سید محمد حسینی، کارشناس فرهنگی و عضو شورای پروانه ساخت سازمان سینمایی در گفت‌وگو با خبرنگار سینما صبا اظهار کرد: در سال‌های اخیر مخاطبان سینمای اقبال زیادی نسبت به فیلم‌های طنز از خود نشان داده‌اند و دیگر گونه‌های سینمایی را چندان در انتخاب‌های خود جا نمی‌دهند. دلیل این امر دو موضوع است. اول اینکه شرایط اجتماعی و اقتصادی جامعه باعث شده مخاطب در پی این باشد که با رفتن سالن نمایش به هیچ چیزی فکر نکرده و دو ساعت بخندد اما دلیل دوم که به نظرم اهمیت بیشتری دارد ضعف در فیلمنامه‌هایی است که در تمامی ژانرهای سینمایی شاهدش هستیم.

وی افزود: ضعف فیلمنامه برای سینمایی فعلی ما یک بحران جدی است که به دلیل عدم مطالعه و تحقیق به وجود آمده است. کم کاری در این حوزه در شرایطی است که در گذشته‌ای نه چندان دور فیلمسازانی نظیر؛ بیضایی، تقوایی، میرباقری، احمدجو فیلمنامه‌هایی می‌نوشتند که متکی به ادبیات بود ولی سینمای امروز ما به شدت زرد و اینستازده شده و تحت تاثیر فضای مجازی کارهای سطحی را مد نظر قرار می‌دهد!

این کارشناس رسانه تاکید کرد: در دهه ۶۰ و ۷۰ فیلمسازانی نظیر مسعود جعفری‌جوزانی با ساخت «شیر سنگی» ارزیابی جدی و زیبا از قومیت‌ها از خود نشان می‌دادند اما آیا امروز هم چنین کارهایی روی پرده می‌رود؟ از نگاه من فیلم هایی نظیر «شیر سنگی» باعث می‌شد مردم دلبسته سرزمین خود شوند؛ اتفاقی که من از آن به عنوان رسالت حقیقی سینما نام می‌برم اما افسوس دیگر چنین اتفاقی را در هنرهفتم شاهد نیستیم.

حسینی تاکید کرد: بسیاری از کشورهای دنیا به واسطه سینما برای خود هویت ترسیم می‌کنند. نمود بارز این ادعا آمریکا است. جدا از آمریکا در زمان حال ترکیه نیز با ساخت فیلم‌ها و سریال‌هایی گوناگون در پی احیای هویت فرهنگی امپراطوری عثمانی است. همچنین کره جنوبی با سینما برای خود تاریخ سازی می‌کند. در چنین شرایطی نگاهی به آثار سینمایی خودمان بیندازید آیا چنین ویژگی را در تولیدات سینمایی مشاهده می‌کنید؟

وی تاکید کرد: متاسفم این نکته را بیان می‌کنم. سینمای امروز ما نه تنها در جهت اعتلای هویت ایرانی قدم بر نمی‌دارد بلکه با تولیدات خود به گونه‌ای عمل می‌کند که قبله و آمال مخاطبان غرب شود! به یاد دارم در یک دوره از جشنواره حداقل ۵ فیلم تمنای فرانسه را داشتند!

حسینی تصریح کرد: سینمای ایران نیازمند تنوع ژانر است؛ سینمایی که در آن همه گونه‌های سینمایی فرصت خودنمایی داشته باشد والا اگر تنها یک یا دو ژانر مورد توجه قرار گیرد بعد از مدتی آن کارها نیز جذابیت خود را از دست خواهند داد. نکته بعد اینکه ما ژانری تحت عنوان دفاع مقدس داریم که به جرات گونه‌ای کاملاً ایرانی است که انتظار می‌رود به عنوان سینمای ملی مد نظر قرار گیرد اما متاسفانه این شکل سینما، مدت‌هاست فراموش شده است.

وی در انتهای این گفت‌وگو بیان کرد: سینمای کودک و انیمیشن امروز قادر است مخاطب وسیعی را به سینماها بکشاند. فیلم «پسر دلفینی» برای بار چندم این نکته را ثابت کرد اما نمی‌دانم چرا ما نسبت به این واقعیت به این اندازه بی‌تفاوت شده‌ایم.