در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «شعر چیست؟ انکشاف حقیقت یا سکنی‌گزینی در خانۀ وجود؟ محاکات جهان یا رستاخیز واژه‌ها؟ هرچه هست، چیز غریبی است که بشر هیچ‌گاه گریبان خویش را از چنگ آن نرهانده و پیوسته با او در سخن بوده است. غریبه‌ای دیرآشناست که از گذشته‌های دور آدمی را به خود فراخوانده و به نجوا با خویش واداشته و عهد سخن گفتن از نه‌توی تاریک و روشن دلش را جسورانه گردن گرفته است. شعر تجلی درون است و نقبی به آنچه کلام عادت‌زده را به آن راهی نیست. شعر خود آدمی است؛ با همۀ زشتی‌ها و زیبایی‌ها و فرازها و فرودهایش. شعر نهاد ما را آینگی می‌‌کند؛ به هر رنگ و نقش و جلوه‌ای که باشیم؛ با زبانی که همتایی به گویایی‌اش نیست.»