به گزارش صبا، در این یادداشت با عنوان سینما در سوگ فرزندان خویش… آمده است:

حضرت سعدی فرموده بود:
چون عضوی به درد آورد روزگار/ دگر عضوها را نماند قرار…..اما گاهی تلخی روزگار فراتر از درد عضو است، آنگاه که عضوی از انجمنی که مسئولیت اش را به عهده داری از درد زیاد، از فریاد می گذرد و جانش را بر دار می کند…آنگاه بی قراری هم دردی را درمان نمی کند و چیزی نمی ماند جز دریغ و افسوس از روزگاری که حتی آنها که زندگی هنری داشتند، هنر زندگی را از یاد می برند و تنها خاطراتشان را در یاد ما جا می گذارند…خاطراتی که همچون نمک بر زخم ناسور فقدانشان می شود….مازیار شیخ‌محبوبی حالا دومین عضو انجمن منتقدان سینماست که بعد از محسن جعفری راد، به زندگی خود پایان داد. کمتر از یک سال این دو اتفاق تلخ رخ داده است و حالا به این می اندیشم که ما نویسندگان و منتقدان سینمایی که نگران از دست رفتن سینما بودیم حالا باید نگران سینماگران و سینمانویسانی باشیم که از دست می روند….مازیار شیخ‌محبوبی صدا بردار سینما هم بود اما انگار کسی صدای خود او را نشنید، صدای تنهایی اش…نه! شاید این تنها صدا نیست که می‌ماند گاهی صدایی که شنید نمی‌شود می رود…صدایی که سکوت و خاموشی را انتخاب می‌کند…این سکوت، بالاترین فریاد است…به داد سکوت هم برسیم!