به گزارش خبرنگار سینما صبا، بسیاری از منتقدین و نویسندگان سینمایی وقتی سخن از سینمای رئالیستی به میان می‌آید، اشاره به آندره بازن می‌کنند. بازن به عنوان یک منتقد و پژوهشگر سینما نقش به سزایی در شکل‌گیری رئالیسم در سینما دارد.

این روزها صحبت از سینمای رئالیستی خصوصاً در سینمای ایران بسیار باب شده است. سینمایی که پسوند اجتماعی را به خود الصاق کرده و به عنوان یک ژانر و سبک در گیشه شناخته می‌شود. فیلم‌های مختلفی در این باب از جمله «متری شش و نیم»، «شنای پروانه» و یا «بچه‌های آسمان» قابل ذکر هستند.

جالب است بدانید این جریان سینمایی با گفته‌های و نوشته‌های آندره بازن رنگ و حیات گرفته است. بازن در مواجهه با سینمای ویتوریو دسیکا و روسلینی به دو تکنیک برداشت بلند و عمق میدان اشاره کرده و از دل این دو تکنیک به تعریف مشخصی از سینمای رئالیستی رسیده است‌. قبل و در موازات با آندره بازن دو نظریه‌پرداز دیگر نیز به ماهیت سینما و ارتباط آن با جهان واقعی پرداخته بودند. ژرمن دولاک و ژان اپستاین نمای نزدیک را همچون پلی می‌دانستند که ماهیت هنر سینما را به جهان واقع متصل می‌کند. آن‌ها در واقع از تکنیکی بهره می‌جستند که با رویکرد بازن متمایز بود. اما در نهایت هر دو از یک امر سخن می‌گفتند. واقعیت سینما و ارتباط آن با جهان واقع. هرکدام از این نظریه‌پردازها به دنبال چشمه جوشانی بودند که بتواند جهان واقع را به سینما و امر درام نزدیک کند. در نتیجه می‌توانیم به تاثیری که این دو نظریه‌پرداز در شکل‌گیری سینمای رئالیستی داشته‌اند، برسیم. تاثیری که تا همین لحظه قابل لمس بوده و تشعشعات آن آینده سینما را نیز در بر گرفته است.