به گزارش خبرنگار سینما صبا، بهنام بهزادی کارگردانی است که با ترسیم جهان کوچک خود به دغدغه‌های شخصیت‌هایش می‌پردازد. بهزادی سینما را از دریچه شخصیت دنبال کرده و مخاطب را از همان دریچه به وادی احساسات و عواطف می‌کشاند. نکته قابل توجه در فیلم‌های بهزادی تفاوت اتمسفر و دغدغه است. به عنوان مثال فضای ساکت و ساکن در فیلم «تنها دو بار زندگی می‌کنیم» در تضاد با فضای شلوغ و پر هیاهوی «قاعده تصادف» قرار می‌گیرد. ورای تمام این مسائل بهنام بهزادی سعی دارد جهانی سینمایی را ترسیم کند که دارای لحن، فضا و ساختار است‌.

***آقای بهزادی چند سالی است سینمای شما مهمان پرده نقره‌ای نبوده، چه زمانی این انتظار به سر می‌رسد؟ 

-باید بگویم چند سالی است که درگیر مهم‌ترین پروژه سینمایی خود هستم. فیلم «من می‌ترسم» با بازی الناز شاکردوست، پوریا رحیمی‌سام، امیر جعفری، مهران احمدی و ستاره پسیانی پس از طی کردن مسیر ساخت در سال ۹۸ آماده اکران شد. اما با شروع پاندمی کرونا این امر به تعویق افتاد. در آن زمان من هم همچون سایرین گمان می‌کردم که تعطیلاتی که به سبب شیوع ویروس کرونا پیش آمده، به زودی تمام خواهد شد اما اینگونه نبود و فیلم «من می‌ترسم» در صف اکران ماند.‌ البته باید بگویم تعطیلات کرونا برای این فیلم مزیتی بود. چرا که من فرصت بازنگری کار خود را پیدا کرده بودم. اکنون باید به شما بگویم پس از چهار سال به نسخه‌ای متفاوت و قابل توجه از این فیلم رسیده‌ام.‌ نسخه جدید از این فیلم با تدوین خودم بدست آمده و سعی داریم که به زودی اکران شود.

***شما علاوه‌بر روایت به دیگر عناصر موجود در سینما توجه دارید. ساختارهای فانتزیک‌ که باعث ایجاد یک موود سینمایی می‌شود از جمله دستاوردهای شما در فیلم‌هایتان است. یکی از فیلم‌های شاخص در این رابطه «تنها دوبار زندگی می‌کنیم» است. آیا در آخرین فیلم شما باز هم از این جنبه‌های سینما وجود خواهد داشت؟ 

-من معتقدم هر فیلم با توجه به مقتضیات خود به آن موود یا فضایی که شما گفتید می‌رسد. در واقع هر اثر فضای منحصر به فرد خود را دارد و هر فیلم‌ساز در تلاش است تا با توجه به روایت آن اثر فضای مورد نیاز را بیافریند. بنابراین ضرورتی نمی‌بینم که فیلم‌ها فضاهای مشخص و یک‌سانی داشته باشند، در صورتیکه روایت‌های مختلف نیازمند فضاهای متفاوتی از یکدیگر هستند. من سعی کردم در فیلم‌هایم از این مسیر پیروی کنم. برای هر روایت با توجه به ظرفیت‌هایی که آن قصه و داستان دارد فضا و لحن لازمه را خلق کنم. من باب‌‌ همین موضوع فیلم «من می‌ترسم» نیز با متناسب با روایتی که دارد از فضای مشخصی بهره‌مند است. فضایی که با فیلم‌هایی در سینمای حال حاضر ایران می‌بینیم متفاوت است.

***یکی دیگر از شاخصه‌های جالب توجه در فیلم‌های شما تو در تو بودن روایت و تداخل زندگی شخصیت‌ها در زندگی یکدیگر است.‌ به بیانی دیگر هر شخصیت هدف مشخص خود را دارد. مسیر رسیدن به آن هدف در تداخل با مسیر کاراکتر دیگری که او هم می‌خواهد به هدف خود برسد، به مشکل می‌خورد. فیلم «قاعده تصادف» یکی از نمونه‌های بارز پیرامون این شاخصه است. تداخل‌های این چنین آنقدر شکل می‌گیرند که یک کلاف گره‌ خرده‌ای به وجود می‌آید‌. پیچیدگی اهداف و رسیدن به اهداف در فیلم «من می‌ترسم» نیز یافت می‌شود؟ 

-در نسخه تازه‌ای که از فیلم داریم، پیچیدگیِ مدنظر شما حتی نسبت به کارهای قبلی نیز بیشتر است! فیلم «من می‌ترسم» روایت چند کاراکتر است که هم در موازی و هم در تقاطع یکدیگر زندگی‌شان پیش می‌رود و روی یکدیگر تأثیر می‌گذارند. باید بگویم این فیلم یک چالش جدید برای خود من نیز بوده است. امیدوارم برای مخاطب نیز جذاب باشد.

***با وجود اینکه شخصیت‌های چهره‌ای در فیلم‌های شما حضور داشته‌اند، اما فضا، لحن و ساختار فیلم‌های شما به سمت تجربه‌گرایی و گروه سینمای هنر و تجربه متمایل است. چرا که آثار شما می‌توانند تجربه‌ای متفاوت برای مخاطب باشند. آیا شما قصد اکران فیلم «من می‌ترسم» را در هنر و تجربه ندارید؟ 

-ببینید فیلم‌های من برای هنر و تجربه نیستند. در زمانی که فیلم «تنها دوبار زندگی می‌کنیم» را ساختم، چنین گروهی هنوز به وجود نیامده بود. پس از ساخت آن نیز تنها پنج سینما را برای اکران فیلم من در نظر گرفتند. در مورد فیلم «قاعده تصادف» هم‌ باید بگویم این فیلم جز اکران‌های نوروزی بود و با استقبال خوبی هم مواجه شد. فیلم «وارونگی» هم به همین ترتیب بود. در واقع این مسائل را می‌گویم تا به نتیجه‌ای برسیم. این نتیجه که تجربه‌ها منافاتی با ساحت مخاطب و تفکیک آن‌ها ندارند. مخاطب عام نیز می‌تواند با این آثار ارتباط برقرار کرده و درک و دریافت خود را از آن‌ها داشته باشد‌. مخاطب خاص نیز می‌تواند به نسبت جهان‌بینی خود به کشف و شهودی از فیلم برسد‌. بنابراین باید بگویم فیلم «من می‌ترسم» برای اکران عمومی آماده خواهد شد.

***و صحبت پایانی؟ 

-امیدوارم با توجه به فضایی که در یک سال اخیر بر سینمای ایران حاکم بوده است و همچنین فیلم‌های حاضر در صف اکران، فرصتی فراهم شود تا مخاطب عام با سینمای هنری آشتی کند. همچنین مخاطب خاص نیز با سینمایی که صرفا تجاری نیست مواجه شود.

٭محراب توکلی