نمایش«کارد، ترنج،
زلیخا» از ۱۷ بهمن روی صحنه می رود.به همین بهانه با حامد نصرآبادیان درباره طراحی
فیگور این نمایش گفت و گویی انجام داده ایم که می خوانید:

نصرآبادیان در
باره طراحی فیگور به صبا گفت:چند سالی است در حوزه تئاتر ایران واژه ای به نام « طراحی
حرکت » جا باز کرده .واژه ای با تعریف جهانی choreographi
ولی با فهم و اجرای
بومی.

در مبحث کورئوگرافی
مباحثی همچون متر فیزیک پرفورمر بر اساس درام بر سازه تکنیک مطرح می شود.متاسفانه در سیل
عظیم کارهایی که دارای طراحی حرکت هستند، این مهم در تعداد زیادی از آثار هرگز به چشم
نمی آید.حرکات گاهی عاری از احساس و حتی اجرای صحیح تکنیک هستند.

وی افزود: بحث فیگور
که بر پایه شناخت آناتومی پیش از این در هنرهایی چون: نقاشی،مجسمه سازی،عکاسی و
… به چشم خورده هنری است که بدن ابزار بیان احساسات و عواطف می شود و به نوعی وارد
بحث مهمی چون(body
language) می شود.طراحی فیگور در نمایش
«کارد، ترنج، زلیخا» که برای نخستین بار به کار گرفته شد ، سعی در ابراز و بیان احساسات
رفتاری بازیگران دارد.بیان رفتاری منطبق
با شیوه اجرایی گفتاری بازیگران که مد نظر کارگردان بوده.

او درباره
همکاری اش با کارگردان نمایش «کارد، ترنج، زلیخا» توضیح داد: سومین همکاری من با کارگردان
این نمایش است.خورشید گمنام که
مهر ۸۲ در تالار مهر حوزه هنری به صحنه رفت، اولین
کار مشترک مان بود که به عنوان طراح حرکت در کنارشان بودم.بعد از ۷ سال یعنی ۱۳۸۹ دومین همکاری من در نمایش «راز ماهی طلایی
آکواریوم آقای ژان» بود که در تالار مولوی به صحنه رفت.انگار ما باید هر ۷ سال یک کار
مشترک داشته باشیم.احمد ایرانی خواه کارگردانی است با ریشه های تفکری دینی ،اما به
روز.او خوب می داند چه چیزی می خواهد و از این مهم تر می تواند انتقال دهد تفکرش را
به عوامل اجرایی.کار کردن با او هم سخت است هم آسان.مردی با اخلاق و مهربان.یک تئاتری
ناب که شاید این روزها کمتر دیده شود.

نصرآبادیان گفت:اگر
بر این باور باشیم که تئاتر یک هنر دیداری است، پس می اندیشیم که پیش از هر کلامی ؛
تماشاگر فهیم تئاتر از طریق رفتار و آناتونی شخصت های بازی پی به چرایی اعمال او می
برد.یعنی به نوعی بر پایه علم جامعه شناسی نوین بیشترین تاثیر ما در مصاحبه یا مواجه
با یکدیگر ،از رفتارمان است نه گفتارمان.

وی افزود:نمایش «کارد،ترنج،زلیخا»
به دور از هر گونه اضافات در جهت به رخ کشیدن تکنیک یا شوهایی که امروز در برخی از
سالن های نمایشی دیده می شود ؛ سعی در بیان احساسات شخصیت های نمایش بر پایه فیگور
بازیگران خود دارد.