به گزارش خبرگزاری صبا، یادداشت حجازی به این شرح است:”گوشی بی سیم در دستی
از پشت ماشینی نظامی در میان هیاهو و غبار ناشی از جنگ نگاهمان را از آن خودش می کند.

انگار قرار است این
سر و صدای برخواسته از زمانی نه چندان غریب، برایمان قریب شود.

و چه خوب محمدحسین
مهدویان و دوستانش بی هیچ واسطه ای ما را در میان این زمان گم شده در تاریخ پرتاب می
کنند.

زمانی که در این
زمانه سکه اصحابش خریداری ندارد!

و چه خوب ما را خریدار
مردی می کند که خود خریدار دل مردمانش بوده و هست!

من عاشق شدم!

عاشق برادر احمد(
متوسلیان)

عاشق اطرافیان او

عاشق مردمانش

و عاشق حال خوبشان

عاشق آن بخش از تاریخ
که قهرمانی از جنس مردم را در خودش گم کرد
و چنان رازی سر به مهر برایمان نگهش داشت.

برای مایی که در
میان هیاهوی قدرت و ثروت و غبار آلودگی این شهر دستمان بر زمین و زمان بسته شده است.

ایکاش چراغهای سالن
روشن نمی شد

ایکاش سینما ما را برای همیشه در همان حالهایی که موقع
تماشای فیلمهای دوست داشتنی مان داشتیم، جادو می کرد و نگهمان می داشت.

ایکاش آن مرد در
قاب آخر فیلم ظاهر می گشت و ما را اینچنین
منتظر نمی گذاشت

آخر امروز خیلی نیازش
داشتیم!

ایکاش…”

سید روح الله حجازی