این روزها تعیین بودجه سینما در سال آینده بحث داغ محافل سینمایی است
و انتشار نظرات گوناگونی را در فضای رسمی و غیررسمی رسانه‌ای به وجود آورده است. با
نگاهی به این بازخوردها درمی‌یابیم که دغدغه عمده اهالی سینما به‌ویژه افراد مرتبط
با تولید، کمیت بودجه و افزایش حدود سی‌میلیاردی آن نسبت به سال گذشته و درنهایت ابراز
نگرانی در ارتباط با قلت و رقت رقم مورد نظر است.

برخی با یک حساب سرانگشتی آن را برابر با هزینه تولید صد فیلم در سال
برآورد کرده‌اند. عده‌ای آن را برابر با بودجه لازم ده فیلم فاخر به حساب آورده‌اند.
تعدادی هم نگران وام فارابی و شیوه‌های جدید اعطایی هستند که از سال دیگر اعمال می‌شوند
و میزان آن را برابر با نیمی از بودجه می‌دانند. باقی هم نظایر این‌ها همه به مقدار
و اندازه و کمیت وام پرداخته‌اند درحالی‌که کیفیت همیشه مهم‌تر از کمیت بوده است.

مسئله‌ای که همیشه کشور ما با آن روبه‌رو بوده و در موارد فرهنگی هنری
بیشتر به چشم می‌آید مدیریت نامطلوب بودجه است و به کم و زیادش ربطی ندارد. همین وام‌
فارابی که بدون کارشناسی صحیح به هر فیلمی اعطا می‌شد و به‌تقریب نیمی از مبالغ هر
سال آن هنوز بازنگشته و بنا بر تجربه این سال‌های رفته، هرگز بازنخواهد گشت، نتیجه
یک مدیریت کم‌توجه به این مسئله بوده است. ساخت فیلم‌هایی با بودجه‌های کلان که حتی
مخاطب ایرانی رغبت به دیدن آن‌ها نداشته است چه رسد به مخاطب جهانی که ازقضا مد نظر
سازندگان بوده نیز یکی دیگر از این سوءمدیریت‌هاست که به بدنه نظام فرهنگی و هنری کشور
بازمی‌گردد.

در این‌که میزان بودجه‌های فرهنگی‌هنری هر چه زیادتر باشد بهتر می‌شود
کار کرد، هیچ شکی نیست اما مهم‌تر از آن، تدابیر مدیریت برای چگونگی استفاده از این
بودجه‌ها برای رسیدن به بهترین وضعیت مطلوب است.