به گزارش صبا، سریال انیمیشن «چل پله زیرزمین» به تهیه کنندگی و کارگردانی علیرضا طاهری که در ۲۶ قسمت تولید و آماده نمایش شده و فصل نخست آن در ۱۳ قسمت ۱۲ دقیقه‌ای در عید نوروز به روی آنتن رفته است.

نخستین موضوعی که در تماشای «چل پله زیرزمین» جلب توجه می کند، شخصیت پردازی آن است. حضور شخصیت های جدید و متفاوتی که پیش از این نمونه شان در آثار نمایشی به چشم نیامده است، سریال را از آثاری که غالباً دچار مشکل تشابه کاراکترها هستند، متمایز می کند. نسیم خراشادی زاده در مقام نویسنده این انیمیشن، پنج شخصیت منحصر بفرد را در کنار شخصیت های دکتر تور و دستیارش (کوشا) خلق کرده است که هر اپیزود با قصه هایی درباره ی این شخصیت ها، شکل می گیرد. شخصیت هایی به نام های گردوله، خرخف، کلنجک، زیپ، بادکنک و ویزی که همگی در زیر زمین، در آزمایشگاه عجیب و غریب دکتر تور گرد آمده اند و هرکدام داستانک خاص خودشان را دارند. این مساله که دکتر تور و دستیارش قصد دارند جانوران منقرض شده را از طریق اصلاح نسخه ژنتیکی‌شان به زندگی برگردانند، دست نویسنده را برای بروز خلاقیت هر چه بیشتر در ایده پردازی باز گذاشته است.

این چنین است که «چل پله زیرزمین» با لحنی کمدی و مایه های فانتزی، موفق می شود لحظات مفرحی را برای مخاطب گروه سنی کودک و نوجوان خلق کند. مخاطبی خاص که درهر دوره و زمانه ای، اقتضائات خاص خودش را می طلبد و نویسندگان و کارگردانان آثار نمایشی باید با کسب شناخت کاملی از علائق آنها، در تولید آثار مرتبط با این رده سنی گام بردارند. حقیقت این است که کودکان و نوجوانان امروز کاملاً با کودکان دیروز متفاوت هستند و نمی توان همچنان با فرمول های قدیمی و نخ نما شده برای آن ها به برنامه سازی پرداخت. از این منظر «چل پله زیرزمین» گامی رو به جلو در ساخت انیمیشن های ایرانی محسوب می شود. انیمیشنی ماجراجویانه که با تکنیک دو بعدی رایانه‌ای ساخته شده و به نظر می رسد با بهره گیری از شخصیت های بامزه اش می تواند در جذب مخاطب کودک و نونهال موفق باشد.

یکی از مسائل واجد اهمیت در برنامه سازی برای گروه های سنی پایین، ارائه نکات آموزشی به صورت ظریف و هنرمندانه است به گونه ای که جنبه ی سرگرمی سازی برنامه، تحت شعاع قرار نگیرد. «چل پله زیرزمین» از این منظر نیز قابل توجه است. آموزش نکات مهمی نظیر لزوم دیدن نیمه ی پر لیوان، مدیریت احساسات، نوع دوستی و … در قالب داستانک های اپیزودهای مختلف گنجانده شده تا آموزش نکات مدنظر دست اندرکاران امر، امکان پذیر شده و در مخاطب اثرگذاری لازم را داشته باشد. این دقیقاً همان کارکردی است که سریال های انیمیشنی چون «پوکویو» از آن برخوردار بوده و با کسب موفقیت در جلب نظر مخاطب کودک و نونهال توانسته اند تا مدت ها، مخاطبان فراوانی را از اقصاء نقاط جهان به سوی خود جذب کنند. شاید زمان آن رسیده باشد که تهیه کنندگان، کارگردانان و فیلمنامه نویسان ایرانی نیز نگرشی بزرگتر داشته و تلاش بیشتری در جهت حضور جدی در بازارهای بین المللی داشته باشند. شاید «چل پله زیرزمین» با این قصه و سوژه های فانتزی و تخیلی که به منطقه جغرافیای خاصی، اختصاص ندارد بتواند این رویا را تحقق بخشد.

یادداشت از فرهاد خالدی نیک