این عوامل را کنار هم می‌گذاریم،
می‌بینیم که نمی‌توان به‌حضور در «امپراطور جهنم» جواب رد داد. این نقش، در پرونده
کاری من، نقش متفاوتی است.

به گریم سنگین اشاره کردید. بسیاری از بازیگران
تمایلی به گریم ندارند. آیا شما از آن دست از بازیگران هستید که از گریم شدن
استقبال می‌کنند یا در این اثر آن را تحمل کردید؟

من به‌شخصه بسیار به گریم علاقه دارم چون گریم حداقل ۳۰ الی
۵۰درصد از کاراکتر را می‌سازد و شمایل نقش را به‌وجود می‌آورد. اکت، ژستوآل و …
شخصیت یک بخش است و بخش دیگر درونیات شخصیت است. گریم و لباس وجه بیرونی نقش را
برای بازیگر می‌سازد. گریم با آرایش بسیار متفاوت است. این‌روزها می‌بینیم در برخی
از سریال‌ها و فیلم‌ها بازیگر را آرایش می‌کنند. برخی از بازیگران به گریم تن نمی‌دهند.
باید این معضل برطرف شود چون قرار است که گریم کاراکتر را بسازد. ممکن است برای
ساختن کاراکتر، شخصیتی پلشت بسازیم پس نباید به‌عنوان بازیگر همیشه از خودمان وجهی
زیبا نشان دهیم، اما در فیلم «امپراطور جهنم»، گریم به‌گونه‌ای طراحی شده است که
مخاطب متوجه نمی‌شود که فرزین محدث نقش سلطان را بازی می‌کند که اتفاق بسیار خوبی
است چون برای مخاطبی که با بازی من آشنا است، پیش‌زمینه‌ای درباره شخصیت به‌وجود
نمی‌آید و با تصور این‌که چون فرزین محدث نقش سلطان را بازی کرده است، پس قرار است
شاهد شخصیتی کمدی یا فانتزی باشند. درنتیجه مخاطب می‌تواند به کشف ‌و شهود برسد.

شما شخصیتی فانتزی به‌معنای غیرواقعی بودن را
در این فیلم بازی می‌کنید. چه‌میزان امیدوارید که مخاطبان این شخصیت رابپذیرند؟

این نقش به‌خوبی پرداخت شده است. از‌سویی دیگر در سینمای
جهان شاهد حضور چنین شخصیت‌هایی هستیم؛ به‌عنوان‌مثال فرانکشتاین غیرواقعی است اما
برای مخاطبان باورپذیر است چون به شیوه‌ای آن را ارائه کرده‌اند که برای مخاطب
باورپذیر باشد.

مسئله این‌جاست که منتقدان این وجه را در فیلم‌های
خارجی می‌پذیرند اما بسیاری از آن‌ها زمانی‌که در فیلم ایرانی با آن مواجه می‌شوند،
جبهه می‌گیرند.

امیدوارم پیش از دیدن فیلم درباره آن قضاوت نکنند. این‌که
سینما را به دسته‌بندی‌های سیاسی تقسیم کنیم، اتفاق بسیار بدی است. این جبهه‌گیری‌ها
برای سینمای ما مخرب است و متاسفانه این رویکرد در هنرمندان و منتقدان ما شکل
گرفته است، آن‌ها سینما را به دسته‌های اصلاح‌طلب و اصول‌گرا تقسیم‌بندی می‌کنند و
یا از این حمایت می‌کنند یا از آن! درصورتی‌که این تقسیم‌بندی اشتباه است چون ممکن
است تفکرات سیاسی متفاوت داشته باشیم اما همه ما در ایران زندگی و در یک مجموعه
فعالیت می‌کنیم. این‌که پیش از آغاز جشنواره بگوییم آن‌وری‌ها تمام جایزه‌ها را می‌گیرند
یا این‌وری‌ها اصلا درست نیست. در سینمای دنیا و حتی هالیوود هم فیلم اجتماعی
ساخته می‌شود، هم کمدی و هم سیاسی و تمام فیلم‌ها اکران می‌شود. اعتقاد دارم در
سینمای ایران هم باید همین شرایط وجود داشته باشد. امیدوارم فیلم قضاوت شود و
شرایط به‌گونه‌ای پیش نرود که به‌دلیل این‌که فیلم درباره داعش است، با قصد کوبیدن
فیلم به تماشای آن بنشینند. باید این نکته را هم در‌نظر بگیریم که مساله داعش؛
معضلی جهانی است و تنها به ایران محدود نمی‌شود. اگر «به‌وقت شام» ابراهیم حاتمی‌کیا
و یا «امپراطور جهنم» ساخته می‌شود، درباره معضلی حرف می‌زنند که به جهان آسیب زده‌اند.
درست است که ما توانسته‌ایم در عراق و سوریه آن‌ها را سرکوب کنیم اما تفکر داعشی
می‌تواند از مکان دیگری دوباره سر باز کند چون کشورهایی همچون عربستان و اسرائیل
از این تفکر حمایت مالی و حتی معنوی می‌کنند. در‌نتیجه از منتقدان و مردم می‌خواهم
اول فیلم را ببینند و سپس اگر مشکلی به‌لحاظ ساختاری داشت، درباره آن صحبت کنند.

مینا صفار