به گزارش خبرنگار سینما صبا جشنواره بین‌المللی فیلم فجر با تمام حواشی‌اش برگزار و در مراسم اختتامیه جوایزی که برای هنرمندان و بازیگران در نظر گرفته شده بود، اهدا شد. برای اولین بار در این مراسم پنج سیمرغ به گروه بازیگران نقش اول و مکمل تعلق گرفت. به بیانی دقیق‌تر بهترین بازیگر نقش اول مرد نصیب دو بازیگر شد؛ مجید صالحی و علی نصیریان.

غیبت علی نصیریان در مراسم اختتامیه به علت بیماری از حسرت‌هایی بود که بر دل مخاطبان حاضر در سالن به جا گذاشت.

علی نصیریان با بازی در فیلم «هفت بهار نارنج» پیش از اختتامیه جشنواره فجر انتظارها از خود بالا برد. به همین جهت در این یادداشت به ابعاد آرتیستیک و هنری نصیریان در فیلم «هفت بهار نارنج» خواهیم پرداخت.

علی نصیریان در نقش پیرمردی که از بیماری آلزایمر و اسکیزوفرنی رنج می‌برد، وجهه‌ای متفاوت از هنر خود را به نمایش گذاشت. نصیریان در آثاری همچون «آقای هالو»، «پستچی»، «مهرگیاه»، «بوی پیراهن یوسف» و «مسخره‌باز» جایگاه یک استاد بازیگری را در ذهن مخاطب پیدا کرده بود. اکنون او با بازی در فیلم فرشاد گل‌سفیدی به اصطلاح نیمه پنهان هنر خود را اجرا کرد. کاراکتر او به عنوان یک عاشق سالخورده به سانِ شعری نخوانده در گوش مخاطب زمزمه شد.‌

بیماری آلزایمر به میزبان خود را در کش و قوس زمان حال و گذشته رها و او را در فضایی مبهم سرگردان می‌کند. معضلی که به نصیریان این اجازه را می‌دهد تا گاهی کودک باشد و گاهی بالغ. گاهی در کالبد استاد در ادبیات فارسی شعر بگوید و گاهی در کسوت نوجوانی بی‌قرار با معشوقه‌اش لجبازی کند. اگر بخواهیم برای ویژگی‌های بیماری آلزایمر مسیری در نظر بگیریم، علی نصیریان با صرافت و ظرافتی لازم ردپای هنرمندانی را که از این مسیر عبور کرده‌اند را دنبال می‌کند. بازیگرانی همچون آنتونی هاپکینز -در فیلم پدر- که در سنین بالا نقش یک فرد مبتلا به آلزایمر را بازی کرده‌اند.

در نهایت علی نصیریان با سُرود شعر نخوانده‌اش، باری دیگر جایگاه تاریخی خود را در سینمای ایران محکم کرد.