به گزارش صبا، پوران دخت بنیادی، مدیرعامل کانون خیریه سندروم داون ایران در یادداشتی عنوان کرد: اطلاع رسانی به جامعه در خصوص مدل رفتاری و ارتباط با جامعه سندروم داون، کمک بسیار زیادی به این گروه می‌کند. یکی از تلاش‌های ما در کانون سندروم داون، تغییر نگرش جامعه نسبت به این افراد بوده است که فکر نکنند این یک بیماری است یا تعامل با این افراد نیاز به مراقبت یا حساسیت دارد. سندروم داون خلقت خداوند است با یک کروموزوم اضافه که ما آن را به نام کروموزوم عشق و مهربانی می‌شناسیم چرا که این افراد بسیار مهربان، خالص و صادق هستند. یکی از وظایف رسانه‌ها، به خاطر داشتن مخاطبان بی شمار،  ایجاد آگاهی و اطلاع‌رسانی در خصوص این افراد است. انعکاس تصویری خوب و درست از این گروه ها بسیار مهم اسیت. باید اطلاعات اصلاح شود و نگاه درستی نسبت به این افراد در جامعه جریان داشته باشد.

در سریالی که اخیرا به این موضوع پرداخته است به نام «رهایم کن» یکی از بچه‌های ما به نام محمد صادق بازی می‌کند. این سریال در ساختن تصویری درست و محترم از کودکان این گروه، بسیار کمک کننده است و خوشبختانه برخلاف برخی دیگر از تولیدات تصویری، بدون هیچ گونه نگاه ترحم آمیز به این قشر، ساخته شده است. در واقع پرداختن به سندروم داون در این اثر نمایشی با نگاهی مثبت و موثر انجام شده است و ما از این بابت بسیار خوشحالیم.

جامعه باید آگاه شود و بداند که اگر این افراد از کودکی آموزش بببیند و تحت توانبخشی باشند، بسیار توانمند و مستعد خواهند بود. این که فیلم‌سازان ما در فیلم و سریال‌هایشان، یک جایگاه مناسب را به این کودکان اختصاص دهند، هم به آموزش جامعه کمک می‌کند و هم به عادی سازی حضور اجتماعی این افراد و همینطور به نمایش استعدادهایشان.

تعداد قابل توجهی از فیلم و سریال‌های ما به این موضوع پرداخته‌اند اما متاسفانه همه آن‌ها به این گروه نگاه مثبت نداشته‌اند. خوشبختانه، رهایم کن تا بدین جا توانسته تصویر خوب و مناسبی از کودکان سندروم داون ارائه بدهد، کما اینکه هنوز هم می‌تواند بیشتر و بیشتر به توانایی‌های محمد صادق به عنوان نماینده این کودکان بپردازد. لازم می‌دانم که به طور ویژه از عوامل این سریال و به خصوص از محسن تنابنده، تشکر کنم که تعامل بسیار خوبی با محمد صادق داشته‌ است، به طوری که گاهی حتی فرض می‌شود که محمد صادق پسر واقعی اوست. تعامل محبت آمیز و درست و توام با احترام آقای تنابنده با محمدصادق، به خوبی ارتباط بین این پدر و پسر را شکل داده است تا جاییکه تصویری واقعی دارد و تصور نمی‌شود که این رابطه، نمایشی است. این تعامل خوب، تاثیر بسیار زیادی بر روی جامعه سندروم داون و به خصوص خانواده‌هایشان دارد و تصویری از ارزش و احترام به فرزندانشان را منعکس می‌کند که خبر از درک و احترام تفاوت این گروه با افراد عادی در جامعه می‌دهد.