فریدون مشیری در ۳۰شهریور۱۳۰۵ در تهران به دنیا
آمد. سال‌های اول و دوم تحصیلات ابتدایی را در تهران انجام داد و سپس به‌علت مأموریت
اداری پدرش به مشهد رفت و بعد از چند سال دوباره به تهران بازگشت و سه سال اول دبیرستان
را در دارالفنون گذراند و سپس به دبیرستان ادیب رفت.

مشیری سرودن شعر را از نوجوانی و تقریباً
از ۱۵‌سالگی شروع کرد. اولین مجموعه شعرش با نام «تشنه توفان» در ۲۸سالگی‌اش با مقدمه محمدحسین شهریار و علی
دشتی در ۱۳۳۴ به
چاپ رسید.

معروف‌ترین اثر وی شعر «کوچه» نام دارد
که در اردیبهشت۱۳۳۹ در
مجله «روشنفکر» چاپ شد.

این شعر از زیباترین و عاشقانه‌ترین شعرهای
نو زبان فارسی است. او در سال۱۳۳۳ با
خانم اقبال اخوان ازدواج کرد و اکنون دو فرزند به نام‌های بابک و بهار از او به یادگار
مانده ‌است.

او توجه خاصی به موسیقی ایرانی داشت و این
علاقه تا جایی بود که بین سال‌‌های ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ عضو شورای موسیقی و شعر رادیو شد.

«تشنه توفان»، «گناه دریا»، «نایافته»، «مروارید
مهر»، «ابر و کوچه»، «آواز آن پرنده غمگین»، «از خاموشی»، «آه باران»، «تا صبح تابناک
اهورایی»، «لحظه‌‌ها و احساس»، «برگزیده‌ها»، «گزینه اشعار»، «سه دفتر»، «دلاویزترین»،
«زیبای جاودانه» و «ریشه در خاک» ازجمله آثار به‌چاپ‌رسیده فریدون مشیری محسوب می‌شوند.

زنده‌یاد عبدالحسین زرین‌کوب درباره شعر
فریدون مشیری نوشته بود: «طی سال‌‌ها شاعری، فریدون از میان هزاران فراز و نشیب روز،
از میان هزاران شور و هیجان و رنج و درد هر روزینه آنچه را به روز تعلق دارد، به دست
روزگاران می‌سپارد و به قلمرو افسانه‌‌های قرون روانه می‌کند.»

مشیری سال‌ها از بیماری رنج می‌برد و در
بامداد ۳آبان‌ماه۱۳۷۹ خورشیدی در سن
۷۴سالگی در تهران درگذشت.