به گزارش خبرنگار سینما صبا، قصه‌های ساده‌ای که پیرامون یک امر پیدا و معروف شکل می‌گیرند توجه مخاطبان زیادی را به خود معطوف می‌کند. به بیانی دیگر چنین سوژه‌هایی برای مخاطبان عام بازار بسیار خوبی دارد. در نتیجه می‌توانیم به فیلم‌هایی که دست روی سوژه‌های عامه‌پسند گذاشته‌اند توجه ویژه‌ای داشته باشیم. حال این سوژه دقیقا چگونه قابل توصیف هستند؟ چه مصداق‌هایی می‌توانیم برای آن‌ها به زبان بیاوریم؟ در پاسخ به این پرسش باید به ارث و میراث، مهمانی، خواستگاری، عروسی، مراسم ختم و غیره برسیم.

حسین نمازی پس از «شادروان» و قصه‌ ارث و میراث آن با «شه‌سوار» و ماجرای عروسی‌اش به چهل و دومین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر رسیده است. در چنین سوژه‌هایی موقعیت‌های متفاوتی در ساحت ملودرام و کمدی شکل می‌گیرد. بنابراین نمی‌توانیم به شکلی مشخص و دقیق نمی‌توانیم سبکی را برای چنین آثاری برگزینیم. فیلم «شه‌سوار» نیز از این قاعده مستثنی نیست. فضایی که در این فیلم جاری است، به مدد سوژه عامد پسندش دارای موقعیت‌های متفاوتی از جمله ملودرام و کمیک است. البته بحث تلفیق ژانر نیز در راستای این موضوع مطرح است. بنابراین می‌توانیم بر روی چنین فیلم‌هایی برچسب تفریح (فضای مفرحانه) بزنیم. در یک مثال بسیار شاخص فیلم «مهمان مامان» اثر زنده‌یاد داریوش مهرجویی یا در درجه‌ای پایین‌تر فیلم «ازدواج به سبک ایرانی» ساخته حسن فتحی قابل ذکر است.

در پایان همانطور که گفته شد نکته قابل پیش‌بینی به کارنامه کاری حسین نمازی مربوط می‌شود. او با ساختن فیلم سوم بعد از «شادروان» و «شه‌سوار» می‌تواند این سه‌گانه را تکمیل کند. سه‌گانه‌ای که مصائب یک خانواده را پس فوت پدرشان ترسیم می‌کند. ‌سینمای ایران به فیلم‌هایی که مفرح ذات هستند نیاز مبرمی دارد. جای خالی فیلم‌های مذکور -«مهمان مامان» و غیره- در سینمای این کشور احساس می‌شود. فیلم‌هایی که پس از موفقیت خود در اکران به خانه‌های مردم آمده و در جعبه جادویی (تلویزیون) به نمایش درمی‌آیند.

*محراب توکلی