محمدرضا عطایی‌فر نویسنده، کارگردان، تهیه‌کننده و بازیگر تئاتر در گفت‌وگو با خبرنگار تئاتر صبا درباره فعالیت‌های اخیر خود گفت: بازگشت من به ایران با اجرای کنسرت- تئاتر «مرگ گرم» در مجموعه تئاتر شهر همراه بود. پس از آن در خانه هنرمندان «هِلِ پوک» را روی صحته بردم و سپس به عنوان مجری طرح در نمایش «سوسمار» نوشته حمید جبلی و کارگردانی رحمت امینی حاضر بودم.

عطایی فر درباره برنامه‌های آینده خود نیز گفت: در تدارک اجرای ۲ نمایش تازه هستم؛ یکی از آن‌ها «توقف اتانازی» و دیگری «مسافران جزیره ناریاژ» نام دارند که نویسندگی هر ۲ متن را خود بر عهده داشته‌ام. توافقاتی صورت گرفته است و امیدوارم بتوانیم در سه ماهه اول سال آینده این نمایش‌ها را روی صحنه ببریم. قرار بر این است از اواخر آذر تمرین‌های مربوط به این آثار آغاز شوند.

کارگردان نمایش «هِلِ پوک» افزود: در مجموعه تئاتر شهر قرار است متن «مرگ گرم» را در قالب رویداد نمایشنامه‌خوانی اجرا کنیم. کنسرت تئاتر «مرگ گرم» در دوران اوج کرونا و در سال ۱۴۰۰ در سالن قشقایی مجموعه تئاتر شهر اجرا شد و مورد استقبال وسیع مخاطبان قرار گرفت و در برخی شب‌ها، سه سانس آن به صورت کامل سولد اوت شد. آن هم در دورانی که تماشاگران به سالن‌ها نمی‌آمدند و تئاتر تعطیل بود. اجرای آن نمایشنامه در دوران کنونی هزینه بسیار زیادی را طلب می‌کند و به دلیل اینکه گروه و همچنین تماشاگرانی مشتاق اجرای دوباره این اثر هستند، تصمیم گرفتیم چند اجرا به صورت نمایشنامه‌خوانی در تالار مشاهیر مجموعه تئاتر شهر داشته باشیم و زمستان امسال این اثر راهی صحنه خواهد شد.

عطایی فر درباره شرایط حاکم بر تئاتر در دوره کنونی نیز گفت: تئاتر دچار یک مریضی مزمن شده است و تلاش داریم این بیمار را با تجویز داروهای موقت حفظ کنیم. برای مثال ما نمایش «هل پوک» را روی صحنه داشتیم که طبق روال طبیعی باید این کار مشمول کمک هزینه می‌شد. آقای دکتر نظری ریاست محترم اداره کل هنرهای نمایشی به دیدن این نمایش آمدند و آن کار مورد استقبال مخاطبان قرار گرفته بود. حتی برای آن نمایش هم هنوز هیچ کمک هزینه‌ای دریافت نکردیم. بسیاری در باره وضعیت آینده تئاتر هیچ ایده‌ای ندارند. یک اتفاق نادر در کشور ما در حال رخ دادن است. در کشور دیگری یک خواننده قطعه‌ موسیقی مبتذلی را منتشر می‌کند و در کشور ما اخبار زیادی پیرامون آن شکل می‌گیرد و همه ارگان ها برای مقابله با آن دست به کار می‌شوند و بعد هم به این نتیجه می‌رسند که نمی‌توان کاری را صورت داد. دلیل این اتفاق این است که به «تئاتر» به عنوان یکی از شاخصه‌های مهم در فرهنگ عمومی کشور توجه نداریم. تئاتر فرهیخته نیاز به سوبسید دارد. وقتی این گونه از تئاتر رها می‌شود در نتیجه چنین مواردی در کشور رخ می‌دهد.

این بازیگر تئاتر افزود: من نمی‌خواهم تئاتر آزاد را نفی کنم چراکه این گونه نیز به عنوان تئاتر سرگرمی باید در کشور وجود داشته باشد و طبیعی است که تماشاگر زیادی را به خود جلب کتد. ما در یک جامعه خسته و ناراحت زندگی می‌کنیم و باید این مسئله را بپذیریم. مشکل اینجاست که ما گاهی آن نمایش‌ها را رها می‌کنیم. هزاران مورد مانند آن قطعه موسیقی در این نمایش‌ها وجود دارد اما به آن توجه نمی‌شود. در صورتی که در برخی اجراها، اگر ذره‌ای نگاه انتقادانه و فرهیخته تر جاری باشد، امکان اجرا در سالن‌هایی مانند مجموعه تئاتر شهر و خانه هنرمندان را نخواهند داشت. چرا باید ممیزی و سانسور در این‌گونه از نمایش‌ها بیشتر باشد؟ زمانی که تیغ سانسور تنها متوجه این گونه از تئاتر باشد، تئاتر آزاد رها شده و به اتفاقات جاری در آن ها توجهی نمی شود و تماشاگر به سمت آن اجراها سوق پیدا می کند و خواسته یا ناخواسته فضای ابتذال در کشور جاری می‌شود. من گاهی که به دیدن این نمایش‌ها می‌روم از محتوای این آثار سرافکنده می‌شوم و با خود فکر می‌کنم یک خانواده چکونه باید شاهد چنین اجراهایی باشد؟ برخی مدریران از محتوای این نمایش‌ها آگاه نیستند. زمانی که به نمایش فرهیخته بها داده نشود و از آن‌ حمایتی صورت نگیرد، ناخواسته محتوای مبتذلی، هم رده آن قطعه موسیقی در کشور تولید می‌شود.

عطایی‌فر در پایان خاطرنشان کرد: اگر وضعیت حاکم بر تئاتر به همین منوال باقی بماند، هر اندازه که تئاتر فرهیخته از بین برود، ابتذال در تئاتر بیشتر می‌شود. اجرا در سالن‌های کوچک مجموعه تئاتر شهر توجیه اقتصادی ندارد و اگر از چنین نمایش‌هایی حمایت نشود، این گونه آثار به خنداندن تماشاگر و موارد دیگری روی می‌آورند و بدون دکور، لباس و اندیشه پیش می رود و روزی می رسد که دیگر «اندیشه» در تئاتر جایی نخواهد داشت.