به گزارش خبرنگار سینما صبا، فیلم کوتاه «نیمکت» قصه کودکی را روایت می‌کند که در روز معلم قصد دارد کادویی تهیه کرده و معلم خود بدهد. از آنجایی که هزینه خرید کادویی مناسب ندارد، گل مصنوعی داخل گلدان را از خانه برداشته و داخل کیفش‌ می‌گذارد تا به کلاس بیاورد و مخفیانه روی میز معلم بگذارد. اضطراب کودک از ترس آنکه لو نرود، مشهود است. اما مهربانی‌اش بر دلهره‌ای که دارد غلبه کرده و به هر نحو ممکن گل را روی میز می‌گذارد. شایسته است در همین لحظه نقطه‌ای بگذاریم و فلاش‌بکی به سینمای درخشان و پرفروغ عباس کیارستمی در دهه شصت بزنیم.

سینمای کودکانه کیارستمی، در عین سادگی و اخلاص سرشار از عطوفت بود. انسانی بود و پندآموز. میزانسن‌های چشم‌‌نوازش ماهیتی صرفا عکاسانه نداشتند. دارای حرکت و عمق میدان بودند. دوربین‌های ایستا و ثابت کیارستمی جهان فیلم را -با جزییات- برای مخاطب آشکار می‌کردند تا او به ادراکی پانورامیک از اثر برسد‌. به تجربه‌ای همه جانبه! تم سینمای کودک در چند فیلم کوتاه و بلند کیارستمی به کار بسته شد‌.‌ غالب این آثار با رویکرد مذکور ساخته و به نمایش درآمدند. تا مدت‌ها پرداختن به کودکان در سینما و آشکار کردن جهان‌بینی آنان نشان‌دهنده حضور کیارستمی و ردپای او بود. هر کارگردانی که دست روی این موضوع می‌گذاشت با عباس کیارستمی قیاس می‌شد. گذار از کارگردان‌ «مشق شب» و «خانه دوست کجاست؟» به کاری غیر ممکن بدل شده بود. بنابراین فیلم‌سازان کودک سعی داشتند از سایه کیارستمی عبور کنند و با تزریق جهان‌بینی خود به سینمای کودک به تشخصی‌ برسند. البته این روند با تمام اهتمام خود از تاثیر کیارستمی ناگزیر است. فیلم «نیمکت» در زمره آن فیلم‌هایی قرار می‌گیرد که قصد دارند تشخص‌ پیدا کرده و با دریچه ذهن خود به جهان کودکان نگاه کنند. تلاش فیلم‌ساز در این زمینه ستودنی‌ست‌. او از میزانسن‌های ایستای آن مرد همیشه با عینک فاصله گرفته و دوربین روی دست را انتخاب کرده. دوربین روی دست با دوری و نزدیکی به شخصیت کودک سعی دارد التهاب و تشویش ذهنی او را آشکار سازد. با اینکه منطق روایی «نیمکت» به فیلم‌های کیارستمی تمایل دارد، اما منطق بصری فیلم به اصطلاح خودکفا عمل کرده است. در نهایت فیلم «نیمکت» توان آن را دارد که واکنش یک کودک را نسبت به یک اتفاق ساده نمایش دهد. اتفاقی که برای بزرگسالان پیش پا افتاده، اما برای قشر کودک مهم و دغدغه‌منداست.

محراب توکلی