به گزارش خبرنگار سینما صبا، فیلم سینمای «گیج‌­گاه» به کارگردانی عادل تبریزی که این روزها روی پرده سینماست، تاکنون توانسته مخاطبان زیادی را به تماشای خود بنشاند و یکی از عناصر خوشایند بودن آن برای مخاطبان حس نوستالژیک و فضای دهه شصت و هفتاد است که بر آن حاکم است؛ به این بهانه به سراغ مریم همتیان بازیگر جوان این فیلم رفته ایم تا در خصوص حال و هوای روزهای دهه هفتاد که بر فیلم «گیج‌­گاه» حاکم است گفتگویی داشته باشیم. متن گفت‌وگو بدین شرح است:

مریم همتیان در ابتدای صحبت‌های خود در خصوص روابط انسانی که در فیلم وجود دارد و تفاوتش با عصر امروز اشاره کرد و گفت: «شکل روابط و مناسبات رفته رفته تغییر می­‌کند و شاید این تغییر صرفاً به معنی کمرنگ شدن یا پایین آمدن کیفیت آن روابط نیست، ولی خب ما همیشه می‌گوییم یا شنیدیم که از «قدیم» به عنوان زمانی یاد می‌کنیم که همه چیز در بالاترین کیفیت خودش بوده، مثلاً عمق رفاقت‌ها، کنار هم بودن خانواده، صمیمیت، حس خواهر و برادری، معاشرت با فامیل و کلاً تعاملات اجتماعی به‌گونه‌ای دیگر بوده است، اما به نظر من اگر تغییراتی هم شکل گرفته به دلیل گذر زمان بوده و اصطلاحا زمانه عوض شده است. عقاید و سبک زندگی‌های مردم از حالت سنتی خارج شده و دارد رو به مدرنیته می‌­رود که حالا به نظر من خوب و بدش را نمی‌شود خیلی قطعی گفت.»

همتیان در همین رابطه، با اشاره به نقش خود در فیلم «گیج‌گاه» گفت: «من در خانواده خودم خواهر بزرگتر هستم، یک خواهر کوچکتر دارم و فکر می‌کنم این حس خواهرانگی در خود من خیلی قوی است، چون من واقعاً خواهرم را دوست دارم و یکی از دغدغه‌های زندگی من خوشحالی و خوشبختی خواهرم است؛ در مورد نقش من با نام ستاره در فیلم «گیج‌­گاه» هم شخصیتی که بازی کردم، با اینکه کوچک‌تر از مهتاب بود ولی واقعاً دغدغه خواهرش را داشت و من در یک سکانس فرصت داشتم این را نشان بدهم. ستاره خیلی رک و با جدیت در عین اعتماد به نفس کامل با یه لحن سرزنشی با خواهر بزرگش صحبت می­‌کند و به نظر من این اهمیت و نگرانی‌اش نسبت به خواهرش را نشان می‌دهد و فکر می‌کنم طنز شخصیت در فیلم همین جا پدیدار می‌­شود»

او در ادامه در مورد چگونگی ارتباط گرفتن با نقش ستاره به عنوان یک کاراکتر در دهه هفتاد مطرح کرد: «من متولد اوایل دهه ۷۰ هستم و خیلی از آن فضا دور نیستم چون در بچگی و حتی نوجوانی کاملا یادم می‌­آید که تیپ‌ها، استایل‌ها، مدل موها، رفتارها و … به چه شکلی بود؛ برای من نقش ستاره تا حدی قابل درک بود و با خود آقای تبریزی کارگردان کار هم مشورت کردم چون به نظرم او به خاطر تسلطی که روی فیلمنامه و کلاً فضای داستان داشت به خوبی می‌توانست بازیگران را در صورت نیاز راهنمایی کنند. در مورد استایل ظاهری شخصیت ستاره هم می‌توان گفت در طراحی لباس و گریم با حفظ المان های آن دوران سعی شد متفاوت و به دور از اغراق عمل شود، البته در طراحی گریم در عین تغییرات زیادی که در چهره من به وجود آوردند به نظرم خیلی گریم سنگین یا عجیب غریبی انجام ندادند و نهایتا نقش ستاره چه شخصیتش، چه ظاهرش در فیلم برای من خیلی قابل لمس و آشنا بود و خیلی هم دوستش داشتم و برایم بامزه بود. به نظر من سینما و فیلم‌هایی که در این فضاها ساخته می‌شوند می‌تواند، خیلی کمک خوبی بکند، چون وقتی فیلم‌ها خانوادگی باشند و مردم بتوانند با بچه‌های شان سینما بروند قطعاً این کنجکاوی برای بچه‌ها پیش می آید و چیزهایی را که متوجه نشنوند، می‌پرسند. من دقیقاً یادم است که یک بار که داشتم «گیج‌­گاه» را در سینما می‌دیدم، یک پسر بچه در ردیف جلوی ما، با صدای بلند از پدرش پرسید: «ویدیو چیه؟» و خب این نوع سوال‌ها خیلی تکرار می‌شد و من فکر می‌کنم همین کنجکاوی‌ها می‌تواند خیلی خوب باشد و تاثیر خوبی هم بگذارد برای اینکه آن فضا را بشناسند و فضا برای شان آشناتر بشود.»

همتیان در بخش دیگری از گفتگوی خود به توازن در طنز فیلم «گیج‌­گاه» اشاره کرد و گفت: «وقتی برای اولین بار من فیلمنامه را خواندم خیلی به نظرم نیامد که یک قصه صرفاً کمدی دارم می‌خوانم، یعنی یک سکانس‌هایی که نوشته شدن برای اینکه حتما خنده دار باشند و فکر می‌کنم در اجرا، بازی‌ها و کارگردانی این کمدی شکل گرفته است مخصوصاً در ادای بعضی دیالوگ‌ها و اکت‌های بازیگران و یا استفاده از نشانه‌های آشنای دهه ۶۰ که قطعاً باعث می­شود که یک خنده ای ایجاد شود و تا جایی که من می دانم آقای تبریزی کارگردان فیلم هم بارها تاکید داشته اند که گیجگاه کمدی نیست اگرچه دارای رگه هایی از طنز است و من با ایشان موافق هستم و به نظرم درست است و طبعاً وقتی تلاش نکنی که به هر قیمتی از مخاطب خنده بگیری طنز قصه به سمت لودگی نمی‌رود.»

بازیگر نقش ستاره «گیج‌­گاه» در پایان از چالش‌ها و تجربه خوشایند بازی در این فیلم اشاره کرد و گفت: «من  در این فیلم کنار بازیگران چهره بازی کردم مثل حامد بهداد و باران کوثری که بازیگر مورد علاقه من بودند و آقای سروش صحت، امیرحسین رستمی، فرهاد آییش، نادر سلیمانی، بیژن بنفشه خواه و سوپر استار دهه ۷۰ آقای جمشید هاشم‌پور و کنار این بازیگران خوب و معروف بازی کردن، قطعاً خیلی اتفاق خوبی است. نقش ستاره برای من در اوایل مسیر بازیگری‌ام چالش خیلی خوبی بود و وقتی هم بازخورد مثبت می‌بینم خیلی خوشحال می‌شوم؛ چون من متوجه شدم که نقش کمدی و طنز بازی کردن به مراتب خیلی سخت‌تر است چرا که تو باید حتماً بتوانی در عین باورپذیر بودن، بامزه و شیرین هم باشی. نمی‌دانم واقعاً تا چه حدی من موفق بودم اما خب خدا رو شکر خیلی بازخورد مثبت شنیدم. یک چیزی که شاید یک لذت شخصی هم بوده برای خودم از این فیلم این است که تو خودت به خودت توی سالن سینما می‌خندی و این واقعا خیلی حس جالبی است.»