به گزارش خبرنگار سینما صبا، در دهه سی میلادی سینمای آمریکا در افول اقتصادی به سر می‌برد. در آن زمان یکی از کارگردان‌های مهم تاریخ سینما هاوارد هاکس با فیلم «قرن بیستم» آغازگر این سبک سینما شد. سپس فیلم‌های مهم دیگری توسط این کارگردان و فیلم‌سازان دیگر همچون ارنست لوبیچ ساخته شد. یکی از فیلم‌های جذاب و مهم در این سبک از آنِ پیتر باگدانوویچ است‌. فیلم «چه خبر دکتر؟» می‌تواند نسخه‌ای تکامل یافته از کمدی اسکروبال باشد. فیلمی که در سال‌های بعد می‌توانیم تاثیر آن را در آثار دیوید او راسل همچون «کلاهبرداری آمریکایی» نیز ببینیم. تاثیر فیلم باگدانوویچ در ادامه به بسیاری از فیلم‌های گیشه سرایت می‌کند…

برخی کمدی‌های سینمای ایران از این قاعده مستثنی نیستند. هر کدام به نوبه خودشان تلاش‌های موفق یا ناموفقی‌ در این زمینه داشته‌اند. فیلم «هتل» به کارگردانی مسعود اطیابی و نویسندگی امیر برادران در پیروی از کمدی اسکروبال ساخته شده است.

پیش از آنکه بخواهیم به چگونگی پیروی از کمدی اسکروبال در این فیلم بپردازیم باید به ارتباطی که مخاطب با فیلم برقرار می‌کند توجه کنیم.

در دقایق ابتدایی شاهد خنده یا واکنش چندانی از مخاطبان نیستیم. همه چیز در حال پی ریزی است. در این لحظات تیپ‌های شخصیتی و اهداف آن‌ها در حال مشخص شدن است.‌ رفته رفته با پیش آمدن موقعیت‌های بغرنج و گره خوردن اهداف شخصیت‌ها با یکدیگر شرایط برای اتفاقات کمیک نیز فراهم می‌شود. تلاش‌های کارگردان برای ترسیم این موقعیت‌ها و اتفاقات نیز قابل توجه است. تکنیک‌هایی همچون فست‌موشن یا زوم-این از جمله ابزارهایی است که بر این تلاش‌ها صحه می‌گذارد. از طرفی هم به برجسته شدن موقعیت‌های حساس و سرگرم‌کننده کمک می‌کند. صحبت از تکنیک فست‌موشن می‌تواند سبک اسلپ استیک (کمدی هرج و مرج) را نیز در ذهن تداعی کند. سبکی که مک سنت (استاد چارلی چاپلین) بنیان‌گذار آن بود. اساسا تلاش‌های فیلم هتل برای بهره‌برداری از سینمای کلاسیک نکته مهمی در این فیلم است. نکته‌ای که در روایت فیلم «هتل» هم مشهود است. روایتی که با دو کاراکتر مرکزی -که هر کدام مکمل دیگری است- پیش می‌رود.

بهره‌برداری از سینما و سبک کلاسیک در دیگر فیلم‌های کمدی سینمای ایران دیده می‌شود. اما برخی از آن‌ها با نابلدی کارگردان و برخی دیگر با خوانش اشتباه رسانه‌ها مورد انتقاد قرار گرفتند. مورد دوم در سال‌های اخیر بیشتر دیده می‌شود. رسانه‌ها و بخشی از اهل سینما با برچسب‌هایی که در بر فیلم‌ها می‌زدند -و هنوز هم می‌زنند- تاریخ مصرف آن‌ها را کوتاه و کوتاه‌تر می‌کند‌‌. تا جایی که چیزی از این آثار جز یک برچسب که روی آن «مبتذل» نوشته، باقی نماند. البته برخی از این تلاش‌ها نیز با فروش بی‌سابقه فیلم‌های مذکور در گیشه شکست خورده است. به احتمال زیاد این گونه چالش‌ها برای فیلم «هتل» نیز به وجود خواهد آمد‌. قدم اول می‌تواند سرکوب کردن همین یادداشت باشد‌. در طرف دیگر ماجرا با فروش خوب «هتل» در روزهای نخست اکران می‌توان سرنوشتی که برا‌ی «هزار‌پا» یا «فسیل» رقم خورد، متصور شد.