به گزارش خبرنگار سینما صبا، «پرونده تمرد من» چند ویژگی منحصر به فرد دارد که این مستند را به عنوان یک کار شریف و دغدغه‌مند به مخاطب معرفی می‌کند. فارغ از نکات فنی و کیفی فیلم، مسئله‌ای که مستندساز سراغ آن می‌رود و تخلفی که سوژه اصلی فیلم یعنی وحید چاووش آن را دنبال می‌کند، این مستند را در نگاه مخاطب به یک اثر شریف تبدیل می‌کند چراکه در «پرونده تمرد من» به تخلفاتی پرداخته می‌شود که مردم در روزمره خود بسیار ممکن است با آن رو به رو شوند، بنابر‌این مخاطب پس از تماشای آن، نقاط دردناکی را که در فیلم بیان می‌شود، به شکل ملموسی درک می‌کند.

نکته مهم این است که هر زمان اگر فردی در راستای بهبود و اصلاح جامعه قدمی بردارد، هرچه کوچک و یا جزئی، انسان شریفی‌ست، حال اینکه خواسته و فعالیت او تا چه اندازه به ثمر بنشیند و فکر و ایده‌ای که برای ترمیم نقاط تاریک قوانین و مراودات اجتماعی دارد باعث ایجاد تغییر شود، خود قابل ستایش است.

مستند «پرونده تمرد من» بیش از هر چیز یک کار احساسی برای پاسخگویی به سوالاتی‌ست که در مواجهه با خلا‌ءهای قانونی و کج سلیقگی‌ها در ذهن ایجاد می‌شود و چه خوب است که در جشنواره «سینما حقیقت» که فرصتی برای بیان و نمایش حقایق و واقعیت‌های جامعه و زندگی انسان‌هاست، چنین آثارای دیده می‌شوند؛ اتفاقی که کمتر در سینمای بلند داستانی با آن مواجه هستیم.

مطلبی که در «پرونده تمرد من» باعث می‌شود از تماشای فیلم خسته نشویم امیدی است که برای اصلاح در جریان روایت مستند با آن رو به رو هستیم، این که هنوز «امید» برای تغییر وجود دارد، به این معنا که در هر زیست بوم و کشوری که زندگی می‌کنیم، تلاش برای اصلاح آن داشته باشیم تا قدمی به آرمان‌شهر خود نزدیک شویم؛ هدفی که این مستند در تمام مدت آن را فریاد می‌زند و جسورانه می‌خواهد به این هدف دست یابد.

در این مستند موضوعی که بسیار جلب توجه می‌کند، عبور ساده ما از کنار تصاویر و فیلم‌هایی است که زمانی با تلفن همراه خود ثبت و ضبط کرده‌ایم و نمی‌دانیم در برخی مواقع چه سند ارزشمندی را در دستان خود داریم، لحظاتی که می‌توانند سندی مهم برای هشدار به جامعه باشد؛ هرچند این فوران اطلاعات در زندگی مدرن و قرن جدید می‌تواند آسیب‌های اجتماعی را به همراه داشته باشد اما در مواقع حساسی نیز یاری کننده و سرنوشت‌ساز هستند.
در چنین شرایطی که زندگی افراد به شدت با اطلاعات و مدیا در هم تنیده شده و گاهی یک تلفن همراه و اطلاعات آن در شرایط بحرانی می‌تواند تعیین کننده باشد، ارگان‌ها و نهادهای مختلف می‌توانند از همراهی و کمک مردم استفاده کرده و آن‌ها را امین و شریک خود بدانند تا با مشاهده تخلفات و با ثبت و ضبط آن به اصلاح و ترمیم جامعه کمک کنند.

در پایان مسئله‌ای که بیان آن به شدت مهم و عمل به آن بسیار حیاتی است، افزایش سعه صدر ارگان‌ها در مواجهه با منتقدان و فیلمسازان است و ارگان‌هایی مانند قوه قضائیه، نیروی انتظامی و… اجازه دهند مستندسازان با ورود به موقعیت‌های حساس و ساخت روایت‌هایی از جنس «پرونده تمرد من» در مسیر اصلاح قدم بردارند. امید است با ساخت آثاری مانند مستند بلند «پرونده تمرد من» مدیران و ارگان‌ها بیش از پیش همراه و هم‌سو با دغدغه‌های فیلمسازان به ویژه مستندسازان شوند، به همین دلیل تماشای این مستند بسیار مهم است چراکه به ایجاد فضایی برای ساخت چنین آثاری به فیلمساز اجازه می‌دهیم تا زاویه دید خود را داشته در اصلاح سهیم باشد.