پائولتی‌ها

نسلی از منتقدان که در دهه ۱۹۹۰ به منتقدان اثرگذار و مهمی بدل شدند، در شروع کارشان چنان تحت تأثیر پالین کیل بودند که به آنها لقب «پائولتی‌ها» داده بودند. اِی. او. اسکات، دیوید دنبی، آنتونی لِین، دیوید ادلستین، آرموند وایت، استفانی زاکارک و چند نفر دیگر از این جمله‌اند. حتی شایعه شده بود بعد از بازنشستگی پالین کیل در ۱۹۹۲، این فداییان کیل با هم مشورت می‌کردند تا مکتب کیل را زنده نگه دارند. کیل به این شایعه این‌طور واکنش نشان داد که گفت برخی منتقدان سبک او را بدون اندیشه او تقلید می‌کنند.

سبک کیل چه بود که بقیه را به تقلید از او ترغیب می‌کرد؟ صفت‌ها، قیدها و فعل‌ها زیر قلم کیل به تیغ‌های بُرّان و خنجرهای آخته‌ای بدل می‌شد که بی‌هیچ رحم و شفقتی بر سر فیلمی که نمی‌پسندید فرود می‌آمد. تحقیر و استهزا و بدگویی از ارکان مختلف فیلم راهی بود تا کیل خشمش را از فیلمی که نپسندیده نشان دهد. در مقابل، کافی بود فیلمی نظرش را جلب کند تا به هر ترتیبی آن را ستایش کند و ضعف‌های آشکارش را نادیده بگیرد. همین واکنش بی‌واسطه و عینیِ او به فیلم‌ها بود که نامش را در باشگاه مردانه نقد فیلم بلندآوازه ساخت. نثر کیل نثری پرخون و برانگیزاننده بود و اندیشه مرکزی نوشته‌هایش به کشف لذت فیلم‌ها نظر داشت؛ اینکه چرا فیلمی تا این حد لذت‌بخش است و چرا باید آن را جدی گرفت. همین شور و شوقش بود که او را محبوب خوانندگان می‌کرد. آنها می‌دیدند کیل از همان نقطه‌ای به فیلم‌ها می‌نگرد که مخاطب عام سینما در آنجا ایستاده است. در واقع کیل ریویونویسی را به فرم ادبی و هنری ارتقا داد و همزمان آن را در میان خوانندگان نیویورکر محبوبیت بخشید.

پس، رابطه او با سایر منتقدان سینما و اثرش بر خوانندگان نقدهایش عامل دیگری است که می‌تواند دستمایه جذابی برای یک اثر سینمایی باشد، مخصوصا جنگ و جدال او با آندرو ساریس، شارح تئوری مؤلف، که یکی از جذاب‌ترین و مشهورترین سرشاخ شدن‌های دو منتقد فیلم در تاریخ سینماست. ساریس به تئوری مؤلف، که هسته مرکزی آن تمجید از مهارت‌ها و سبک شخصی کارگردانان بود، باور داشت و در مقابل کیل فیلم را محصول گروهی از افراد مستعد می‌دانست و در کتابی که درباره «همشهری کین» نوشت سعی کرد اثبات کند هرمن منکه‌ویچ بسیار بیشتر از ارسن ولز در نوشتن فیلمنامه نقش داشته و نباید همه اعتبار و افتخار «همشهری کین» را به ولز نسبت داد.

راپسودی یک مادر تنها

زندگی شخصی کیل هم به قدری کافی دراماتیک و جذاب است که ارزش روی پرده آمدن، آن‌هم به دست تارانتینو، را داشته باشد. کیل می‌گفت سه بار ازدواج کرده، اما برخی‌ها معتقدند که او فقط یک‌بار ازدواج کرده و برای دست انداختن مردم بود که می‌گفت سه بار ازدواج کرده است. او که در جوانی سبک و سیاق زندگی‌اش شبیه به آنچه امروزه به بوهمی تعبیر می‌شود بود، در بیست‌ونه سالگی از شاعر و فیلمساز آوانگارد امریکایی، جیمز براتون، صاحب دختری به جینا شد. براتون که دوجنس‌گرا بود، وقتی خبر آبستن شدن کیل را شنید خیلی خوشحال نشد و به رابطه‌اش با او خاتمه داد. کیلی دخترش را به تنهایی بزرگ کرد. به اعتقاد برخی، پالین و جینا بسیار با هم صمیمی بودند و برخی دیگر بر این اعتقادند که جینا تایپیست، راننده، مصحح و در واقع دستیار مادرش بود و کیل او را به‌ عنوان شخصیتی مستقل نمی‌دید. در نهایت جینا ازدواج کرد و صاحب پسری به نام ویل شد که کیل او را خیلی دوست داشت. ویل که عاشق هنرهای رزمی بود، در جوانی در سال ۲۰۰۷ کشته شد و مرگ او در زندگی مادرش جینا که چند سال پیش و در سال ۲۰۰۱ مادرش، پالین، را هم از دست داده بود اثر بزرگی به جا گذاشت. از طرف دیگر، تلاش کیل برای تبدیل شدن به منتقد اصلی نیویورکر هم جذاب است. او کارش را با نوشتن آگهی تبلیغاتی شروع کرد و زمانی که نامش بر روی دفتر محل کارش در نشریه درج شد، پاداش سال‌ها سخت‌کوشی را گرفت. همه اینها نشان می‌دهد که می‌توان منتظر فیلمی جذاب درباره زنی بود که تاریخ نقد فیلم را بدون نام او نمی‌شود روایت کرد.

منبع: همشهری آنلاین- محمدناصر احدی