علیرضا اوسیوند در گفت‌وگو با خبرنگار سینما صبا، در حاشیه هفدهمین جشنواره بین‌المللی مستند ایران؛ سینما حقیقت عنوان کرد: وقتی یک جشنواره برگزار می‌شود، آدم از اینکه مردم ما چقدر فرهنگی هستند و به کار فرهنگی علاقمندند متعجب می‌شود. اما کاش در این زمینه‌ها سرمایه‌گذاری کلان کنیم و بتوانیم حرف جهانی در دنیا بزنیم البته که تا الان در دنیا حرفی برای گفتن داشته‌ایم، اما بیشتر از قبل باید در این زمینه سرمایه‌گذاری کرد. بسیار خوشحالم که هموطنم علاقمند به رشته‌هایی همچون  تئاتر، مستند و سینما داستانی است و این استقبال مردم قابل قدردانی و احترام است.

او اذعان داشت: حقیقت یک مقدار فراتر از واقعیت است و در واقع حقیقت، کنه واقعیت است. این اسم عنوانی پر مسما و پر طمطراقی است و به نظرم سوژه‌هایی که در این جشنواره انتخاب می‌شوند، باید واقعا شوک آور و تکان دهنده باشند تا بتوانند مسائل مملکت و مصائب انسانی و بشری را آنالیز و آسیب شناسی کنند. سوژه‌ها و آثار جشنواره بین‌المللی سینما حقیقت باید نسبت به اسم این جشنواره حقیقت‌گرا باشند.

اوسیوند افزود:  هر اثری که چیدمان نداشته باشد و یا اگر هم بازسازی می‌شود به درستی تعمیم داده نشود، مورد استقبال قرار نمی‌گیرد. ممکن است در برخی از سبک‌ها و ماجراها به صورت ناخودآگاه ورود کنی و حتی ممکن است خطر جانی هم برای گروه داشته باشد اما باید ریسک کرد و سبک‌های مختلفی را کار کرد.

او ضمن بیان اینکه می‌شود از انواع سبک‌ها همچون مستند داستانی، گزارشی، مصاحبه‌ای و سبک های مختلف بهره گرفت، گفت: اما سبکی که من دوست دارم سبک‌های پرتنش است، واقعا تنش یکی از اصول درام است و در مستند می‌تواند برجسته شود و کشش نمایشی بالایی داشته باشد.

اوسیوند در پایان عنوان کرد: کشورهای همسایه در کارهای تلویزیونی، خانواده ها را می‌آورند و مانند دادگاه آن‌ها را به محاکمه می کشانند و مسائل ضد اخلاقی را به تصویر می‌آورند. این ها هنوز در کشور ما جای نیفتاده و باید زمان بگذرد برای اینکه جا بیفتد و قابل قبول شود. نمی‌شود بگوییم همه چیز قشنگ است و زندگی شیرین است، من اگر دردی داشته باشم تا پیش دکتر نروم نمی‌تواند نسخه‌ای برایم تجویز کند… به همین منظور  نیاز است با سینما و مستند دردهای جامعه گفته شود و نسخه درمان نیز تجویز شود.