از خوابِ قیلوله برمی‌خیزم؛ شبکه‌های خبری و اجتماعی را نگاه می‌کنم؛ شرمسار می‌شوم!

ما به آنان چه‌قدر بدهکاریم؛ ما حتی یک هوای پاکیزه، یک امنیت برای نفس کشیدن و سالم ماندن به آنان ارزانی نکرده‌ایم.

با این‌همه شاید روزِ بیست‌ونُهمِ اسفند شروعِ روزگاری تازه باشد برای فرزندان‌مان؛ بیاییم برای‌شان ترانه بنویسیم، موسیقی بسازیم، نمایش خلق کنیم و بدانیم که آنان ما را نگاه می‌کنند. باشد که در برابرِ سنگدلی و بی‌رحمیِ جهانی که برای‌شان ساخته‌ایم، جهانی مملو از پاکی و بخشش برای خود و آیندگان‌شان بسازند.

روزِ جهانی تئاتر کودک پیروز باد.»