“منیژه حکمت” روزهای شلوغی را می‌گذراند، مثل تمام روزهای عمر فعالیت حرفه‌ای‌اش.
برای بسیاری همچنان خاطره “زندان زنان” خاطره شیرینی است و می‌شود با
شوق منتظر فیلم جدیدی شد که او سال‌هاست دارد روی آن کار می‌کند و قرار است پیش‌تولید
آن شروع شود. علاوه بر این دارد مقدمات فیلم جدید خودش را شروع می‌کند و در کنار
آن به زودی دو فیلم به تهیه‌کنندگی او همین روزها اکران می‌شود. فیلم‌هایی که او
برنامه‌ریزی‌های بسیاری را برای بهتر دیده‌شدن‌شان دارد و این همان شانسی است که
فیلمسازانی که با او همکاری دارند، از آن بهره‌مند می‌شوند. با او درباره کارهای
این روزهایش به گفت‌وگو نشسته‌ایم.

از این روزهای‌تان می‌گویید؟‌

اواخر همین هفته، فیلم «داریوش
غضبانی» که یک فیلم اجتماعی است، کلید می‌خورد. این فیلم تجربه اول این کارگردان
است و تمی اجتماعی دارد. علاوه بر آن، فیلمنامه سینمایی خودم به اتمام رسیده است و
به زودی پیش‌تولید آن را آغاز خواهم کرد. به اینها باید همکاری با موسسه zdf را نیز اضافه
کنم که برای نخستین بار قرار است مستندی ۵٠ دقیقه‌ای درباره ایران بسازند. هفته
آینده نیز دو فیلم «شکاف» و «نزدیک‌تر» اکران خواهد شد که در نظر داریم تبلیغات
متفاوتی برای آن انجام دهیم. به هر حال با توجه به رکود بدی که این روزها بر سینما
حکمفرماست، باید جنبشی به وجود بیاوریم تا مخاطبان راغب شوند از سینما پشتیبانی
کنند.

شنیدن خبر فیلمی تازه به کارگردانی
شما خبر خوبی است و البته این سوال تکراری پیش می‌آید که با توجه به موفقیت شما در
این حوزه، چرا در این سال‌ها بیشتر شما را در قامت تهیه‌کننده دیدیم تا کارگردان؟‌

من بارها به این سوال پاسخ داده‌ام.
کارگردانی دغدغه من است و همواره به این مساله قایل هستم که کارگردانی باید از
اندیشه بیاید و فیلمی را به تصویر بکشم که اثرگذار و جریان‌ساز باشد. در واقع به
کارگردانی برخلاف تهیه‌کنندگی به عنوان یک شغل نگاه نمی‌کنم. برای فیلمنامه این
اثر نیز همراه با مصطفی خرقه‌پوش و پوریا عالمی مدت هشت سال تحقیق کردیم و در این
میان خانم «زویا پیرزاد» نیز ایده‌هایی را مطرح کردند که به کار ما کمک کرد. البته
تهیه‌کنندگی نیز جدای از اندیشه من نیست، اما کارگردانی را خاص‌تر می‌دانم.

اسم فیلم جدیدتان مشخص شده است؟

فعلا اسمش «جاده قدیم» است و مضمونی اجتماعی
دارد.

این اصرارتان به سرمایه‌گذاری برای
کارگردانان فیلم اولی که طبیعتا با ریسک همراه است، برای چیست؟

بله، ریسک بالاست؛ اما من اعتقاد دارم
نسل جوان ما همواره ایده‌های خوبی دارد که بدون ملاحظه‌کاری‌های نسل ما آن را عملی
می‌کند و این وظیفه ما است که به آنها کمک کنیم و تجربیات‌مان را در اختیارشان
بگذاریم. به همین خاطر اصرار دارم سالی یک‌فیلم با آنها کار کنم – البته نمی‌دانم
تا کی می‌توانم به این روند ادامه دهم- معتقدم که آنها آینده سینمای ایران هستند.
در فیلم آقای غضبانی هم یک تیم حرفه‌ای از داریوش عیاری، خرقه‌پوش، سعید ملکان که
جزو حرفه‌ای‌ترین افراد این صنف هستند در آن نقش دارند.

به رکود در سینمای ایران اشاره کردید.
به نظرتان در یکی، دو سال اخیر هم همچنان این رکود ادامه دارد؟

سیاستگذاری‌های غلط، ندانم‌کاری و
حضور فیلم‌های دولتی وضعیت نابسامان‌ بسیاری به سینماها داده است و وظیفه افراد
مستقل است که این سینما را نجات دهند. ما وظیفه داریم با شگردهایی خاص، رکود فیلم‌های
دولتی را از بین ببریم. امسال شروع خوبی برای سینمای ایران بود؛ اما با برنامه‌ریزی‌های
غلط بار دیگر رکود به سینما بازگشت. در واقع وظیفه بخش خصوصی در این سال‌ها این
شده است که رکودی که سینمای دولتی به وجود آورده است را از بین ببرد.