به گزارش صبا و به نقل از روابط عمومی فرهنگسرای ارسباران، پانصد و هشتاد و نهمین نشست باشگاه فیلم تهران با نمایش و نقد فیلم سینمایی «تصور» یکشنبه ۲۶ شهریورماه با حضور علی بهراد نویسنده و کارگردان و کورش جاهد کارشناس مجری در فرهنگسرای ارسباران برگزار شد.

در ابتدای نشست کورش جاهد منتقد و کارشناس سینما با اشاره به اینکه بیشتر زمان فیلم در داخل اتومبیل می‌گذرد بیان کرد: به نظر می‌رسد همه اتفاقات فیلم در ذهن می‌گذرد و انگار در واقعیت رخ نمی‌دهد. متاسفانه سینمای ایران در سال‌های اخیر صرفاً بر نمایش وقایع بیرونی تمرکز کرده و مشکلات و مصائب اجتماعی را بازنمایی می‌کند، اما این فیلم وارد ساحت ذهن انسان می‌شود و این به خوش‌ذوقی فیلمساز باز می‌گردد و دلیل زیبایی فیلم نیز همین نکته است. همچنین موضوعات مختلف اجتماعی به شکل گذرا و خلاصه در فیلم مطرح می‌شوند و به شکل جزئی وارد آن‌ها نمی‌شویم.

در ادامه یکی از مخاطبان پرسشی درباره فقر فیلم از لحاظ تصویری و شباهت آن به یک نمایش رادیویی مطرح کرد که علی بهراد در پاسخ گفت: این یک سوال ازلی و ابدی است و از دهه ۶۰ میلادی و فیلم‌های گدار مطرح بوده. این سبک فیلم‌ها که اساس آن گفت‌وگو است در دهه ۹۰ به پختگی رسیده و همچنان با کارگردانانی مانند نوآ بامباک ادامه دارد. در نمایش هم این گونه وجود دارد و مثلاً تئاترهای امیررضا کوهستانی هم شبیه نمایش رادیویی هستند و گفت‌وگو در آنها نقش اصلی را دارد.

وی اضافه کرد: من پیش از «تصور» ۹ فیلم کوتاه ساخته بودم که آن‌ها نیز گفت‌وگومحور بودند و اصولاً انتخاب شخصی من هم در فیلمسازی و هم در زندگی شخصی دیالوگ بین افراد است.

بهراد درباره بازدهی اقتصادی فیلم «تصور» عنوان کرد: این فیلم کار خود را با حضور در جشنواره کن شروع کرد، در نقاط مختلف جهان مانند چین و اندونزی اکران موفقی داشت و در مجموع ۶۰۰ هزار دلار در بازار جهانی کسب درآمد کرد. در نتیجه از لحاظ تجاری فیلم موفقی محسوب می‌شود.

نویسنده و کارگردان فیلم «تصور» در پاسخ به پرسشی درباره ساختار اپیزودیک فیلم اظهار کرد: این فیلم هم اپیزودیک هست هم نیست، چون بخش‌های مختلف فیلم به هم ارجاع می‌دهند و سعی کرده‌ایم یک پیوستگی در کل اثر وجود داشته باشد.

وی در پاسخ به پرسشی درباره واماندگی و سردرگمی در شخصیت زنان فیلم عنوان کرد: این موضوعی بود که در وزارت ارشاد هم درباره‌اش صحبت شد. من فکر می‌کنم در جامعه‌مان هم کمتر آدم‌های هدفمند را می‌بینیم و این در مورد زنان خیلی بیشتر است. کم پیش می‌آید یک زن بتواند به مدارج عالی برسد، چون جامعه این امکان را نمی‌دهد. به ویژه احتمال موفقیت در زمینه‌های هنری بسیار ضعیف است و اینکه می‌گویید زنان فیلم آسیب‌دیده هستند، به جامعه برمی‌گردد که کمتر آدم‌هایی را در آن می‌بینیم که خوشحال و راضی باشند.

بهراد در پایان درباره نام فیلم توضیح داد: قرار بود اسم این فیلم «مَدلِن» باشد که نام قنادی‌ای است که شخصیت لیلا حاتمی در آن کار می‌کند. اما پخش‌کننده فرانسوی فیلم نام «تصور» را انتخاب کرد و به نوعی در عمل انجام‌شده قرار گرفتیم. سلیقه من این است که نام فیلم به یک چیز مشخص و عینی اشاره کند.