رضا کریمی این سریال‌ را به جهت این‌که به زندگی پس از اعتیاد معتادان و عواقب و تاثیراتش می‌پردازد، کاری متفاوت در مقایسه با سریال‌هایی که تاکنون در خصوص اعتیاد ساخته شده می‌داند. رضا کریمی در انتخاب و قبول فیلمنامه نگاه متفاوت ریزبینانه‌ای دارد و به همین دلیل
کمتر سریال می‌سازد. اما زمانی که تصمیم به ساخت می‌گیرد، اثری متفاوت را ارائه می‌دهد.
او پیش از سریال «گمشدگان» مجموعه «فاکتور هشت» و «راه طولانی» را داشته است که با
مخطبان زیادی مواجه شدند. او همچنین فیلم سینمایی خود را که به‌تازگی پروانه ساخت گرفته
بود، برای ساخت این سریال به تعویق انداخته است.

او از‌این‌حیث «گمشدگان» را اثری متفاوت
با کارهای قبلی تلویزیون می‌داند که به‌طور مستقیم به اعتیاد و زندگی افرادی که درگیر
آن شده‌اند پرداخته بود، و گفت در این‌جا سعی شده با نگاهی آسیب‌شناسانه به این موضوع
پرداخته شود تا در واقع تاثیری که اعتیاد می‌تواند در متلاشی شدن یک خانواده داشته
باشد را آسیب‌شناسی کند. مبنای قصه «گمشدگان» همین است و به نوعی قصه از همین‌جا شروع
می‌شود، خانواده‌ای که به‌خاطر اعتیاد متلاشی می‌شود و دختری که سعی می‌کند خودش را
از این شرایط نجات دهد و از این بابت ما وارد ماجراهایی می‌شویم. برای ساخت این سریال
بهنام تشکر، که تا‌به‌حال او را در نقش‌های طنز دیده‌ایم، بار اصلی قصه را به دوش می‌کشد.
تشکر در این‌جا نقش یک فرد معتاد به شیشه را بازی می‌کند که خانواده‌اش به دلیل اعتیاد
و توهم‌های او به خاطر مصرف مواد ترکش ‌کرده‌اند. تشکر بازیگر سینما و تئاتر، گوینده
رادیو و دوبلور است و همچنین در مجموعه‌های «ساختمان پزشکان»، «هفت‌سنگ»، «پژمان» و…
بازی داشته است. او درباره نقش خود در سریال «گمشدگان» با «صبا» گفت‌وگویی داشته است
که در ادامه خواهید خواند:

ما بیشتر شما را
در نقش‌های طنز دیده‌ایم و اغلب این همکاری با کارگردان‌هایی بوده که، مخاطب بسیار
کارشان را دوست داشته و از آن استقبال کرده است. اما این‌بار با ایفای یک نقش جدی
در سریال «گمشدگان» نشان دادید که نمی‌خواهید این روند و فعالیت شما در ایفای نقش‌های
طنز ادامه‌دار باشد و باید نقش جدی هم بازی کنید. همین‌طور است؟

بله، با بازی در
سریال جدید رضا کریمی فکر می‌کردم در همان زمانی هستم که تئاتر کار می‌کردم و البته
همچنان هم کار می‌کنم. من در تئاتر نقش‌های جدی زیادی بازی کردم. یکی از ترس‌هایم
در زمان ورودم به تلویزیون این بود که چون با کار کمدی وارد شده‌ام این ذهنیت برای
مردم باقی بماند که صرفا ‌یک بازیگر طنز هستم و همین‌طور هم شد. گرچه در این میان
گاها نقش‌های کوتاه جدی هم داشته‌ام. تا این‌که بازی در «گمشدگان» به من پینشهاد
شد. پس از این‌که نقش را خواندم دیدم که جای کار دارد و حداقل می‌تواند مفری برای
من باشد تا بتوانم به‌گونه‌ای بازی کنم که طنز نباشد. ضمن این‌که اصلا ‌این
کاراکتر طنز نیست و همین محکی برای من بود. نکته دیگری که وجود داشت این بود که دیگر
ترس ماندن در کاراکترهای طنز و این‌که مخاطبان مرا فقط با کاراکتر طنز به یاد
بسپارند، را نداشتم.

خودتان دوست
دارید مخاطب شما را در نقش طنز ببیند یا جدی؟

دوست دارم مخاطب بیشتر
مرا در نقش‌ها و کاراکتر‌های طنز ببیند.

در میان
بازیگرانی که طنز کار کرده‌اند، رضا عطاران را داشته‌ایم که پذیرفتن بازی‌اش در
فیلم‌سینمایی«دهلیز» و ایفای نقش یک بزهکار کمی برای مخاطبان دشوار بود، چون چنین
ذهنیتی از او نداشتند. این امر در‌مورد شما نیز وجود دارد. ایفای نقش‌های کمدی با
همان سبک و سیاق خودتان در طنز، در ذهن‌ها مانده و این‌که مخاطب شما را در نقش جدی
بپذیرد کمی برایش سخت است. فکر می‌کنید تغییر ذهنیت مخاطب چقدر زمان می‌برد؟

مردم عادت کرده‌اند
تا بازیگران کمدی را در همان سبک طنز و کمدی ببینند و این در ذهنشان شکل و فرمی
ثابت به خود گرفته و تبدیل به عادت شده است. به نظر می‌رسد شاید در قسمت‌های اول «گمشدگان»،
پذیرفتن نقش جدی من برای مخاطب دشوار باشد اما بعد کم‌کم آن را قبول می‌کند. اما به
شرطی که مخاطب تا انتها کار را ببیند. همه سریال‌ها در دو، سه قسمت اول همین‌طور
هستند و زمان می‌برد تا مردم با کاراکتر‌های آن آشنا شوند، آن‌ها را بپذیرند و ارتباط
برقرار ‌کنند. این هم به‌هر‌حال جزو عادات مردم است و البته حق هم دارند. وقتی
سریالی را می‌بینند، مثل کسی که اولین بار است کار طنز می‌کند، شاید در اوایل
برایشان عجیب باشد ولی مدتی که می‌گذرد کار جلو می‌رود و عادت می‌کنند.

نقش‌شما اکت‌ها و
واکنش‌های زیادی دارد و در اصل انسانی برون‌گراست، این کاراکتر چقدر با شخصیت
واقعی شما تضاد دارد؟

به‌هر‌حال
کاراکتری بود که باید آن را بازی می‌کردم و همه تلاتشم را کردم تا مختصات نقش را
بسازم، ضمن این‌که فیلمنامه هم به من یک‌‌سری ابزارها می‌داد و کمک بسیاری می‌کرد.
چیزی که راجع‌به این کاراکتر وجود دارد این است که او یک آدم معتاد به‌شدت عصبی
است و آدم معتاد هم اگر شیشه یا هروئین به او نرسد، یک فرد غیرقابل کنترل می‌شود.
مواد شیشه توهم‌زا و شک‌برانگیز است و کسی که ماریجوانا و شیشه می‌کشد آن‌طور نیست
که بخواهد منگ شود و گوشه‌ای بیفتد، اتفاقا خیلی عصبی‌تر شده و به همه‌چیز و همه
آدم‌های دور و اطرافش شکاک و بدبین می‌شود. ما برای مشاوره، تحقیق و گفت‌وگو، نزد
دو پزشک رفتیم. آن‌ها آماری مبنی بر بازگشت مصرف‌کنندگان شیشه به ما دادند و گفتند
افرادی که به شیشه اعتیاد دارند اگر تصمیم بگیرند که ترک کنند، نود درصدشان می‌توانند
دوباره به زندگی بر‌گردند. اما حالت‌هایی مثل قفل شدن در نگاه‌ها و چشم‌هایشان
وجود دارد. علاوه‌بر‌آن شک به مادر، خواهر، همسر و… وجود خواهد داشت و منجر به
نشان‌دادن یک‌سری واکنش‌های زیاد می‌شود. چیزی که مخاطبان در تلویزیون درباره
عصبانی‌شدن‌های پی‌در‌پی و زیاد فرد معتاد دیده‌اند، تنها گوشه‌ای از این واکنش‌هاست.
حتی دیده شده چه قتل‌ها و نقص عضو‌هایی توسط کسانی که شیشه مصرف می‌کنند، صورت گرفته
‌است.

برای در‌آوردن
این نقش چقدر خارج از فیلمنامه تلاش کردید و به کمپ‌ها سر زدید؟

ما سعی کردیم در
این زمینه مطالعه داشته باشیم و با چند مشاور و پزشک هم در این‌باره گفت‌وگو کردیم.

باتوجه به موضوع
سریال، بار سنگین آن روی دوش شماست. ما سریال‌های زیادی را دیده‌ایم که به موضوع
اعتیاد پرداخته‌اند اما رضا کریمی این سریال را متفاوت از همه کارهایی می‌داند که
تاکنون به این موضوع پرداخته‌اند. آیا این تفاوت قرار است در ادامه بیشتر نمود
پیدا کند؟

تفاوت به‌خاطر
این است که این سریال شاید تعارفات را کنار گذاشته و سعی‌کرده صحنه‌های واقعی‌تری
را نشان دهد. مثلا به‌تصویر‌کشیدن مصرف شیشه و واکنش‌هایی که شخص تشنه است و می‌خواهد
شیشه بکشد، فقط بخشی از آن است و این‌ واکنش‌ها در واقعیت خیلی بیشتر از آن است که
ما در سریال می‌بینیم. من فکر می‌کنم شبکه دو توانسته یک قدم بزرگ در این زمینه
بردارد و برخی چیز‌ها را به صورت واقعی نشان دهد تا مردم ببینند. حتی در قسمت سوم
سریال که متاسفانه چون سرکار بودم نتوانستم ببینم، به من گفتند که در زیر‌نویس
نوشته‌اند تماشای این سریال برای کودکان زیر ۱۰ سال ممنوع است. به‌هر‌حال به نظرم
می‌رسد که کار تاثیرش را روی بیننده‌ها گذاشته است. زندگی‌هایی هستند که از آن ‌چیزی
که ما نشان داده‌ایم سخت‌تر بوده‌اند. به‌هر‌حال پدر‌هایی بوده‌اند که خانواده و
فرزندانشان را تنبیهات بدنی زیادی کردند و ما در «گمشدگان» فقط گوشه‌ای از آن را
به تصویر کشیده‌ایم.

معمولا معتادان
صدای خش‌دار و زیری دارند و خیلی مثل شما رسا و بم صحبت نمی‌کنند، چقدر برای ایفای
این نقش روی صدایتان کار کردید؟

البته من پیش‌تر
در رادیو کار کرده‌ام، ولی به‌هر‌حال صدا یکی از آن مشخصات است که باید روی آن کار
می‌کردم و جزئی از نقش بود و کل نقش نبود.

روشنک گرامی تا‌به‌حال
نقش اصلی را در سریالی نداشته است. آیا کار کردن در مقابل او برای شما دشوار نبود؟

برای من به‌هیچ‌وجه
دشوار نبود. روشنک گرامی یکی از بازیگران خیلی خوب ماست و فکر می‌کنم این را باید
از خود او بپرسید و خودش بهتر می‌تواند جواب بدهد.

اکرم رضایی ثانی