به گزارش خبرنگار سینما صبا، فیلم «اکو» در دومین روز چهلمین جشنواره فیلم کوتاه تهران در پردیس سینمای ملت به نمایش درآمد. در معرفی این اثر از ژانر رازآلود یا همان میستری استفاده شده است. قطعا سویه‌هایی از رمز و راز در این فیلم قابل رویت است. اما آنچه به معنای دقیق کلمه در معرفی این فیلم باید به کار رود، «سینمای گوتیک» است. اغلب مقتضیات چنین سینمایی را می‌توان در فیلم «اکو» ردیابی کرد. در ابتدای امر باید وجه تمایز سینمای گوتیک را با ژانر وحشت مشخص کرد. در ژانر وحشت هیولا و موجودات وحشتناک در میزانسن حاضر شده و انسان‌ها را مورد اذیت و آزار قرار می‌دهند. اما در فیلم‌های گوتیک به ندرت دیو یا موجودی افسانه‌ای رویت می‌شود. او تنها بر سر زبان‌هاست و شمایل و هدف او به مدد تعامل میان شخصیت‌ها شکل می‌گیرد. بنابراین فضای سیاهی که در سینمای گوتیک حاکم است با ساختار، لحن دوربین و تعامل کاراکترها ساخته می‌شود.

از طرفی بنابر گفته کریستینا کالاس‌ درون‌مایه‌ها از دل تعامل و روابط شخصیت‌ها بیرون می‌آیند. در نتیجه امر غالب فیلم‌های گوتیک برآمده از ریسمانی است که کاراکترهای یک‌ فیلم در میان خود ساخته‌اند. روایت فیلم «اکو» نیز با چنین رویکردی پیش می‌رود. «اکو» قصه شهری را بیان می‌کند که در مجاورت دریا قرار دارد. مردان این شهر با صید بی‌رویه ماهی، خشم دریا را برانگیخته‌اند. حال دریا آهنگ واکنش و انتقام کرده است. دختران آن شهر یکی پس از دیگری ناپدید می‌شوند.

مردان شهر به شور نشسته‌ و می‌خواهند برای گذار از این ضایعه تصمیمی بگیرند. در آمد و شد دیالوگ بین شخصیت‌های «اکو» حضور ماوراءالطبیعه دریا برای مخاطب احراز شده و در دنباله آن، دیگر عناصر سینمای گوتیک خود را نمایان می‌کنند. حضور یک کاراکتر ساکت و ناظر از دیگر ویژگی‌های این سینما است. کاراکتری که از شخصیت‌های دیگر متمایز است. او از رویدادهای پیدا و ناپیدای قصه آگاه است. «اکو» نیز از چنین کاراکتری در داستان خود بهره -خصوصا در پایان‌بندی- می‌برد.

در نهایت فیلم کوتاه «اکو» با تمام کم و کاستی‌هایی در شیوه شخصیت‌پردازی و ترسیم فضایی موهوم دارد، بر ایده‌ای خاص و کم توجه دست گذاشته و با اینکه از ایرانیزه کردن ایده اولیه خود بازمانده، قدم مثبتی در ساحت ژانر برداشته. بنابراین از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

محراب توکلی