این‌که سینمای ایران مشکلات زیادی دارد را حالا همه مردم با جزییات می‌دانند
و دلیل آن طرح پیاپی این موارد از زبان سینماگران و مسئولان و رسانه‌هاست و خدا را
شکر هر روز هم فقط مسئله‌ای جدید به موضوعات لاینحل قبلی اضافه می‌شود.

اکران فیلم‌های خارجی در سینماهای کشور موضوع جدیدی است که موافقان و
مخالفان نظرات مختلفی پیرامون آن داده‌اند و البته در این میان آنچه تا لحظه نگارش
این مطلب به آن توجه نشده، ظرفیت پایین سالن‌ها برای نمایش فیلم‌های داخلی است به‌طوری
که هر سال به‌تقریب نیمی از فیلم‌های تولیدی بیرون می‌مانند و در بهترین شکل راهی شبکه
نمایش خانگی می‌شوند.

برای اکران فیلم خارجی موارد مختلفی وجود دارد که نباید نسبت به آن‌ها
بی‌توجه بود. حق کپی‌رایت، ممیزی، بهای بلیت، مخاطب‌پذیری، گستردگی و فراوانی سالن‌ها
از منظر جغرافیایی و پراکندگی و تراکم در مقیاس‌های استانی و به‌ویژه معیارهای انتخاب
فیلم‌ها، از خیل مسائلی است که کمتر راجع به آن‌ها فکر شده یا دست‌کم بروز بیرونی از
سوی مسئولان دیده نشده است.

باید دید مخاطبی که می‌تواند نسخه کامل به‌روزترین فیلم‌های جهان را در
کمتر از یک‌ساعت و با کمترین هزینه تهیه کند و بدون صرف وقت و هزینهِ بیشتر در کنار
خانواده به تماشای آن بنشیند و به این شیوه هم عادت کرده آیا انگیزه حضور در سینما
را آن هم در ساعتی خاص خواهد داشت یا نه؟ ضمن این که حتی در صورت تایید اکران فیلم
خارجی این اکران به‌حتم محدود خواهد بود و در سالن‌هایی خاص به نمایش درخواهد آمد که
ممکن است دسترسی مناسبی برای همه افراد وجود نداشته باشد.

از طرفی ممکن است همین اکران محدود در سال مانع نمایش یا فروش بیشتر حداقل
۱۰فیلم ایرانی شود که ۱۰درصد تولید سال را تشکیل می‌دهند. از سویی دیگر اما ممکن است
نمایش آثار خارجی موجب پیدایش عرصه جدی رقابت بین فیلمسازان ایرانی شود که البته این
موضوع بدون سختگیری مسئولان سینمایی متولد نخواهد شد.

همه این موارد در کنار بسیاری دیگر که از حوصله این مقال خارج است نشان
می‌دهد که طرح این موضوع بدون نگاه همه‌جانبه و بسترسازی مناسب بوده و در صورت اجرای
بدون برنامه، نه‌تنها دردی را در بدن رنجور سینمای ایران درمان نخواهد کرد که به تعداد
آن‌ها نیز خواهد افزود.