به گزارش صبا، نمایش «۶۵۷» به کارگردانی شهرام گیل آبادی و با بازی سیما تیرانداز، حمیدرضا ترکاشوند و امیر عظیمی جدیدترین تجربه گروه تئاتر «ب» به شیوه تئاتر تعاملی در سالن استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه است.
به بهانه این اجرا گفت‌وگوی کوتاهی با امیرعظیمی و حمیدرضا ترکاشوند دو خواننده-بازیگر این نمایش داشتیم که خواندن آن خالی از لطف نیست.

٭٭٭ از نظر شما موسیقی چگونه می‌تواند به عنوان عنصر جدایی‌ناپذیر یک اثر نمایشی تاثیرگذار باشد؟

امیر عظیمی: از نظر من نیز موسیقی در این کار با نمایش عجین است و با درامی که روی صحنه اتفاق می‌افتد، تعاملی وابسته و غیرقابل حذف دارد. موسیقی به نمایش کمک می‌کند تا در جایگاه بهتری قرار بگیرد.
حمیدرضا ترکاشوند: از نظر من موسیقی اگر فکر شده باشد و به منظور پیشبرد اهداف نمایش استفاده شود؛ قطعا تاثیرگذار است. همانطور که موسیقی در نمایش «۶۵۷» یکی از اجزای اصلی و ارکان کار به شمار می‌آید و صرفا برای سرگرمی و بالا بردن میزان فروش از آن بهره‌برداری نشده است. در واقع موسیقی در این کار شخصیت و کاراکتری مستقل دارد.

٭٭٭ به نظرتان حضور خوانندگان مطرح روی صحنه تئاتر به عنوان بازیگر ضروری است؟

امیر عظیمی: ما خواننده- بازیگر داریم اما بازیگر- خواننده نه. به طور مثال در بسیاری از آثار سینمایی دهه‌های قبل شاهد بازی بازیگرانی بودیم که خواننده‌های مطرح به جای آن‌ها می‌خوانند و یا هم اکنون نیز در بسیاری از آثار از بک وکال استفاده می‌شود که در مواردی بهره‌گیری از آن کاملا درست و به جا است. اما در مورد خواننده این موضوع کمی متفاوت است، قطعا اگر خواننده‌ای روی صحنه تئاتر حضور پیدا می‌کند باید حداقل‌هایی برای بازی در وجودش باشد تا بتواند به خوبی از مسئولیتی که بردوس دارد، برآید.
حمیدرضا ترکاشوند: همانطور که پیش از این نیز درباره موسیقی اشاره کردم، استفاده از خواننده به عنوان بازیگر اگر در راستای رسیدن به هدف نمایش و پیشبرد خط اصلی داستان باشد، ارزشمند است. در این نمایش ما بازیگرانی هستیم که از قدرت صدا و خوانندگی برخورداریم. من به این اعتقاد دارم که خواننده می‌تواند با استعدادی که دارد، به ایفای نقش روی صحنه یا در مقابل دوربین بپردازد. اما هر بازیگری لزوما نمی‌تواند به عنوان خواننده مطرح شود و این موضوع هم اصلا مشکلی ندارد. شما اگر بهترین خواننده دنیا هم باشی اما حس و استعداد بازیگری نداشته باشی، بعید است عملکرد موفقی داشته باشی. در نتیجه حضور ما روی صحنه برای صرف سرگرمی و یا تاثیر در میزان بلیت‌فروشی نبوده است.

٭٭٭ اگر بخواهید حضور خود را روی صحنه تئاتر با حضور در کنسرت مقایسه کنید، کدامیک تجربه سخت‌تری محسوب می‌شود؟

امیر عظیمی: هر دو جذاب است و سختی‌های خودش را دارد اما استرس و فشار حضور روی صحنه تئاتر برای من به عنوان خواننده- بازیگر به دلیل ارتباط نفس به نفس با مخاطبان بسیار بیشتر از اجرای کنسرت است.
در کنسرت فاصله زیادی با مخاطب هست ولی اینجا می‌توان انرژی مخاطبان را از فاصله نزدیک‌تری حس کرد. من درست زمانی که قرار بود در خردادماه برای اجرای کنسرت آماده شوم به عشق تماشاگران و حال عجیب و فوق‌العاده تئاتر با پیشنهاد حضور در نمایش «۶۵۷» موافقت کردم.

ترکاشوند: تماشاگران تئاتر در ایفای نقش و برقراری ارتباط با بازیگر همراه هستند. علاوه بر این تئاتر هنری است که در خون ما جریان پیدا کرده است. ما معتاد حضور روی صحنه‌ایم و به نظرم هیچ هنر دیگری به این حد جذاب نیست. البته باید بگویم که خوانندگان نیز در کنسرت‌های‌شان از هنر بازیگری بی‌نیاز نیستند. آن‌ها هم برای ترانه‌هایی که می‌خوانند و موسیقی که می‌نوازند، دست به روایتگری و بازی می‌زنند.

٭٭٭ با توجه به اینکه نام شما پیش از هر چیز به عنوان خواننده در ذهن مخاطبان تداعی می‌شود، تاکنون بازخوردهایی که از سمت آن‌ها به واسطه حضورتان روی صحنه تئاتر داشته‌اید، چطور بوده است؟

ترکاشوند: خوشبختانه بازخوردهای خوبی در این زمینه داشتیم. شاید خیلی تعریف نکرده باشند اما حضورمان روی صحنه هم نقد نشده است.

٭٭٭ با توجه به فعالیت حرفه‌ای‌تان در زمینه موسیقی چقدر این هنر را تکمیل کننده هنرهای نمایشی می‌دانید؟
امیر عظیمی: موسیقی کمک می‌کند تا مفهوم نمایش به شکل بهتر و موثرتری به مخاطبان منتقل شود. این هنر زبان مشترک همه آدم‌های دنیاست. شاید مخاطب با متن یک اثر نمایشی ارتباط چندانی برقرار نکند اما با موسیقی و ترانه آن حس و حال دیگری را تجربه خواهد کرد. موسیقی قلب مخاطبان را لمس می‌کند و قطعا همراهی‌اش با دیگر هنرها قابل تامل است.

ترکاشوند: من اوایل فکر می‌کردم موسیقی برای برطرف کردن تکرار و یکنواختی یک اثر نمایشی استفاده می‌شود. اما در طول زمان به این نتیجه رسیدم که موسیقی در خدمت اثر حرکت می‌کند.

٭٭٭ مخاطب می‌تواند با موسیقی در یک اثر نمایشی هم به عنوان قطعه‌ای مستقل و هم به عنوان بخشی از نمایش ارتباط برقرار کند و این از شاخصه‌های ارزشمند این هنر است.طی سال‌های اخیر شاهد حضور بازیگران زیادی در عرصه خوانندگی بوده‌ایم که از میان آن‌ها تعداد معدودی موفق شده‌اند در هر دو زمینه موفق عمل کنند. به نظر شما ریشه این اشتیاق به خواندن از کجاست؟
ترکاشوند: به نظر من موسیقی انتهای هنر است و خوانندگی نقطه پایانی آن. شاید میل به دیده شدن در دیگر زمینه‌های هنر و یا داشتن استعداد و توانایی خوانندگی ریشه این اشتیاق باشد.
بسیاری از بازیگران در خودشان استعداد خوانندگی را می‌بینند و به سراغ آن می‌روند. حال اینکه موفق عمل می‌کنند یا خیر موضوع دیگری است. در هر شکل نباید نسبت به علایق افراد گارد گرفت.

٭٭٭ در نمایش «عاشقانه‌ها» و «۶۵۷» به عنوان خواننده- بازیگر روی صحنه حضور دارید. دوست دارید چه نقش‌های دیگری را در تئاتر تجربه کنید؟
عظیمی: به نظر من هنر یک دریاست که وقتی خود را به دل آن زدی، دیگر نباید انتظار داشته باشی خیس نشوی. به شخصه دوست دارم در این دریا تجربه‌های جدید و متفاوتی داشته باشم و اگر قرار است تنها به عنوان بازیگر روی صحنه به ایفای نقش بپردازم، نقشی را بازی کنم که به درونیات شخصی‌ام نزدیک باشد.
ترکاشوند: دوست دارم روزی در یک نمایش مونولوگ برای ۴۵ دقیقه روی صحنه به ایفای نقش بپردازم. البته بازی جلوی دوربین را هم دوست دارم و اگر پیشنهاد خوبی داشته باشم، قطعا قبول خواهم کرد.